Spaghettata: Italiaan die het zonder folklore kan

Tot mijn topdrie van Italiaanse zaken behoort zeker Spaghettata. Er gaan thuis handjes in de lucht als een bezoek eraan wordt aangekondigd. Niet vanwege de kinderpizza's op de kaart (die staan er namelijk niet op), wél om bijvoorbeeld de truffelpasta en de vitello tonato. Voor het overige is Spaghettata wel degelijk een laagdrempelig en gezellig familierestaurant.

Het is er altijd uiterst rumoerig en druk, zonder dat zo’n sfeer je onmiddellijk naar de keel grijpt. De stereotiepe stressy Italiaanse ober en soortgelijke pizzeria-folklore ontbreken dan ook in het plaatje. In hun plaats vlinderen er op de Nieuwe Binnenweg goedlachse en kortgerokte meisjes tussen de tafeltjes door. We nemen dat gebrek aan ‘authenticiteit’ graag voor lief.

Spaghettata wordt door Nederlandse eigenaren gerund, maar blinkt uit in traditionele en nieuwe Italiaanse gerechten, waarvan een flink deel regelmatig wisselt. Daaraast is er steeds keuze uit een viertal dagspecialiteiten. De chef mag zich op en buiten de kaart om een aantal eigenzinnigheden veroorloven. Apart is bijvoorbeeld dat je gewoon een gebakken bavette (biefstuk) met rucola als voorgerecht kunt bestellen, om pas daarna aan een tweede gang met pasta te beginnen.

Die omgekeerde weg bewandelen we dan wel een volgende keer, want een van de vaste waarden in het aanbod van Spaghettata kan ook ditmaal weer moeilijk worden genegeerd: de insalata di spinaci e cicoria, aangevuld met topinamboer, parmezaan en truffel (€11). We zijn er in de familie wild op. Daarbij laten we de eveneens opnieuw de linzen met pancetta (€4), de polpetta al suga (gehaktballetjes in tomatensaus en parmezaan, €9) en de octopussalade (€5,50) in het aantekenblokje van de bediening noteren. Uit de wijnen kiezen we een Pietranera uit Toscane (€34), brood en olie komen gratis op tafel.

Gang twee bestaat uit de al genoemde pappardelle met truffel en boter, de gekonfijte eend met salie en boter, en een pizza tonino met plakjes rauwe tonijn. Die pasta’s zijn bij Spaghettata verkrijgbaar in kleine en iets grotere porties. De matige mens telt zijn zegeningen dubbel: het is dat truffel (€17,50; grote portie) en gekonfijte eend (€17,50) niet (meer) kunnen zwemmen, want de plas boter waarin ze dobberen is er diep genoeg voor. Zoon B. die op het laatste moment van zijn eigen truffelpasta af zag en voor een kleine pizza met plakjes rauwe tonijn opteerde, stelt halverwege een uitruil van borden voor. Zo voorkomen we een acute overdosis calorieën en dat levert aan alle drie de zijden van de tafel opnieuw een harmonieuze tweede helft van het gezinsdiner op.

We besluiten met panna cotta met frambozensaus en zelfgemaakt ijs van pistache, vanille en abrikoos. Vader offert zich op voor het grootste deel ervan. Ik kan mezelf nog altijd met gemak wijsmaken dat Italianen het ook zo zouden doen, al slaagde ik er nog net in beleefd de topping van slagroom af te wimpelen.

 Elke vrijdag beschrijft De Buik van Rotterdam een restaurant in het Rotterdam-katern van NRC Handelsblad. Dit is het verhaal uit de krant van 5 juni 2015.