Kroegentocht door cocktail-city part 2

Mijn ambitie om vijf cocktailbars op één avond te bezoeken is inmiddels anderhalf uur oud. Cocktail vijf staart mij aan, terwijl shotje drie door de keel vliegt. Ik zit nog steeds bij de Dr. en bedenk me dat dit de plek is waar ik mijn vader heen zou brengen om alcohol te consumeren. Persoonlijk vind ik dat er niet veel bijzondere gelegenheden zijn waar je een bar bij nodig hebt, maar de Dr. zorgt ervoor dat ik bijzondere gebeurtenissen wil verzinnen. 

Normaal hou ik niet van cafés. Ze zijn druk en luidruchtig en ze stinken en dat is normaal alle drie mijn taak. Vanavond merk ik wel dat dit beeld toch achterhaald is. De Don Qoco staart mij nog steeds aan van onder een paraplu, door de ogen van het standbeeldje waar ik uit moet drinken. De cocktail drijft ergens tussen kokos en koffie in, alsof ik nog niet verliefd genoeg ben. Voor de rest heb ik geen idee wat er in zit, maar een prima manier om gedag te zeggen is het zeker. Tot de volgende keer dokter.  

Noah

Sugar, honey honey, you are my candy girl

Eenmaal buiten zie ik dat het nog licht is, maar ik voel me alsof het al donker zou moeten zijn. Op naar de volgende! In de oude haven stap ik de eerste wolkenkrabber van Europa binnen. Het Trump-vrije Witte Huis. Onder in het gebouw zit Noah. In 2016 werden ze hier uitgeroepen tot de beste cocktailbar van Nederland. Altijd fijn als er prijzen naar Rotterdam gaan.  

Mijn attitude is momenteel “DAT MAAK IK ZELF NOG WEL UIT”, totdat barman Moreno mij vraagt waar mijn voorkeur naar uitgaat. Ik kijk hem op mijn stoerst aan en zeg “WIJVENDRANKIES!” waarna hij de meest roze en zoete cocktail van de avond produceert. De vullingen knallen uit mijn bek en ik heb het gevoel dat ik een gepureerde My Little Pony van kauwgom naar binnen slurp. Love it. Dit is wat ik vroeg, dit is wat ik krijg. Service with a smile.  

Het interieur is van hout en doet denken aan een ark, wat natuurlijk niet gek is, want het heet Noah. Aan de muur hangt een indrukwekkende collectie flessen drank, waar een trap voor nodig is om ze allemaal te kunnen pakken. In traditie van de Ark zou ik het liefst twee van elk willen nemen, maar voor nu neem ik genoegen met shotje nummer vier, in de vorm van Tequila. Cocktail zeven is een Pornstar Martini. Ik weet zeker dat ze in deze bar ook hele mannelijke cocktails kunnen maken, want ook de Pornstar smaakt precies zoals hij moet smaken. Pornstars zijn net als Pizza Calzones, als ik wil weten of je een vakman bent, bestel ik die en beoordeel ik de hell out of you.  

Noah voelt als de plek waar ik tot rust kan komen op het buitenterras, terwijl ik mijzelf verdrink in de zee rondom deze Ark. Drijvend op de klanken van A Tribe Called Quest en de andere heerlijke muziek die uit de speakers komt. Helaas zijn er nog twee cocktailbars te gaan en is het tijd om de handen te schudden, de focus te herpakken en af te reizen naar Kruisplein.  

Ayla

ananas, of je nou op een pizza ligt of in mijn glas zwemt, mij heb je.

Daar heb ik een date met Aquiles, barman van Ayla en self-proclaimed tiki cocktail afficionado. Terwijl de latinmuziek mijn blanke denkbeeldige heupen laat swingen, staar ik naar de graffitimuur in de bar. De verschillen met de andere cocktailbars zijn toch weer duidelijk aanwezig. Dat er ruimte is voor zoveel verschillende sferen om cocktails te drinken, ik had er nooit bij stilgestaan. Misschien komt dat ook omdat ik al tien minuten naar een hond zit te staren die in de zijstraat van het Kruisplein loopt.  

Back to reality. Ayla is eigenlijk een Oriëntaals restaurant op een voor mij nostalgische plek. Op de stoel waar ik zit stond vroeger een oventje met kip, in een nachtwinkel waar ik wekelijks te vinden was voor ik mijzelf over de banken van de nachtbus drapeerde. Gelukkig ben ik nu een stuk ouder en is het pas elf uur als ik mijn tanden zet in de Passion for Pineapple. Minder zoet dan ik had verwacht, maar de liefde is te proeven. Hier wordt een mens vrolijk van.  

Omdat ik een beetje moe begin te worden krijg ik na shotje nummer vijf een “Espresso Bongo”. Een zoetig frisse cocktail met een cafeïnebom in de afdronk. De muziek valt op zijn plek. Als ik serieuze vrienden had gehad die zakelijk succesvol waren, dan had ik ze graag meegenomen naar Ayla. Helaas ben ik gepensioneerd rapper... vul de rest zelf maar in.  

Stirr

Terwijl ik half zwaaiend naar buiten waggel, besef ik dat ik nog een bar te gaan heb. Ik baan mijzelf een weg door het publiek dat de opening van Amehoela viert. Geef een zooi “hoe is het dan lang geleden man’s” weg en vind mijzelf opeens aan de voet van Stirr. Links is Eendrachtsplein en voor me zijn vier verdiepingen met trappen. In mijn achterhoofd hoor ik Irene zeggen, is dat niet een beetje ambitieus? Vijf cocktailbars?  

Ze had gelijk, vier is genoeg en terwijl ik mijzelf ouderwets drapeer over de banken, maar dit keer van de metro, besef ik mijzelf dat ik voller zit dan na kerstmaaltijden. First world problems. Ik kan nog lopen en ik ben tevreden. Rotterdam is een topstad voor cocktails. Of je nou wil raggen met je foute vrienden, op stap wil met je familie, wil chillen in een ark of zakelijk wil praten met je collega’s, er is plek voor iedereen… behalve in mijn buik.