De tafel lijkt al snel niet groot genoeg bij Destino

Op een milde midwinterzaterdagmiddag, te laat voor koffie met iets lekkers en te vroeg voor de grotemensenborrel, belandden we in het net geopende Bertmans, een ontbijt- en brunchrestaurant annex wijnbar aan de Zaagmolenkade. In dit deel van de stad komen we gewoonlijk niet verder dan Kookpunt, Whiskybase of de Rotterdamse Oogstmarkt (elke eerste zaterdag van de maand, vandaag dus).

Omdat een Buik-collega zulke lovende woorden had gewijd aan de nieuwe zaak van Nelleke Elbert en Niels Koomans, meenden we onszelf tekort te doen als we er niet op zijn minst een kijkje zouden nemen. Zodoende passeerden we op de Zaagmolenkade het al sinds 2010 succesvolle tapasrestaurant Destino van dezelfde eigenaren. Met Bertmans (Elbert, Koomans) zijn ze nu hun eigen buurman.

Bij Bertmans dronken we een tempranillo en als hapje namen we er pickles bij. Daarna kochten we enkele deuren verderop bijna een vintage-dressoir van zevenduizend euro — je moet wel blijven uitkijken op de Zaagmolenkade.

Aan reserveren doen ze niet

Maar we waren wel nieuwsgierig geworden naar dat Destino. Aan reserveren doen ze niet, dus op goed geluk begaven wij ons op woensdagavond opnieuw naar het grensgebied tussen het Oude Noorden en Crooswijk. In de zaak heerste het halfduister dat in New-Yorkse restaurants hip is. Gelukkig stonden er waxinelichtjes op tafel met behulp waarvan we de kaart konden lezen.

Terwijl ik sipte aan mijn inleidende gin-tonic (VL92 uit Vlaardingen met Fentimans en een schijf gember), liep de zaak vol met jong en ouder; meisjes die nodig moesten bijpraten, echtparen wier kinderen net het huis uit zijn, jonge stelletjes die aan elkaar aankijken genoeg hebben. Gemiddelde leeftijd onder de 35.

Bij de borrel bestelde ik calabaza (€ 5,50), gefrituurde pompoen met zeezout en saliemayonaise, een van de vele kleine gerechten op de kaart. Per persoon neem je er drie, legde de vrouw die ons bediende uit. Of meer. Maar aan drie hebben de meeste mensen genoeg.

Langzaam gegaarde lamsnek

We bestelden langzaam gegaarde lamsnek (buiten de kaart), jamon iberico met amandelen en gedroogde stukjes abrikoos (€ 9,50), venkel met zwarte kool (€ 6,75), een croqueta (€ 1,75), wortelsoep (sopa del dia, € 5,50), calamaris fritos (€ 10) en ganzenborstfilet, wortelmarmelade, ras-el-hanoutmayonaise (€ 8,75).

Op de een of andere manier kwam bijna alles tegelijk op tafel, waardoor die al snel te klein leek. Sharing is the word, alleen bij de soep ging dat niet zo gemakkelijk en het kroketje was niet groot genoeg om te delen. Maar mijn vrouw, die veel van kroketten weet, vond, en ik citeer: 'het een heel goed kroketje met een goeie roux van goeie kip.'

De jamon (je kiest een portie van 50 of van 100 gram) was buitengewoon, de wortelsoep zoet en de venkel fris. Alle smaken waren tot de essentie teruggebracht. Toch was de lamsnek niet langzaam gegaard, zoals de serveerster toegaf: het was echt werken, dat kauwen. Hij werd zonder discussie van de rekening gehaald.

Wat dronken we erbij? Dezelfde tempranillo als die zaterdag bij de buren: La Planta uit de streek van de Douro (€ 29). Omdat het gezellig was daarna ieder nog een glas moscatel argueso sherry (€ 6,85) en verdomd, je waant je in Spanje of niet, ik sloot af met een 43 (€ 4,75). Ik bedoelde natuurlijk zo'n Spaanse cognac, maar ik kon niet op de naam komen.

Foto's Sophia van den Hoek.