Altijd wat op ’t Wed

Als je in Utrecht woont of er wel eens uitgaat durf ik te wedden dat je ’t Wed kent. Officieel is het de naam van het straatje tussen de Oude Gracht en de Korte Nieuwstraat maar gemakshalve wordt daar door de meeste Utrechters ook het stukje straat van de Donkere Gaard mee bedoeld. Het woord wed betekent ‘schuin oplopende weg aan een waterweg’ en slaat hier op het middeleeuwse tunneltje dat liep van deze plek naar de Oude Gracht. Door de tunnel werd handelswaar van en naar de werven vervoerd.

Voor mij is ‘t Wed een plek waar vriendschappen zijn gesmeed en beklonken, onontkoombare liefdes zijn ontvlamd en mindere broertjes zijn beëindigd, en natuurlijk van grote hoeveelheden eten en drank in alle variaties. Mijn eerste bewuste kennismaking met deze plek vond plaats tijdens mijn middelbareschooltijd, zo’n 35 jaar geleden. Regelmatig hingen mijn vriendinnen en ik in de tussenuren in café de Vingerhoed. Daar zaten we met een kop thee, want goedkoop, aan onze vaste tafel die direct uitzicht bood op de straat. Onze geliefde bezigheid was het jureren van voorbijlopend mannenspul. Vele zesjes, zevens, achten en negens hebben we voorbij zien komen, al naar gelang de stand van onze hormonen.

Voor mijn vijftiende verjaardag trakteerden mijn ouders mij en mijn beste vriendin op een etentje bij de Griek die ergens op de plek zat van waar nu de Sea Salt saloon gevestigd is. Hoewel op het internet niks meer terug te vinden is over dit tentje, kan ik me het interieur nog duidelijk voor de geest halen: een tiental tafels in donkere nisjes die afgescheiden werden door houten balken en slingers van stoffen tasjes die je vroeger bij elke Griek zag.

In mijn jeugd mocht je als vijftienjarige gewoon alcohol drinken en we bestelden, heel nonchalant, een literkan Retsina. Als vrouwen van de wereld sloegen we eerst het gratis glaasje ouzo achterover en begonnen vervolgens aan de harswijn. Na een aantal glazen wisten we het zeker: de wijn was aangelengd. Nou, dan kenden ze deze vijftienjarigen nog niet! Tot mijn kruin toe gevuld met gekwetste trots stond ik op om er iets van te zeggen. Met best wat moeite lukte het mij om mezelf uit het nisje te wurmen om vervolgens om te vallen in het gangpad.

Tegenwoordig ben ik op ’t Wed veel te vinden in bistro Madeleine, waar je fantastisch kunt eten en heerlijk kunt drinken en ik val nog steeds wel eens om maar klaag nooit meer over aangelengde wijn. Een van mijn fijnste herinneringen aan ’t Wed maakte ik vorige zomer met mijn dochter. We waren die middag naar een très zwaar filmdrama geweest en ietwat terneergeslagen togen we naar ’t Wed. Daar stond in het zonnetje een tafeltje op het terras van de Sea Salt saloon op ons te wachten. We startten met oesters en een fonkelende witte wijn, genoten vervolgens van langoustines en kokkels en langzaam viel de avond. En slenterden er aan het begin van de maaltijd op ’t Wed nog een paar zesjes langs, bij het aanbreken van de nacht zagen we enkel nog geweldige negens….