KINO, de enige bioscoop waar je geen eigen eten naar binnen smokkelt

De Gouvernestraat. Ooit strompelde ik hier graag doorheen, midden in de nacht, met een piep in mijn oren. Het begon dan net licht te worden en de rokerige alcohollucht van de Nighttown basement zat drie lagen dik in mijn kleren. Aan de rechterkant was Lantaren/Venster, een zaal waar ik later in mijn leven zou optreden en panels zou gaan hosten voor Buma Rotterdam Beats. Kort samengevat, dit gebouw en ik kennen elkaar al jaren.

Tegenwoordig is het gebouw de thuisbasis voor restaurant KINO. In de keuken van KINO staat iemand die ik al bijna even lang ken als het gebouw, Job Pattinasarany. De eerste keren dat ik Job tegenkwam was het ook nacht en waren het een stuk wildere situaties dan deze. Net als ik is Job een stuk rustiger geworden. Iets wat je niet kan zeggen over zijn kookambities. 

De eerste keer dat Job voor mij kookte, werd het gefilmd. Job maakte een hamburger geïnspireerd op mijn postuur, de Beukburger. Ik gok dat het een burger van een kilo of vijf was en alles werd met de hand gemaakt. Het eindresultaat was klasse. De laatste keer dat ik van hem heb gegeten was op de Witte de Withstraat, vergeef me, ik ben de naam vergeten [Tim heeft het natuurlijk over Ballroom, red.] maar het eten liet een blijvende herinnering achter. Vandaar dat ik enthousiast en hongerig aanschuif aan tafel bij KINO. 

Job heeft de hele kaart gemaakt en staat hard te zwoegen in de keuken. Het is druk in het restaurant, daar kan ik als mens van genieten. Harde werkers die groeien en erkenning krijgen, I love it. De vriendelijke dame van de bediening komt vragen wat we willen drinken, zoals gewoonlijk wil ik graag wat zij zou drinken als zij op het punt zou staan om vetgemest te worden door de chef. Het wordt witte wijn, ik kan er prima mee leven.

Voordat Job ons officieel gaat vermoorden met veel te veel eten, komt hij ons eerst even de hand schudden. Hoi Tim. Hoi Job. Honger? Ja. Mooi. Daar gaan we wat aan doen. En hoe.... Om te beginnen komt er een plaat met voorgerechten naar tafel, ik gok 50 bij 30 cm. Op deze plaat liggen ACHT voorgerechten. Bedenk je wel, we zijn met zijn tweeën. Ik zie er dan wel groot uit, maar ik kan veel beter vaak eten dan veel. 

Waren de foto's maar net zo goed als deze plank met voorgerechten

Laten we beginnen met de dingen die ertoe doen, de voorgerechten. Een meer dan degelijke caprese waarvan de buratta je tong knuffelt en niet meer los wil laten. Zeer vissige en zoutige maar heerlijke bouillabaisse, ook wel bekend als de zalmshots, tenminste in mijn hoofd. Er ligt een superluxe nasibal, wat eigenlijk een soort bitterbal is met risotto-interieur. Oh luxe snackbar, I love you. Dan buikspek die supermild is, maar smooth als een professionele player. 

Mijn favorieten. De knalrode tandoori-kip met mango-yoghurt. Er is iets met yoghurt en vlees waar mijn hart sneller van gaat kloppen, zo ook nu. De kip met kimchi is om van te watertanden. Meestal is kimchi zurig. Deze kimchi is pittig en fris, als het kapsel van een huisvrouw bij windkracht 9. Maar het meesterwerkje is toch wel de rode bieten en basilicum cake. Bij elke hap dacht mijn mond dat ik een brownie at, de structuur was identiek. De smaak was echter heel anders, de totale ervaring kan ik enkel omschrijven als een delicate mindfuck. Bij kaarslicht. 

Omdat een plank vol blijkbaar niet genoeg was; meer voorgerechten

De ambiance van KINO begint pas op te vallen nadat de acht voorgerechten zijn geslacht. Dat bioscoopgevoel hangt als een prettige deken over het restaurant. Overal is bedrijvigheid, mensen lopen naar zalen om kunstzinnige films te kijken en wij? Wij eten het voedsel dat de bioscoop te bieden heeft. Gelukkig is het geen popcorn en M&M’s wat de klok slaat. Het zou toch wat zijn als ik dit soort eten in een bioscoopzaal zou kunnen krijgen. Maar een film zou eigenlijk alleen afleiden van het grote genieten. Alleen de ambiance is eigenlijk een perfecte meerwaarde voor dit eten.

Besef de gebakken capucijners en mosselen op de zwaardvis, besef.

De grote plaat met hoofdgerechten maakt ons wederom duidelijk dat je in deze bioscoop geen eigen voedsel naar binnen hoeft te smokkelen. Het Louis Laguiole-mes trekt de aandacht. Ik vraag me af of ik bij dit mes ook een ooglapje, een houten poot en een papegaai nodig heb. Maar als er eenmaal zwaardvis op tafel komt, valt ook dat op zijn plek. Blijkbaar is dit de schat die ik zocht. De spinazie en zoete ui maken het geheel compleet. 

Naast de zwaardvis liggen de ribeye, de supersappige varkensnek en een vegetarische portie black eyed peas. Dat laatste is niet aan mij besteed, maar ik ben dan ook meer een vleesmens. De touw-feta met Sumak vond ik wel top, vooral omdat Job mij vertelde over Marokkaanse mannen die een soort vlierbessen platmaken met hun handen. Mooi verhaal, hou ik van. 

Omdat er nog een klein beetje ruimte linksboven in de slokdarm was, dessert... met koffie.

Vier hoofdgerechten, met een bak superpatat en huisgemaakte mayo en op aanraden van bedieningsdame... de rosé. Laten we zeggen dat dit na de acht voorgerechten toch wel te omschrijven was als een regelrechte aanslag op mijn gezondheid. Dus toppen we het geheel af met drie desserts waarvan de chocolade financier gebrandmerkt staat in mijn smaakpapillen. Daar zou ik elke dag mijn maaltijd mee willen afsluiten, al zegt de dokter van niet. 

Twee uur na mijn nostalgische wederzien met het gebouw waar KINO in woont, is het tijd om diezelfde oude en vertrouwde Gouvernestraat weer in te strompelen. Dit keer is het echter niet de drank, maar het voedsel wat mij het normaal lopen onmogelijk maakt. Kortademig, kerstvol zoals we het noemen. Maar wel met de gedachte dat de Gouvernestraat niet meer is wat het was; dankzij Job en zijn geweldige collega’s bij KINO is het nog net iets beter geworden dan dat het in mijn herinneringen al was. 

Maar nu eerst......slapen.