Bumbu Kitchen: de Indonesische droom van Jaimie

Soms duurt het even voor je terug gaat naar je roots, maar erover dromen doen heel veel mensen. Als je er dan voor kiest om het te doen, streef er dan naar om het net zo goed te doen als Jaimie van Heije met zijn Bumbu Kitchen.

Mijn buik is niet regionaal gebonden, gelukkig kom ik ook op andere plaatsen in Nederland waar mensen van goed eten houden. Één van de mensen die ik heb ontmoet in mijn Buik-tijd is Jaimie van Heije. Sinds de laatste keer dat ik bij hem heb gegeten in zijn restaurant in Oudekerk aan de Amstel, heeft hij niet stil gezeten. Jaimie verzorgt de kaart van roterend restaurant Moon.

Hindo-roots

Jaimie heeft vanaf zijn geboorte duidelijke roots in de wereld van lekker eten. Zijn vader keek het af van zijn oma en zelf blijft hij toch hevig geïnspireerd door de Indonesische keuken. Als Hindo ( half-indo, trademark ) blijft hij nostalgische gevoelens hebben bij huisgemaakte tempé en Dendeng Blado. Maar nostalgie is iets wat je ook mee kan geven aan de mensen die nu leven, dus opende Jaimie zijn nieuwste restaurant Bumbu Kitchen.

Van Heije x Toorop

Op een prachtige locatie midden in het centrum van Amsterdam, ergens tussen het Waterlooplein en het Rembrandtplein, verstopt onder een groot hotel, daar zit ik nu. We komen lunchen en Jaimie heeft tijd gemaakt in zijn drukke schema om zelf aan te schuiven. We praten over sneakers en hele mooie auto’s en hij wijst mij erop dat dit zeker niet alleen een Amsterdamse aangelegenheid is, want in de keuken staat Paul Toorop van de voormalige Toko Toorop in Blijdorp. Kortom, het eten uit Jaimies brein is in goede handen. Ik voel me nog meer thuis nu.

Het is een uitdaging om een traditionele keuken als de Indonesische om te zetten in superluxe restaurantvoer. Sommige mensen zouden zelfs zeggen dat je dat niet moet willen. Daarom kan het een enorm risico zijn om deze ambities te hebben. Het vergt vakkennis en bergen respect voor eten om dit op een goede manier te doen. We beginnen met lunchen, ik heb er zin in.

Sambalsport

Eerst kroepoek, rode tapioca kroepoek en empeng. Gecombineerd met een koude satésaus en zelfgemaakte sambal. Een sambal die kan variëren omdat ze er een sport van maken wie de beste weet te maken hier. Vervolgens komt er een pangsit op tafel die eruitziet als elke standaard pangsit, maar waar wel degelijk keihard verschil te merken is wanneer de tanden door de krokante korst bijten en de sappen van de overheerlijke vulling hun weg naar buiten vinden via mijn wangen, rechtstreeks op mijn t-shirt. De duidelijke Jaimie-invloeden zie je pas echt in de gado gado. Een crackerachtige constructie van tempé met witlof, roodlof en pindavinaigrette. Als je het ziet op een bord, heb je geen idee wat het is en hoe het smaakt. Visueel is het supermooi en de smaak is uiteindelijk toch echt gado gado. De soft shell krab is klein van formaat maar boordevol smaak. Het blijft een smaak die je moet leren waarderen, maar het contrast tussen de zachte bao en de megakrokante krab is zeer goed gevonden. Broodje zee met saus!

Early bird special

 De borden blijven komen en het besef dringt door dat dit geen lunch is, maar een uitgebreid diner op een vroeger tijdstip. Het is satétijd. Saté babi om precies te zijn. Drie stokjes met lontong. Lontong is mijn favoriete rijst. Koud met saus en zoetzuur, de perfecte middenweg tussen carbs en garnering. De saté zit in de familie, Jaimies vader heeft de grill gezegend en toen was het pas akkoord om deze familietraditie te delen met de wereld. Goede marinade, goed vlees, topstokkie. Het is bijna onmogelijk om saté naar een hoger niveau te tillen zodat het opeens Michelinsterreneten is, maar gelukkig is dat ook niet geprobeerd. Kwaliteit zegt in dit geval meer dan genoeg. 

Omdat ik bijna vol zit komen er nog drie grote borden op tafel. Pepesan, telor en pulpo. De pepesan is makreel in bananenblad en dat is in combinatie met de telor echt een partij megalekker. Daar kan de oma van Jaimie met recht trots op zijn. De smaken zijn overduidelijk aanwezig, maar blijven allemaal los van elkaar herkenbaar zodat je hersens goed kunnen beseffen wat er allemaal gebeurt. De pulpo is een stuk octopus in een krokant kroepoekjasje, met limoen, saus en komkommer. Dit is de soepelste octopus die ik ooit heb gehad, ik vermoed dat deze octopus op yoga heeft gezeten.

Vakmanschap en inzicht

 Het is vooral knap dat elk gerecht duidelijk zijn eigen identiteit heeft, authentiek smaakt, maar toch telkens het duidelijke gevoel weet over te brengen dat je niet bij een gemiddelde toko bent binnengelopen. Dit zorgt er samen met de sfeer in het restaurant en de professionaliteit van de bediening voor dat je alleen maar kunt concluderen dat ze het goed voor elkaar hebben hier bij Bumbu Kitchen.

De Indo Sundae en de Katjang Caramel doen det toegift. Vanille-ijs met sambal en ketjap en cake met popcornijs. De kers op de taart of in dit geval de pandan cake. Het restaurant is gelukkig niet helemaal vol, waardoor ik nog een uur heb om half liggend bij te komen en rustig weg te dromen in mijn foodcoma. Maar als er één ding is dat als een paal boven water staat dan is het het vakmanschap en inzicht van Jaimie. Ook Bumbu Kitchen komt op mijn lijstje met restaurants waar ik 100% zeker vaker moet gaan eten. Misschien moeten we een lobby starten voor een Jaimie in 010.