Sahlan Restaurant is terug van weggeweest

Golf aan Turkse gastvrijheid

We stappen het restaurant binnen en we worden overspoeld door een golf aan Turkse gezelligheid en gastvrijheid. Een hele fijne warme sfeer en vrolijke inrichting met mozaïek hanglampen, wandkleden, siergordijnen met kraaltjes en fotolijsten met karakteristieke portretten van buurtbewoners uit het dorp waar moeder Yildiz is opgegroeid.

In dit geval gaat de regel less is more zeker niet op!

We worden hartelijk verwelkomd door Yildiz en Ali, moeder en zoon. Ali heeft sinds de heropening de zaak van zijn ouders overgenomen, maar wordt in de keuken nog bijgestaan door pa en ma. Het restaurant maakt nu al haar naam waar: Şahlan betekent letterlijk "gastvrijheid".

We krijgen een knus plekje op de vide en nemen plaats naast het raam. We zijn omringd door tafels met een gemengd publiek, op de achtergrond horen we zachtjes sfeervolle Turkse muziek spelen.

Mez(z)e en gevulde wijnbladeren

We slaan de kaart open, maar worden niet veel wijzer door de vele keuzemogelijkheden met Turkse lekkernijen en bijbehorende namen. We laten ons daarom uitgebreid informeren door eigenaar Ali. Hij adviseert - afgestemd op onze hoofdgerechten, zie hieronder - de Yaprak sarma (wijnbladeren) en de Karışık meze (mix van koude smeersels voor 1 persoon).

Het duurt niet lang voordat de voorafjes onze tafel bereiken, en de geur van het huisgemaakte platbrood komt ons al tegemoet. De Karışık meze bestaat uit een mix van drie smeersels (dit geldt voor meze voor een persoon, als je voor twee bestelt krijg je er gewoon zes), allen hebben een zachte en romige structuur. De dip met de cayenne heeft (natuurlijk) een spicy touch, de dip van biet heeft zoete aardse tonen en dip met aubergine is verfijnd en vol van smaak, veel smeersels zijn voorzien van een heerlijke dosis knoflook.

De wijnbladeren zijn gevuld met rijst, abrikozen, rozijnen en noten. Er zit een granaatappeldressing bij. Ze bieden een fijne smaaksensatie van zoet en zuur en voor we het doorhebben zijn de rolletjes van het bord verdwenen.

Hoofdgerechten samen delen

Voor het hoofdgerecht hebben we ook zeer veel keuzestress. We besluiten te gaan voor de Şahlan beğendi: gegrild kalfsvlees met gebakken uien, champignons, zwarte peper en auberginepuree, en de Beyti: gegrild lamsgehakt opgerold in brood met pikante saus en yoghurt.

Er worden twee grote schalen op tafel geserveerd en we besluiten om de gerechten te delen. Met de hoeveelheid is net zoals de smaak niets mis. Het malse kalfsvlees is gecombineerd met de volle romige smaak van de auberginepuree en de champignons.

Het lamsgehakt is gegaard en afgetopt met een pikante saus die nog lang in de mond blijft prikkelen. De Beyti wordt geserveerd met rijst, goed om de pittige smaak te neutraliseren. We hebben toch moeite om beide borden leeg te eten.

Zei er iemand baklava?

Omdat onze buiken al redelijk gevuld zijn besluiten we om een klein nagerecht te delen. Maar Turks eten zonder baklava te bestellen, is voor ons geen optie.

We kiezen voor de Heuwla Astare, een nagerecht met chocolade ijs gemaakt van kokos, geserveerd met gebakken noten en een toefje slagroom. Daarbij krijgen mijn tafelgenoot en ik ieder een stukje baklava, gewoon voor de smaak. Baklava is een Turkse lekkernij van bladerdeeg met pistache in honingsiroop en is precies de juiste afsluiter die we nodig hadden.

Tip van de Buik: bestel er een Turkse koffie bij of een verse muntthee voor de totaalbeleving. Hoewel het voor ons tijd is om te gaan, hadden we hier prima nog uren gezellig kunnen natafelen in een groter gezelschap, met vrienden of familie bijvoorbeeld.