Kaapverdische gezelligheid’ vind je bij Ta Lois

De geur van gekruide stoofschotels en gefrituurde pasteitjes verwelkomt je wanneer je binnenstapt bij Ta Lois. Het Kaapverdische restaurant brengt kleur in Rotterdam-Charlois met zijn roze en blauwe muren. “Het belangrijkste in Kaapverdië is dat je altijd samen eet.”

Vernoemd naar Charlois

Na 34 jaar te hebben gewerkt in de horeca, vindt eigenaresse Anastasia Goncalves in 2019 eindelijk de droomplek voor haar restaurant aan de Grondherendijk in Charlois. Zo wordt haar Ta Lois geboren, vernoemd naar haarzelf en haar geliefde wijk.

De warme, persoonlijke sfeer zit in elk detail – van de zelfgemaakte meubels tot de iconische bar. En als we Goncalves mogen geloven, zit het terras in de zomer gezellig vol.

Jeugdfavorieten op het menu

Het menu van Ta Lois neemt je mee op een reisje naar Kaapverdië. De gerechten zijn een mix van Portugese invloeden en lokale ingrediënten zoals vis, bonen en maïs. Zo is pastel de peixe, een gefrituurd vispasteitje met een kruidige vulling, te vinden op de menukaart.

Evenals bife a Portuguesa, een biefstuk geserveerd met een saus van ui en paprika. Goncalves vertelt hoe ze haar favoriete recepten uit haar jeugd heeft verwerkt in het menu, zodat gasten kunnen proeven van de smaken die zij als kind dagelijks ervoer.

Selectie pasteitjes

We trappen af met een selectie pasteitjes: de pastel de atum, gevuld met tonijn, ui, paprika en olijven, die perfect samengaat met de huisgemaakte chilimayonaise is een goede binnenkomer. Hoewel het wat ons betreft iets meer tonijn mocht bevatten.

De pastel de bacalhau, met bakkeljauw, aardappel en peterselie, had een fijne, zoutige smaak van de vis. Maar onze absolute favoriet was de recois de camarão, met een smeuïge garnalenragout en een subtiele knoflooksmaak – we konden hier geen genoeg van krijgen.

Het nationale gerecht van Kaapverdië

Voor het hoofdgerecht proeven we de cachupa, hét nationale gerecht van Kaapverdië. Een rijke stoofpot van varkensvlees, chorizo, maïs, bonen en koriander, geserveerd met een eitje. Een lekker warm en vullend gerecht dat perfect past bij een koude winteravond.

“In Kaapverdië maken we het vaak met tonijn. Vlees is op een eiland erg duur en de zee is je achtertuin.”

Mariakoekjes voor het dessert

Daarnaast genoten we van de bacalhau con natas, een Portugees gerecht met bakkeljauw, room, aardappelen, kaas en olijven. De goudbruine korst van de kaas maakt ons hier al gelijk enthousiast voor, maar de room is als ingrediënt erg vullend en zorgt ervoor dat we al snel vol zitten. Dat is jammer, want er is nog veel meer te proeven.

Om het diner af te sluiten, proefden we - hoe vol we inmiddels ook al zitten - een dessert dat volgens Goncalves erg populair is in Kaapverdië: Doce de Maria. Het zoete toetje wordt gemaakt van mariakoekjes en is zacht, vol en romig. We denken ook een hint van kokos te proeven. Dit nagerecht is een aanrader.

Zoet, samen zijn en gastvrijheid bij Ta Lois

Bij dit dessert krijgen we ook wat Kaapverdische drank te proeven. Zo drinken we grog, drank gemaakt van rum, water en suikerriet. Onze lippen stonden na de eerste slok al in brand.

Het is zoet drankje, maar als je van nog meer zoet houdt, zou je ook voor de ponche kunnen gaan - grog met stroop. De drankjes werden van oorsprong gedronken door zeelieden en staan symbool voor gastvrijheid.

Voor Goncalves gaat ook Ta Lois verder dan alleen eten; het draait om gemeenschap en verbinding. “Het belangrijkste in Kaapverdië is dat je altijd samen eet”, vertelt ze.“We zaten vroeger met de hele familie aan tafel, en als iedereen gegeten had, ging je weer je eigen weg. Maar bij de lunch en het diner kwam je altijd weer samen.”

Kaapverdische gezelligheid

Haar kinderen vonden dat soms vervelend. “Die wilden op de bank zitten en voor de televisie eten, maar dat mocht van mij nooit. Samen aan tafel zitten is de regel in ons huis.”

Met een glimlach voegt ze eraan toe: “Ik miste die Kaapverdische gezelligheid ook vaak als ik in Rotterdam buiten de deur ging eten. Maar niet alleen dat – als ik met een vriendin uit eten wilde, was er in Charlois niet veel keuze. Dus dacht ik: dan begin ik gewoon zelf een restaurant.”