De pizza’s bij La Pizza zijn het wachten waard

Als je in een pizzarestaurant als eerste te horen krijgt dat de mozzarella op is, zal je jezelf toch even bezorgd achter de oren krabben. Vooral als je net anderhalf uur van Amsterdam naar Rotterdam in de file hebt gestaan en je de hele weg hebt gefantaseerd over smeuïge mozzarella. Maar dat terzijde. We aten dus pizza. Zonder mozzarella. Bij La Pizza welteverstaan.

Gezellig druk

Ah, die mozzarellaslierten die van je pizza glijden, vervolgens ongemakkelijk aan de kin blijven plakken, al dan niet via je shirt naar beneden druppelen en je broek versieren met de meest onhandige mozzarellavlekken ooit. Maar goed, we waren dus bij La Pizza, een drukke toko – althans, op vrijdag – aan de Scheepstimmermanslaan. Aangekomen bij het restaurant (waar je niet kunt reserveren) hadden we trek (toen nog in mozzarella) en wilden we vooral zo snel mogelijk wat eten. Blijkbaar hadden meer mensen die behoefte, want La Pizza was tot aan de nok toe gevuld. Met een wachtlijst van een kleine 30 minuten konden we aan de bar plaatsnemen. Dus dan maar wijn, want ja, dat is eigenlijk altijd het antwoord.

Snelle bediening

Filerijden maakt hongerig en onze behoefte aan pizza of op zijn minst wat brood met olijfolie werd steeds groter. Ik gok dat we er ook zo uitzagen, want na een half uurtje was er eindelijk een tafeltje vrij. De serveerster schoof direct een fles water en schaaltje met brood onder onze neus. Ik weet niet of het kwam door de honger of dat het daadwerkelijk zo superieur was, maar dit brood was zo zacht en knapperig tegelijkertijd dat ik bijna smolt.

Ruime keus aan pizza’s

En toen was daar het menu en de droevige mededeling dat we onze avond toch echt mozzarellaloos moesten voortzetten. Maar één blik op de kaart vertelde dat we daar niet lang om hoefden te treuren. Bij La Pizza bestaat het menu – los van de antipasti – uit (tromgeroffel) een goede verzameling pizza’s en één verdwaalde lasagne. Voor degene die geen pizza lust, denk ik. (Als er zo iemand bestaat.) Anyway, het menu telt dus precies 24 (!) pizza’s die stuk voor stuk heel eetbaar klinken. Tenzij je een glutenallergie hebt, maar dan kan je La Pizza sowieso beter van je lijstje schrappen.

Een knapperig randje is de halve pizza

Na veel wikken en wegen koos ik voor de verfijnde combinatie van pancetta, spinazie en ricotta zonder tomaat. En man, man, man, dit was echt een goede keus! Een knapperig randje (er zijn trouwens mensen die de randjes van de pizza laten liggen, ik snap het ook niet) en heerlijk zachte pancetta. De spinazie en een dot ricotta maken de tomatensaus tot een overschat onderdeel van de pizza.

Pizza peperoni zonder peperoni?

Mijn vriendinnen kozen wel voor een variant met tomatensaus, namelijk funghi (paddenstoelen en oregano) en peperoni (geroosterde paprika, knoflook en oregano). (De carnivoren tegenover me hadden zich even vergist, want een pizza ai peperoni is dus niet met vlees, maar met pittige Spaanse peper.) Hoe dan ook waren we allemaal vol lof over onze keuzes. Geen wonder dat die door André van Duin geprezen ‘ronde schijven’ dan ook binnen vijf minuten op de bodem van onze maag lag. Dan nog maar een wijntje om de avond te vullen, want we wilden nog lang niet weg.

Fijn detail: je kan je pizza in een groot of klein formaat bestellen. Handig als je een kleine eter bent of net iets te veel van dat brood hebt gegeten. I won’t blame you.

Dat smaakt naar meer

Of wij genoten hebben? Jazeker. Of jij ook anderhalf uur in de file moet staan om de knapperigheid van La Pizza zelf te ervaren? Ook dat. Dit restaurant is er zeker eentje voor op je lijst als je houdt van Italiaans eten en gezelligheid. Niet alleen de ruime keuze aan pizza’s maakt dit een plek waar voor iedereen wel iets lekkers te vinden is. Ook de vriendelijke, snelle bediening, het heerlijke brood en de goede wijntjes doen het geheel smaken naar meer. Zelfs zonder mozzarella. Denk echter wel even goed na over het tijdstip, want je kunt niet reserveren en die pizza’s zijn gewild. Bijtijds voor de deur staan dus, of zoals André van Duin zo’n 22 jaar geleden scherp wist te verwoorden in zijn kaskraker; gewoon ‘effe wachten’.