Buitenaards lekkere sushi op ruimtevaartstation Shiki

Sushi en ik hadden lange tijd een haat-liefdeverhouding. Je moet er vreselijk veel van eten, wil je een beetje genoeg hebben; ze worden verkocht in sfeerloze afhaalrestaurants; en ze zijn nog duur ook. Toch kocht ik ze regelmatig bij de Albert Heijn to go, omdat ik ze best lekker vind en ik ze er lief uit vind zien in dat doosje van zes stuks. Een echt sushirestaurant met stijl had ik nog niet gevonden. En toen was daar het kersverse Shiki in Prins Alexander.

De ruimte is buitenaards

Restaurant Shiki - Shushi & Lounge zit vlakbij station Rotterdam-Alexander, op de begane grond van de decennia oude discotheek met lichtgevende koepel langs de A20. Mijn vriendin en ik lopen er binnen voor een snelle hap. Een hoffelijke gastheer begroet ons glimlachend vanachter een balie, met daar achter een grote kapstok. Hij neemt onze jas aan en geeft ons een nummertje die ik achteloos in mijn tas gooi. Ik ben verward. De garderobe doet me denken aan een discotheek, of een theater, maar niet aan een sushirestaurant. Dat we vanaf de gang waardoor we zijn binnengekomen helemaal niets van het restaurant kunnen zien, versterkt mijn gevoel.

Het restaurant is halfduister en het meubilair neonwit. Zo wit, dat mijn ogen maar blijven knipperen. En omdat de ruimte cirkelvormig is en gigantisch van omvang, krijg ik al snel buitenaardse associaties. Woorden als UFO en 'Beam me up, Scotty' worden tussen mij en mijn tafelgenoot uitgewisseld.

Bestellen op een tablet

Als we plaatsnemen in de strakke leder-look loungebanken, loopt een tweede gastheer naar ons toe. Zijn glimlach is al even vriendelijk als die van zijn collega. Hij is blij dat we er zijn. Dat zegt hij en dat zien we, want hij straalt oprecht. Alsof hij onze verwarring van zonet heeft opgemerkt, zegt hij: ‘We zijn nogal Amerikaans geïnspireerd.’ Hij vertelt dat er twee menu’s zijn: basis en luxe. ‘Het verschil zit ‘m in het soort sushi’, vertelt hij. ‘Ze zijn allemaal speciaal, maar die van het uitgebreide menu zijn nóg specialer. Kijk maar.’ Hij wijst naar de tablet, waarmee we onze bestelling digitaal naar de keuken zullen sturen. Onze gastheer drukt op een knop en daar verschijnen de sushi, noodles, salades en andere gerechten in beeld. Ze zien er heel anders uit dan de sushi die ik ken van andere restaurants. Deze zien er kunstig uit, in verschillende kleuren en vormen en met grappige details. En ze hebben allemaal hun eigen speciale naam.

‘We gaan voor het basismenu,’ zeg ik ter bewaking van de tijd met onze volgende afspraak in mijn achterhoofd. We scrollen door het aanbod en bij de ‘California TEM uit de categorie Temahi-b’ begint mijn vriendin te giechelen. ‘Die is grappig,’ zegt ze. ‘En die ook,’ gaat ze verder, wijzend naar de digitale buurman van de California TEM. Beide zijn driehoekig van vorm en gevuld met zeewier, avocado en garnaal. Ik kijk even naar onze gastheer en, alsof hij onze gedachtes opnieuw kan lezen, zegt hij: ‘Op het winkelwagentje klikken.’

Deze sushi is culinair verantwoord

Onze bestelling is er voordat we er erg in hebben. Het lijkt alsof ze onaangeraakt horen te blijven, zó perfect zijn ze op het neonwitte bord gerangschikt. Ik ben blij verrast als ik de California TEM herken. Ze zien er precies zo uit als op het plaatje en ik kan niet wachten om een eerste hap te nemen. ‘Zullen we?’ Op hetzelfde moment nemen we een eerste hap. De garnaal smaakt naar meer en ook de rijst is precies goed: niet plakkerig, maar ook niet droog. Ook de rest van de sushi is lekkerder dan mijn sceptische geest mij had toegelaten te hopen. 

Of mijn haat-liefdeverhouding is veranderd? In zekere zin wel. De sushi van Shiki is vele malen lekkerder en creatiever dan die van de gemiddelde sushi-aanbieder. Toch eet ik liever in een knussere omgeving. Als we de deur uitlopen, voel ik een vleugje opluchting. Omdat mijn ogen weer tot rust kunnen komen, en ook omdat ik zonder nummertje (dat ergens in mijn tas zwerft) toch mijn jas terugkrijg.