Café Bleu is een no-nonsense toevluchtsoord

Op een zonnige zondagavond strijken we neer bij Café Bleu in de Hooistraat. Genietend van de laatste zonnestralen op het terras proeven we goede gerechten en mooie natuurwijn. Bij Café Bleu heerst een intieme, familiaire sfeer.

Ongedwongen sfeer

Iedereen kent het: je komt aan in een nieuw land of een nieuwe stad en gaat op zoek naar plekken waar je je thuis kunt voelen. Om de stad een beetje van jouzelf te maken.

Café Bleu is zo’n plek waar je je onmiddellijk vertrouwd voelt. We worden warm ontvangen door het vriendelijke personeel. De ongedwongenheid voelt natuurlijk aan, maar er schemert ook een kleine onhandigheid in door. Soms wachten we iets te lang en hier en daar is er gebrek aan kennis over de kaart. De oprechtheid van het personeel maakt dit gelukkig niet vervelend, eerder charmant.

Oesters en natuurwijn

De ongedwongenheid dreigt af en toe bijna de overhand te nemen wanneer we om aanbevelingen vragen. Bij de oester, waar we ons bezoek mee starten, gaat ‘eigenlijk elke natuurwijn wel goed’. De ober beveelt uiteindelijk zijn persoonlijke favoriet aan: oranje wijn met een bubbel van wijnhuis Muller-Koeberle. Een van de meest prijzige op de kaart, maar inderdaad perfect voor de warme zomeravond.

Uiteenlopende smaken

De eetkaart van Café Bleu is niet uitgebreid in opties, maar heeft desalniettemin verschillende smaken te bieden. We bestellen drie kleine gerechtjes die vlot op tafel komen, maar gelukkig niet alle drie tegelijk. Zo kunnen we alles warm eten, ondanks het briesje dat over het terras waait.

De corn ribs doen Mexicaans aan met cayennepeper, koriander en guacamole. De rokerige smaak van het gerecht doet denken aan de barbecue. De sweet potatoes zijn een verfijnd samenkomen van bekende ingrediënten; zoete aardappel die smelt op je tong, gepresenteerd op wasabi-mayo en gedecoreerd met zwarte en witte sesam en wederom koriander. De smaken vullen elkaar goed aan.

Daarna komt ons favoriete hartige gerecht van de avond op tafel: de tian. Een warm gerecht, niet alleen in temperatuur maar ook in gevoel: een echt vakantiegerecht. Tian is een soort fancy Franse ratatouille, aldus onze gezellige ober. Afgemaakt met baby-basilicum en een heerlijke geitenkaasmousse is het een gerecht waar je voor terugkomt.

Crème brûlée in citroen

We verplaatsen naar binnen, waar rumoer en harde muziek ons welkom heten. Ober Arthur, die later ook eigenaar blijkt te zijn, neemt de tijd aan tafel. We kiezen het signature dessert; crème brûlée, geserveerd in een citroen. Arthur doet flink moeite om een passende natuurwijn bij het dessert te vinden. Zijn enthousiasme geeft ons een fijn, verwend gevoel.

De crème brûlée is erg stevig en de kleine hint rozemarijn is heerlijk in combinatie met het kleine bittertje dat met het uitlepelen van de citroen meekomt. De wijn die we erbij geserveerd krijgen is een zeldzame; de druif groeit op een heel afgelegen klif. De combinatie gaat wat naar het zure toe, maar al met al is het een passende afsluiter voor een gemoedelijke avond.

Toevluchtsoord voor creatievelingen

De Franse Arthur vertelt na het dessert hoe Café Bleu tot stand is gekomen. Het gevoel van thuiskomen in een nieuwe stad wil hij delen met anderen. Met de jonge nieuwelingen in de stad en in het bijzonder met creatievelingen. Studerend aan de kunstacademie in Parijs kreeg hij een hekel aan de onmenselijkheid die er in de creatieve sector heerst. “De horeca was voor mij en andere creatievelingen in mijn omgeving een no-nonsense toevluchtsoord. Zo’n toevluchtsoord is Café Bleu voor de gasten, maar ook voor de medewerkers en mijzelf.”

(Bijna) al het personeel bij Café Bleu is startend kunstenaar of ontwerper. De schilderijen die binnen hangen zijn gemaakt door de barman en door Arthur zelf. De ruwe muur is expres niet geplamuurd, als statement tegen de gepolijste kunstwereld. Het interieur is deels design, deels kringloop; om te laten zien hoe alles, ook van verschillende waarde, een kloppend geheel kan worden, vertelt de trotse eigenaar.

Als we weggaan, vragen we nog naar het geheim van de crème brûlée. Arthur lacht: “Mijn geheim ga ik natuurlijk niet verklappen!”