Hugh is alles tegelijk en je kunt er 'supervrolijk eten'

Zonder dat je er erg in hebt, kom je binnen in een enorm hoge ruimte van, met gemak, vijf, zes meter. Je ziet het pas als je bent gaan zitten, in ons geval halverwege de trap die, door intieme zitjes onderbroken, naar een tussenverdieping leidt. De bar beneden blijkt ondergebracht in een fris gelakte zeecontainer. Daarbovenop torent een helicopterplatform waarop je met een groep kunt plaatsnemen.

Restaurant, bar, club?

Ook wat de vloeroppervlakte betreft, is niet op een paar vierkante meters meer of minder gekeken. In de linkerhoek een grote open keuken, rechts achterin een tweede bar en overal sta- en zittafeltjes, net als op de tussenverdieping waar voor alle zekerheid nóg een bar is.

We bevinden ons met drie man (van wie twee vrouw) in Hugh, de nieuwe zaak van Frank van Hese (op de Coolsingel exploiteert hij Bed), gevestigd in wat voorheen een verlepte zijvleugel van het Hilton Hotel was. Is Hugh een restaurant, een bar, een club?

Het blijkt op deze vrijdagavond alles tegelijk te zijn. Er wordt geborreld, gesocialized, romantisch gedaan, gegeten en gelachen. Iedereen is vrolijk.

Die vrolijkheid wordt mede ingegeven door het personeel. Het valt op dat elke keer als een van de jongens en meisjes die de drankjes en de bites (zo heet het eten hier) rondbrengen, ons zitje passeert, hij of zij onze kant opkijkt en glimlacht. Wat kun je anders dan terug glimlachen?

Aanstekelijke levensvreugde

Niet alleen de mimiek, ook de gebaren van het personeel, bij het uitserveren of het beantwoorden van een vraag, stralen een aanstekelijke levensvreugde uit. Op den duur doet dit blije enigszins bestudeerd aan, maar wat geeft het? Ik vind het meisje dat ons bedient echt lief.

Maar we zijn hier voor het eten. Chef Friedjof Kempenaar, die keuken en kaart heeft opgezet, heet ons welkom. Hij vertelt dat alle gerechten de hele dag door kunnen worden besteld. Hugh opent zijn deuren 's ochtends om tien uur en sluit pas om één uur 's nachts, in het weekend zelfs pas om drie uur. Er is geen onderscheid tussen lunch- of dinergerechten, aan voor-hoofd-na doen ze hier ook niet. Je vult je buik precies zoals jou het uitkomt.

Wij laten ons verrassen en beginnen met stokjes waaraan pittige dobbelsteentjes tonijn met een toefje wasabimayonaise (€ 12; foto) zijn geprikt. Op de kaart heten ze spicy tuna sticks, de kaart is geheel in het Engels. Ze zijn inderdaad prettig pittig en hebben een goede bite. Ons volgende gerecht ziet er spectaculair uit: pata negra met croutons (€ 18), gedrapeerd op een piramide van aardewerk waarin een waxinelichtje brandt. De warmte maakt het vlees romig.

Gerookte zalmblokjes, yoghurtbommetjes

Dan volgen nog de gerookte zalmblokjes (€ 12) met bloemkoolcrème en zoetzure bloemkool opgediend in een soort petrischaal, de vegetarische Bollywood Bowl (€ 10) met pappadums, yoghurtbommetjes en munt en in heldere tomatenbouillon gegaarde heilbot op zeekraal (€ 15), alles even smakelijk. Onze vriendin spreekt van 'supervrolijk eten', waaraan ik zou willen toevoegen dat we er ook supervrolijk bij drinken.

Als tegen tien uur het volume van de muziek toeneemt, krijgen we nog lekkere koteletjes (goed rosé vanbinnen) van Hollands lam met groene asperges, een taartje van doperwtjes en lamsjus (€ 15). Op de kaart heet het gerecht Mary had a little lamb.

Onder het dessert (macarons, bonbons) komt de muziek op clubsterkte. Dan weet je dat Hugh méér is dan een restaurant.