Manuela Goncalves Tavares: “Dit werk is een drug”

Manuela blaast stevig uit. “Pfoeh, er gebeurde zoveel in 2018. Ik ben nog steeds niet geland. Hyper de pieper allemaal.” Het jaar begint voor Manuela met de opening van Toko Trash in de keuken van Eurotrash in het ZoHo-kwartier. Het zou een pop-up worden met soul food, voornamelijk uit de Cariben. Rustig beginnen, luidt het plan. Maar daar komt weinig van terecht. Toko Trash wordt al gauw een succes en Manuela’s ‘nieuwe plannetje’ vindt vaste grond.

Chief Hoofdpijn

Eenmaal in de goede flow gaat het hard. Een paar maanden na de opening van haar pop-uptoko krijgt Manuela het aanbod om Eurotrash over te nemen. “Ja!’, riep ik meteen. Zonder na te denken. Ik ben nu Chief Hoofdpijn”, lacht ze breed. In deze rol van libero is Manuela op haar best. “Ik kan nu doen wat ik wil. Een tof project hier. Koken voor daklozen. Avonden programmeren. Er komt nu zoveel op m’n pad. Dit werk is een drug. Het houdt me ’s nachts wakker. Naast mijn kussen ligt een notitieblokje om alle ideeën in op te schrijven die in bed voorbijkomen.”

Ik ben Chief Hoofdpijn.Manuela Goncalves Tavares

Hakken!

Een van de krabbels in haar blokje is een gabberfeest (dat is al geweest, red). Manuela draagt in haar puberjaren een Aussie, bomberjack, Air Max’jes en hakt de gaten in haar schoenen. Een echte gabber: beuken in de Energiehal en in Parkzicht tot zondagochtend doorhalen. Een ruige tijd ook waarin Manuela in de muziek ontsnapt aan haar dagelijkse realiteit. “Even alles vergeten. Ik ben op jonge leeftijd van huis weggelopen en leefde in pleeggezinnen. Dansen tot je erbij neer valt; het was mijn escapisme.”

Horecatijger

In de tussentijd ruikt Manuela aan het leven in de horecakeuken. Een harde wereld die haar de nodige structuur en doorzettingsvermogen bezorgt. Ze leert het vak van onder andere Herman den Blijker. “Toen ik bij hem begon, was ik een bijdehante puber. Dat gedrag heeft hij er snel uitgekregen.” Het wereldje bevalt haar goed en Manuela werkt zich een weg door het Rotterdamse horeca- en nachtleven. Ze kookt (onder andere Toko94). Draait platen. Danst voor Now&Wow. Organiseert feesten. “Een ruige dame? Zeg je dat nou?”, reageert ze lachend op onze vraag. “Ja, misschien wel. Een randje, dat sowieso. Sommige mensen denken dat ik een bitch ben. Omdat je zo boos kijkt en grof in de mond bent, zeggen ze dan. Maar dat blijkt allemaal reuze mee te vallen. Ik ben ook lief.”

Kwetsbare Rotterdammers

En begaan. Manuela kookt voordat ze Toko Trash begint bij Hotspot Hutspot, een initiatief voor kwetsbare Rotterdammers. “Mensen met een depressie, een drugsverleden, een psychische aandoening. Ik kwam er van alles tegen. Deze periode leerde me anders kijken naar de werkelijkheid. Ik hield er voorheen vrij rechtse gedachtes op na. Zo van: niet zeuren, mensen kunnen altijd werken, ze zijn gewoon lui. Dit zeg ik nu met schaamrood op de kaken, hoor. Het was geestelijk zwaar werk. Ik nam het mee naar huis en lag er soms wakker van. Het werd tijd voor iets nieuws.”

Ik hield er voorheen vrij rechtse gedachtes op na. Manuela Goncalves Tavares

Sociaal randje

Dat wordt dus Toko Trash. Maar dat sociale randje blijft. “Ik doe vanuit Toko Trash graag iets voor jongeren die weinig kansen krijgen of hebben in het leven. Leerlingen bijvoorbeeld met een bepaalde beperking die daardoor niet aan de bak komen. Het probleem is dat deze groep mensen veel tijd en aandacht kosten. Daar heeft niet iedere ondernemer zin in. Ik ken voorbeelden van leerlingen die stagelopen in een keuken en niet veel anders doen dan schoonmaken. Leren ze niets van. Zonde van het talent!”