Bellissima lunchen bij Guliano

Waar lunchen we vandaag eens? In mijn gezelschapje valt de naam Guliano Panetteria e Cantina. Onmiddellijk zijn er vier paar ogen die dromerig wegdraaien, genotzuchtig staren ze in de verte. Ik hoor ook de woorden 'bistecca', 'gallo' en 'truffel' lispelen. Hier is dus iets aan de hand, en als liefhebber van culinaire geneugten wil ik dan ook graag direct het naadje van de kous weten. Op naar de Meent!

Onder de luifel van Guliano staat het vol met mensen: huh?! We besluiten eromheen te slalommen en naar binnen te gaan. Bij navraag zijn we niet daarin niet onbeleefd geweest: het blijken rokers en broodjes-afhalers te zijn. Maar ook binnen is het beredruk. Er staat in Guliano staat zelfs zo’n Amerikaans aandoend katheder, waaraan je wordt verzocht te wachten tot er een tafel voor je is. Gelukkig blijkt die alsnog snel voor ons te kunnen worden gefikst. Een van de vele leuke dames van de bediening, breed lachend en in zwart Guliano T-shirt gehuld, regelt wat binnen een paar minuten. En met plezier.

Eenmaal aan tafel gaat het rap: kaart bekijken, drankjes bestellen en dan tot een besluit komen wat het gaat worden. Wordt ’t Ed’s Pastrami Sandwich, genoemd naar eigenaar Ed Jansen? Of de polpettone (Italiaans gehaktbrood), een ciabatta, salade of iets van de grill? De heren kiezen de bistecca (€ 8,50) en de truffelburger (€ 9,75). Zelf besluit ik me over de focaccia met truffel-eisalade (€ 8,50) te ontfermen. Bij alle gerechten staan ook wijnsuggesties, maar aangezien er vanmiddag ook nog gewerkt moet worden, houden we het (helaas) op non-alcoholisch.

Hemeltje, dat zijn geen broodjes maar broden

Pronto - binnen tien minuten staan onze borden op tafel. Hemeltje, dat zijn geen broodjes maar broden! Daar kunnen we rest van de middag echt wel op voort. Om ons heen is het volle bak, met gezellig geroezemoes. De rij bij de ingang blijft onverminderd groot, maar de doorloop is dat ook. En zo hoort dat ook wanneer je hier even gaat lunchen tussen de bedrijven door. En terwijl wij rap ons hele bord toch echt leegeten - want lekkerrrr! - kijk ik ook nog eens goed rond.

In de bescheiden open keuken en werkruimte laveren al die leuke dames in het zwart met borden richting tafels en hebben ze plezier met elkaar en met hun klanten, zonder opgelegd pandoer. Het is ongetwijfeld stevig aanpoten om al die hongerige lunchgasten binnen een uur van dienst te zijn, maar het gaat vaardig en met vrolijke luchtigheid. Nog een stevige espresso met een Guliano-chocotruffel toe en we stevenen - desondanks -  gegarandeerd af op een onvermijdelijke middagdip. Maar we komen terug, om dan nog eens wat van de andere specialiteiten te proberen. Arrivederci!