Stille drank, heilige drank. Op avontuur met Chi-ho-ho-ho

Terwijl de kou langzaam opkruipt vanuit de grond, haasten de mensen zich huiswaarts. Het is vrijdagavond net na etenstijd en ik heb mijn broekspijpen omlaag. Een duidelijk teken dat de warmte ons land heeft verlaten. Mijn North Face handschoenen en capuchon zijn de ideale beschutting voor mijn voettocht richting de Zalmhaven.

De binnenstad heeft iets mysterieus wanneer ze verlaten is. De amberkleurige straatverlichting versterkt het winterse gevoel. Nog een paar dagen en alle Sinterklaasdecoratie verdwijnt uit de winkels om plaats te maken voor kerstbomen en engelen. Ik ben onderweg naar een plek waar ze daar alvast mee zijn begonnen.

Terwijl ik mijn leentoestel opraap en constateer dat ik die voor de vorm ook kapot heb laten vallen, hoor ik achter mij de deur open gaan. Eén van mijn gastheren van vanavond opent de deur naar mijn favoriete bar van Nederland. Ik inhaleer de medicinale welkomstgeuren in het halletje en stop mijn vers gebarsten smartphone voorlopig voor de laatste keer in mijn broekzak. Die mag er niet meer uit.

De dokter is streng als het aankomt op zijn patiënten. Mijn gast van vandaag staart verwonderd om zich heen. Mag je hier echt alleen op afspraak komen is zijn vraag. Het antwoord is ja, het is hier geen eerste hulp. Binnen in de praktijk is het een drukte van jewelste. Twee grote groepen kakelende patiënten staan op het punt te vertrekken. Ze zijn tot te nok toe gevuld met medicamenten en de ruimte voelt aan als een snelkookpan vol losgekomen emoties.

Gelukkig duurt dit niet lang en daalt de rust neer als een zacht pakket sneeuw over een nietsvermoedende nacht. Terwijl Richard Cheese de achtergrond vult met jazzcovers, staar ik naar de kakofonie van kerstversieringen. Ik waan mij in de Intratuin of ergens in de hel die men de Action noemt. Gelukkig ben ik niet in de hel, maar ontwaak ik al snel weer in de hemel, met voor mij een glas helend water. 

intratuin approved 

Ik ben hier om de kerstkaart te proberen. Mijn arts van vandaag is Chi-ho, die natuurlijk de rest van het jaar moet luisteren naar zijn nieuwe bijnaam Chi-ho-ho-ho. Om de kerstsfeer per direct mijn smaakpapillen te laten kidnappen, staan er twee glazen punch klaar. We hebben het hier over de 75 Elves: grapefruit met gin en een sprankelende brut champagne. Tinkerbell approves of this drink. 

Omdat de dokter zelf ook dorst heeft, gooien mijn gast en ik tussen de gangen door nog wat mezcal-shotjes naar binnen. Het is onbeleefd om niet mee te doen wanneer de gastheer zijn consumpties nuttigt, toch? De rust in het winterwonderland wordt inmiddels al minder; het volgende stel komt binnen en neemt plaats naast ons. Een eerste date tussen een man die weet wat genieten is en een Roemeense dame. Slimme zet, telefoonvrij indruk maken onder het genot van geweldige cocktails. Lekker bezig.

Voor mij staat ondertussen de Angel’s Advocate klaar. Naast de mix van Abuelo rum, advocaat en maple syrup staat een schaaltje met steranijs, kruidnagel en kaneel. Chi-ho-ho-ho gooit de brander aan en steekt de kruiden in brand. Mijn neusgaten vullen zich razendsnel met de rook en even voel ik mij alsof ik naar buiten stap uit mijn chalet, waar de buurman net de open haard heeft aangestoken. Het zijn de details die de meester onderscheiden van de leerling. 

Waar rook is, is drank

Shotje drie geeft mij ondertussen flashbacks naar Johhny Depp in Fear and Loathing in Las Vegas. Miss Roemenië heeft goed afgekeken en begint aan haar Angel’s Advocate en omdat het al tien over half negen is, giet ik een After Eight naar binnen. Mijn gast krijgt een kerstbal geserveerd gevuld met een elixer dat luistert naar de naam Krampus. Iedereens favoriete folklorische halfdemon. Hij is ondertussen bijgekomen van de schok en de immense wowfactor die de Dr. bezit. Die gevoelens hebben plaatsgemaakt voor een half delirium en een opgezette lever.

halfdemon in kerstbal

Ik sla mijn bad santa achterover en realiseer mij, dat rode bietensap en amaretto echt geniaal bij elkaar passen. Binnenkort gooi ik nonchalant een rodebietensalade op tafel met amandelen en doe net alsof ik zelf zo geniaal ben. Moet je opletten hoe ik daar de show mee ga stelen, maar ik dwaal af.

De bar is ondertussen tot de nok toe gevuld en met acrobatisch geweld worden de cocktails geschud, alsof biceps en triceps gemaakt zijn om spierpijn te hebben. Voor mij is de tijd gekomen om weer één te worden met de nacht. Handen worden geschud, glimlachen worden uitgewisseld en de deur wordt achter ons dichtgetrokken.

De oranje gloed past nog beter bij mijn gemoedstoestand dan voorheen. Binnen zijn de patiënten in goede handen. Ik pak mijn telefoon, kijk naar mijn scherm en bedenk me dat scherven geluk brengen. Ik open mijn notitieblokje en mijn e-tip handschoenen doen hun werk. Mijn conclusie? Waarom uit eten gaan voor honderd euro, als je ook uit drinken kunt gaan, onder medisch toezicht… en met goedkeuring van de Kerstman.