Lux heeft een kaart met opvallende gerechten

Er is iets veranderd in Lux, en toch weer niet. Ik bedoel: in essentie is veel hetzelfde gebleven. De Italiaanse keuken, het karretje met anti pasti waaruit je kunt kiezen, de elegant gedekte tafels, het aanstekelijke geroezemoes. Lux is nog steeds Lux, nog steeds aan de 's-Gravendijkwal.
Maar na vijfentwintig jaar vond Geertje Yntema, die ook La Pizza en Spaghettata onder haar hoede heeft, het tijd om het favoriete Rotterdamse restaurant van Rem Koolhaas van de hand te doen. Ze verkocht Lux aan Milan Gataric die al jaren als chefkok in de keuken stond. Hij halveerde de zaak en verplaatste de bar van links naar rechts. Binnen kunnen nu 42 mensen zitten, buiten nog eens 32. Maar dat laatste is in november natuurlijk niet aan de orde.

Schappelijke prijzen

Prettig nieuws is dat Milan in Lux drie-, vier- en vijfgangenmenu's heeft geïntroduceerd met schappelijke prijzen. Voor drie gangen betaal je 32,50 euro; de contorni, zoals de ver buiten Rotterdam beroemde patatine fritte met rozemarijn en knoflook, krijg je er dan gratis en voor niks bij. Los kosten een voorgerechten (primi) 12,50 euro, de hoofdgerechten (secondi) 19,50 euro.
De novemberkaart vertoont enkele opvallende gerechten. Neem het gegrilde kalfshart (cuore di vitello). Omdat ik laatst tijdens een workshop enige ervaring had opgedaan met het bereiden van hart, koos ik dit als hoofdgerecht. Het kwam behalve gegrild, mooi rood vanbinnen, ook in gekonfijte vorm op het bord. Het smaakte onmiskenbaar naar rundvlees met heel in de verte de meer aardse smaak van lever.
Evenmin alledaags is de gegrilde nek van gasconnevarken (maiale alle griglia) waarvan de smaak haast naar het zoete neigde. Als voorgerecht had ik gekozen voor het langzaam gegaarde pianostuk (gesneden uit de dikke rib) met saus van tapijtschelpen, een onverwachte combinatie waar je zelf niet zo gauw op zou komen (costine di manzo al sugo di vongole). 

Spaghetti met hart van tonijn

Het spreekt vanzelf dat in Lux de pasta's net zo min huis-tuin-en-keuken zijn. Zo is er keuze tussen de spaghetti met hart van tonijn, eidooier, venkelzaad, rode peper en knoflook (al cuore di tonno) en de met pompoen gevulde ravioli met saus van bruine boter en salie.

Wat gelukkig bleef: de dolci. Elke dag is er een andere taart en als je niet van zoet houdt, kies de uit de kazen van Luigi Guffanti. Maar de echte zoetekauwen gaan natuurlijk voor de cannoli met buffelricotta, sinaasappel, pistache en chocola. En de chocoladeadepten hoeven niet verder te kijken: die kiezen het prachtige bolletje ijs van pure chocola.

Van de wijnkaart zijn alle wijnen per glas te bestellen. Na een glas verdicchio bij wijze van aperitief (5,50 euro) koos ik een fles cocciapazza, een prachtige, volle, bijna romige montepulciano die het schitterend deed bij zowel het kalfshart als de varkensschouder. Met 42 euro wel de duurste fles van de kaart, maar ja, het was vrijdagavond en we hadden wat te vieren.