Een klein stukje voor Jenny Loh en Popo Fan

Ik hoorde het in Utrecht. Terug in Rotterdam móest ik erlangs fietsen. De Leeuwenstraat. Bij Asian Glories waren de rolgordijnen naar beneden, daarachter was het donker. Het terras was verlaten. Om de hoek Dim Daily, ook donker en verlaten. 'Gesloten'. Zo'n draaibord dat maar twee woorden kent. Onderweg naar huis kon ik nog steeds niet geloven dat Jenny Loh en Popo Fan aan boord van vlucht MH17 zaten.

Wat hebben we gelachen met Jenny. En wat hebben we genoten van de gerechten die haar man Popo ons voorschotelde. Wat kwamen we graag in Asian Glories. Vaak zaten we, als we met meer waren, aan die grote ronde tafel achterin. Kwamen we met ons kleine gezinnetje, dan kregen we een tafel voorin of naast de trap naar beneden. Maar waar je ook zat, altijd kwam Jenny even aan tafel zitten.
Praatje. Hoe het met haar ging, hoe het met ons ging. Hoe druk het ook was in Asian Glories — en het was er altijd druk — altijd maakte Jenny tijd voor je. Mijn dochter kwam er al toen ze nog in de kinderstoel zat. Na de mazelen of zoiets zat ze onder de pukkels. 'Charlie krentenbol,' zei Jenny.
Ik stelde me voor hoe Charlie later met haar vrienden en vriendinnen bij Jenny ging eten en dat Jenny dan nog steeds zou zeggen: 'Charlie krentenbol.'
Ook zoiets: je ging niet naar Asian Glories, je ging naar Jenny.
Terwijl haar man Popo Fan onverstoorbaar het werk deed. Hij stond in de keuken de mooiste dingen te maken. 'Dat hij nog geen ster heeft,' zeiden we vaak tegen elkaar, we begrepen er niets van. Voor ons was hij een ster, en Jenny ook.

FOTO BOVEN MAARTEN LAUPMAN

FOTO ONDER JOHN VANE