Pizza van O'Pazzo: snijden en met je handen eten

Pizza betekende voor mij lange tijd oorlog. Als het ging over pizza werden stellingen betrokken, messen geslepen en vuisten gebald. Waar eet je de beste? Tussen mij en een medepizzafan ging het om Angelo Betti of O'Pazzo. De strijd lijkt onbeslist.

O'Pazzo op donderdagavond = druk. De tent heeft een pizza- en een restaurantgedeelte. Het ziet er geweldig uit, alleen de hoge tafels die er een tijdje terug bijkwamen, hadden voor mij niet zo gehoeven. Maar goed, je bent wel sneller aan de beurt. Ga overigens zeker even naar het toilet voor een onverwachte muzikale ervaring.
Qua bediening is het bij O'Pazzo soms een uitdaging, zeker overdag. Hoewel niet iedereen Nederlands spreekt, kan het er op z'n Rotterdams lomp aan toe gaan. Aan de andere kant, je wordt ook niet continu lastgevallen en als je ze aan het glimlachen krijgt, zijn ze geweldig.

Italiaanse wijnen per glas

Voor deze proefsessie had ik een vriend meegenomen die meer van wijn weet dan Einstein van relativeren. Want als ze hier één ding minstens zo goed in de vingers hebben als pizza, dan is het wijn. Uitstekende Italiaanse wijnen per glas, hoe fijn wil je het hebben? We beginnen met een amarone. Wilde ik vroeger nog wel eens variëren, tegenwoordig bestel ik eigenlijk altijd de pizza O'Pazzo due. Kaas, ansjovis, watertanden, dat werk. Mijn wijnkritische tafelgenoot heeft nog net geen thermometer in zijn binnenzak, maar het scheelt niet veel. Hij vraagt ijs bij zijn wijn, tot grote consternatie van de vrolijke serveerster. Als hij duidelijk weet te maken dat het er niet in gaat, maar dat hij de buitenkant van zijn glas koelt, volgt een leuk gesprek over hoe koel wijn moet zijn en over glazen die niet uit de vaatwasser mogen komen.
De pizza komt op tafel. De vrolijke serveerster is er weer, dus ik vraag wat de officiële etiquette is op dit gebied (de rest van de avond zegt ze als ze langsloopt: 'Je hebt zeker weer een vraag?'). In stukken snijden en dan met je handen eten. Sorry mams, daar gaat de opvoeding.

Een barolo voor de zekerheid

We willen er een barolo bij, gewoon voor de zekerheid. Meer om te proeven overigens en het is geen probleem om twee halve glazen te krijgen. Mijn tafelgenoot vliegt in een acute extase, mijn feestje is het minder. Absoluut een goede wijn, minder mijn stijl. Ik pik gewoon de rest van de amarone.
De pizza is als vanouds een succes. Na één hap besef ik hoe simpel het leven kan zijn, na hap twee voel ik een intense verbondenheid met het universum en aan het einde ben ik ervan overtuigd dat wereldvrede binnen handbereik ligt. Wat me meteen weer terugbrengt op het grote vraagstuk waar je de beste pizza eet. Gelukkig kwamen die vriend in kwestie en ik er al lang geleden achter dat deze strijd enkel winnaars kent.