Terug in de tijd in R'dams oudste café: Melief Bender

Met al die grand-cafés van tegenwoordig, rondom beglaasd, fris gepleisterd, verantwoord verlicht, komt het nog maar weinig voor dat je over een kroegdrempel heen een verloren gewaand tijdperk binnenstapt. Mij overkwam het gisteren. Lunchafspraak in Melief Bender. Smalle ingang, daar voorbij duisternis waar mijn ogen langzaam aan wenden, uit de speakers Otis Redding. Ik was terug in 1968.

(Voor de jongere kijkertjes moet ik misschien even uitleggen dat 1968 een jaartal is uit de vorige eeuw.)
We zetten ons linksachter in de hoek in wat mijn afspraak 'het opkamertje' noemde. Van daaruit kon ik de zaak goed overzien. Melief Bender is niet zozeer een bruin café, het is een zwart café. Wanden, vloer, plafond ? als je vanuit het daglicht komt, is alles even donker. Hoe maak je een ruimte overdag knus en warm? Zo dus. Zorg voor duisternis, verspreid de geur van een Franse cave en laat Otis zijn hartenpijn raspen.
Dat het buiten regent, nee, gíet, zoals het gisteren deed, helpt natuurlijk ook.

Rode wijn? Natuurlijk, heer!

Goed, we zitten achterin, de ober vraagt wat we willen drinken. Met mijn collega's van De Buik net genomineerd zijnde voor de Persprijs Rotterdam opteer ik voor een glas rode wijn.
'Natuurlijk, heer!'
Ook zoiets van vroeger. Waar ben je als klant nog heer?
Hoelang was ik al niet in Melief Bender geweest? Tien, twintig jaar? Langer? In mijn achtereenvolgende werkkringen waren er steeds andere cafés dichterbij, er waren momenten dat we de Oude Binnenweg niet eens meer zouden hebben gehaald als we al aan Melief Bender hadden gedacht.
Maar ik ken mensen die daar de liefde van hun leven hebben ontmoet en er nog steeds iedere week hun trouwdag vieren.
Melief Bender is een begrip in Rotterdam en verre omstreken: het bestaat 137 jaar. Tijdens het bombardement van 14 mei 1940 is dit stukje Binnenweg op miraculeuze wijze gespaard gebleven.
Of we ook iets willen eten? Maar natuurlijk; hoe zat het ook weer met die ballen? 'Wij hebben de beste ballen van Rotterdam, heer. Voor heel Nederland staan we op de tweede plaats.'
De ballen dus. Absoluut goeie ballen. Ze komen met brood of met frieten. En met nog een rode wijn. Melief Bender betrekt zijn vlees van slagerij Bram Haak en zijn vis van Schmidt. Op maandag serveren ze hond in de pot; ik was er gelukkig op woensdag.

Borrelhapjes heten hier 'happen'

Bij de borrel hebben ze hapjes, hier 'happen' geheten: Rotterdamse bitterballen, balletjes van Haak, leverworst, osseworst, rookworst. Wie meer wil dan een hap(je) kan kiezen uit biefstuk, saté kip, saté haas, tonijnmoot en de Meliefburger.
We praatten, we aten en we bestelden nog een rode wijn.
Het bleef gelukkig nog een tijdje regenen. Toen het eindelijk droog was en we naar buiten stapten, knipperden we tegen het daglicht dat ons ineens onbarmhartig toescheen.

Foto Frank van Dijl