Tapas met een vleugje magie bij pop-up Guilty Pleasure Hut

Omdat de opening van Mozza e Mezze in de Zoutmanstraat vertraging heeft opgelopen, zijn eigenaren Joris en Trisha de pop-up Guilty Pleasure Hut gestart, die in ieder geval tot januari open is. Daar genoot de Buik van tapas, pincho’s en wijn en ontstond een sfeer om niet snel te vergeten.

Tapas en gezelligheid

Soms gaat uit eten gaan over meer dan de som der delen. Zoals bij de film Amélie kan het gaan over meer dan het scenario, de setting en de acteurs. Samen met een vleugje magie kan er iets bijzonders ontstaan. Op deze manier is het uit eten gaan bij de Guilty Pleasure Hut ook meer dan de som van het eten, het decor en de bediening.

Joris en zijn team serveren Baskische en Galicische gerechten, zoals pincho's (stokjes met vlees of vis) en voedsel uit de zee, met erbij goede wijnen. Die keukens zijn soms wat eentonig, vertelt Joris, maar in de hut hoeft het ook niet allemaal hoogdravend te zijn en draait het vooral om de gezelligheid van een tapasbar.

Ruimte met karakter

Bij aankomst op de Zoutmanstraat 58 blijkt het restaurant nog niet helemaal af te zijn, maar dat geeft de ruimte juist karakter. Voorin de zaak is het licht en misschien nog wat leeg. Achterin bij de keuken voelt het juist heel knus aan. Joris en Trisha hebben gewerkt met houten balken en panelen van vorige locaties, en geven hiermee vaste gasten iets herkenbaars. We gaan zitten aan de bar, Joris vraagt wat voor soort wijn we lekker vinden, vraagt of we nog allergieën hebben en de avond kan beginnen.

Lekker borrelbord

Bij het eerste wijntje krijgen we direct grote Gordal olijven en kleine arbequina olijven. Daarna krijgen we een bordje met prosciutto di San Daniele, pecorino, ras el hanout aioli, wat stokbroodjes en langzaam tot gelei gegaarde stoofpeertjes. Het is alles wat je van een lekker borrelbord kan verwachten; een zoetje om met de ziltige pecorino en prosciutto te eten en een lekker smeersel.

Hier vallen je misschien ook wat Italiaanse invloeden op. Bij de soft opening heeft de hut nog geen vast menu en gebruiken ze nog ingrediënten die ze hebben liggen. Later wordt de pecorino uiteraard vervangen door manchego en de prosciutto door serrano, vertelt Joris.

Empanadas, gazpacho en pulpo

Hierna krijgen we empanadas met gegrilde groente die een tikkeltje flauw zijn en een arancino (gefrituurde risottobal) met een fijne paprikasaus. Vervolgens krijgen we Spaanse gazpacho die met watermeloen en feta een verrassende twist krijgt. We kletsen verder en op het moment dat we wat trek beginnen te krijgen komen de pulpo met bietensaus en een broodje met makreelsalade. De pulpo is goed op smaak en heeft een fijne structuur en met de bietensaus krijgt die nog een interessant randje. De broodjes makreelsalade zijn lekker fris en het zijn weer twee gerechten die heel leuk zijn om samen te delen.

Dat geldt ook voor de volgende gerechten: de Spaanse pinchos en gefrituurde aubergine met walnoten, waarbij die laatste wat vettig is. Vrij snel hierna komt een dun gesneden, botermalse ribeye met erbij een lekkere chimichurri. We zitten vol maar krijgen nog een toetje, churros met chocoladesaus erin en honing, mango en mandarijn. Een heerlijke afsluiting.

Ons geheimpje

Zo proeven we heerlijke gerechten van een menu dat nog niet vaststaat, net als het concept. Daar zit voor ons ook een vleugje magie: het kan nog meerdere kanten op. Wellicht zetten ze een bord buiten neer, wellicht de naam op de ruit, “en misschien houden we het wel een beetje geheim”, zegt Joris. Dat past goed bij het karakter van een pop-up: het is tijdelijk en lekker losjes, waardoor er een open en vrije sfeer ontstaat, en het anders is dan een normaal restaurant.

Onthaasten en verbinden

Wat wel al duidelijk is, is dat het bij de hut draait om verbinding. Met je tafelgenoten en eventueel met andere restaurantgangers. Met de Spaanse eetcultuur van uitgebreid tapas eten en goede wijnen drinken. Met de zaak zelf, door het gebruik van materialen uit vorige locaties. De hut probeert je niet zozeer naar Spanje te brengen, maar vooral uit de dagelijkse sleur te halen. “Onthaasten” noemt Joris dat, en wij hebben dat zelf kunnen ervaren. Zonder dat we het doorhebben, zijn er ineens vier uur voorbijgegaan.

Het vleugje magie

Net zoals in de film Amélie ontstaat bij de Guilty Pleasure Hut iets bijzonders. Het is niet perfect, maar toch is het meer dan de som der delen. Dat zit deels in het tijdelijke van de hut en het feit dat de zaak tijdens de soft opening nog niet helemaal af was. Maar we hopen dat ook na nog wat aanpassingen de Guilty Pleasure Hut haar imperfecte perfectie behoudt. Onze avond bij de hut was namelijk meer dan alleen uit eten gaan. De spontaniteit en het verbindende concept zorgden voor een vleugje magie.