De Subway is om mee te reizen: 4 broodjes voor de ziel

Soms wilde ik dat ik vaker in Rotterdam kon zijn. De stad, het leven, de sfeer en de energie, ik mis ze geregeld. Wat ik niet mis zijn de parkeerkosten, dus neem ik tegenwoordig de metro vanaf een P&R, zodat ik voor een euro of vier per dag klaar ben. Het leuke is dat ik daardoor toch vaker verplicht ben om door straten te lopen waar ik als automobilist niet vaak kom. 

Zo moest ik de afgelopen week veel in Rotterdam zijn wegens Sneakerness en mijn activiteiten zorgden ervoor dat ik honger had. Maar een druk leven is onlosmakelijk (I put the smakelijk in onlosmakelijk ) verbonden met snel eten; ik ben alleen te oud geworden voor fastfood. Het enige excuus voor fastfood op mijn leeftijd is te veel alcohol, maar het was vooral overdag werk, dus dat telt ook niet.

Ik begrijp sowieso niet waarom mensen in Rotterdam nog naar een Mac een BK of een Subway gaan wanneer er zoveel opties zijn om vrij snel doch knetterheerlijk te vreten. Aangezien goed voorbeeld goed doet volgen, heb ik afgelopen week geprobeerd om mijn maag te vullen bij mijn vier favoriete tenten in het stadsdeel waar ik moest bewegen: tussen station Churchillplein en station Oostplein.

PANINI

Three is the magic number

Om te beginnen is daar het tentje midden op het Churchillplein. Ik schrok er lichtelijk van dat sommige van mijn Buik-collega’s niet wisten dat dit bestond. Ik zei nog: “Die naast de poppenkast”, wat mij nog duidelijker maakte dat ik oud ben, want ook dit zei men niks. Ik heb het over het Italiaanse tentje in hetzelfde pandje als Tostihouse. De Israëlische vader van de huidige eigenaar begon al in 1984 een broodjeszaak op de Coolsingel. Samen met zijn Portugese compagnon specialiseerde hij zich in de Italiaanse keuken. 

Alles aan dit tentje geeft mij flashback naar de jaren dat ik zelf bezorger was bij een pizzeria, gerund door een echte Italiaan. De geur van het eten, de smaak van de mozzarella, de kwaliteit van de panini bresaola. Als nostalgie een broodje was, dan verkochten ze ‘m bij Panini. Het enige wat ontbreekt is een wilde Italiaanse chef op moonboots die op de achtergrond staat te schelden in de keuken. Un cazzo de minque en nog meer leuzen over testa’s. 

Dat deze tent in het verleden al meerdere malen de titel Broodje van het jaar heeft gewonnen, is niet zo gek. Als je jezelf voor een korte tijd in de olijfgaarden van Italië wilt wanen, ga dan nu naar Panini en eet broodjes of een pizzapunt.......dat mag ook. Voor deze keer. Panini is echt zo’n zaak waar je minstens één keer per week moet eten, omdat je het waard bent. 

Pizza from heaven

HANS WORST 

Schuin aan de overkant, in de richting van de koopgoot, staat mijn favoriete worstenbakker van de wereld. Hansie is natuurlijk een fenomeen. The man, the myth… zullen we maar zeggen. Het nadeel van Hans is dat ik er niet even snel langs kan gaan. Want wie Hans kent, die weet dat we het hier over een stukje oerdegelijke Rotterdamse gezelligheid hebben. Een klein beetje ontoegankelijke, recht voor zijn raap aanwezige persoonlijkheid in een zilveren kraam. Bij Hans ligt altijd wat nieuws en lekkers op me te wachten. HEY PROBEER DIT ANDERS OOK NOG FF TIM! Hans ik zit vol. NOU EN, VRETEN!

Wie nog nooit bij Hans heeft gevreten, mag zichzelf geen Rotterdam liefhebber noemen. De Rotdog is na de kapsalon toch wel het tweede authentieke exportproduct dat ver buiten de stadsgrenzen moet worden geëxporteerd. Er is iets robuust en woest aantrekkelijks aan een hotdog met kaas, omwikkeld met spek en nogmaals gebakken op een plaat. Maar dan wel op een bedje van sla met een soort zoete zwarte saus erop. Er zal vast een betere ingrediëntomschrijving voor zijn, maar eindstand is gewoon de Rotdog. Eet dit, nu. Snel. Hans is een 010-icoon en moet dan ook met elke toerist van buiten worden bezocht, zodat je ze kan laten zien waarom Rotterdam zo gaaf is. 

SOLFOOD

Als je vervolgens de koopgoot schuin oversteekt, dan bevind je je voor je het weet in het idyllische stukje Rotterdam dat zichzelf de Pannekoekstraat mag noemen. Daar zit al een tijdje de tweede vestiging van Sol Food. Ik weet nog dat ik ooit de eerste vestiging in Rhoon binnenkwam, waar ik een man met chirurgische precisie een vleeswarenplankje zag maken voor een cateringopdracht. Er werd nog net geen waterpas gebruikt. Voor mij was dit een duidelijk teken voor de liefde voor het product.

Ook in Rotterdam ademt de vitrine kwaliteit. Het meest geliefde broodje bij Sol is het broodje carpaccio. Hier worden er zoveel van gemaakt dat dit broodje zijn eigen kant in de keuken heeft. In dit deel wordt alleen dit broodje gemaakt, laat dat even bezinken. Terwijl ik mijn tanden in het broodje zet, besef ik bij het aflikken der lippen, dat het gruisachtige spul op de carpaccio echt hemels is. Bij navraag blijkt het hier te gaan om parma, pijnboompitten, rucola en zelfgemaakt spekzout. Het woord zelfgemaakt kan ik net zo goed weglaten, want alles hier is zelfgemaakt. Als je ze bij Sol de kans geeft, maken ze de klant nog zelf. 

Het broodje met een eigen keuken

Maar, ook hier ligt iets nieuw op me te wachten. Geïnspireerd op Rigardus Rijnhout, ligt hier op een bordje voor mij klaar, de reus van Rotterdam! Een broodje dat binnenkort op de kaart zal verschijnen, waar je even van tevoren voor moet bellen, zodat hij gemaakt kan worden. Huisgemaakte porchetta, champignonragout en met truffelbalsamico gemarineerde venkel. Dit broodje smaakt licht en elegant, verfijnd en bovenal fucking lekker. I said it. Maar laat je niet misleiden, de reus is een killer. Een maagvuller extraordinaire waar je niet snel mee kan stoppen. Eindoordeel: een heerlijke broodjeszaak waar je indruk kan maken op iedereen die je erheen brengt. 

De reus van Rotterdam

FOO

En last but not least, Foo Concepts, op de Hoogstraat, naast WOEI. Dit zijn de mensen die de eierwafel op de kaart proberen te zetten. Met ijs in eerste instantie, maar nu de ijsmaanden achter ons liggen, hebben ze sinds kort een eierwafel met pulled pork en een met gegrilde kip. Die laatste was mijn keus, aangezien ik mijn nekspier pull als ik nog één keer iets gepulleds moet eten. Geluk was echter aan mijn zijde, want de kip is ingekocht bij de Kipgallery (nog een 010-must eat!). Het zoete van de eierwafel, de kip van de Gallery en de bijgevoegde salade maken dit een feestje waar je wil blijven slapen. Fris en fruitig met een heerlijk gebarbecued randje. Alleen het schrijven over deze wafel geeft mij kwijlvlekken op mijn shirt. Simpelweg doen.

De kip en het ei

Ook Foo heeft echter iets wat ik nog nooit eerder had gezien. De sushi sandwich. Je kan het je bijna niet voorstellen, maar daar in de vitrine, verpakt in die driehoekige tankstation kartonnen bakjes, staan driehoekige sushi sandwiches. Zeewier van buiten, rijst erin en helemaal in het midden een zalm- of tonijnvulling. Ook dit is top! Als je van sushi houdt en je hebt geen zin om over straat te lopen met stokjes en kleine hapjes in een bakje, dan is dit de oplossing. Foo is bij uitstek een tentje om lekker met wat hippe vrienden heen te gaan: leuke nieuwe oplossingen voor je honger en een super Instagrammable interieur.

Conclusie

Na twee dagen vreten op straat kan ik eigenlijk maar één ding concluderen. Als je een tientje te besteden hebt aan eten, doe dat dan gewoon snel op straat in Rotterdam. Wat mij betreft? Ik zit vol.… en ga nooit meer naar de Subway.