Bij Elliniko stap je eigentijds Athene binnen

Ze waren er snel bij, de broers Yiannis en Dimitris, om in de Markthal hun tweede zaak te openen – de andere zit in Vlaardingen. Dat ook dit een Griek zou worden, daarover bestond geen twijfel. De formule moest echter wel rijmen met de sfeer in het foodparadijs aan de Binnenrotte. Daarom staan bij Elliniko traditie en de noden van de gehaaste stedeling naast elkaar op het fornuis (of de grill).

Witte pilaren, op de muur geschilderde wijnranken, borstbeelden van vergeten goden en godinnen. Gelukkig heeft de zeecontainer met Griekse parafernalia het restaurant van de gebroeders Ikonomou niet weten te bereiken. 'Een inrichting zoals de horeca eruitziet in het moderne Athene', licht Yiannis het frisse wit en grijs op de muren toe. Het restaurantgedeelte op de eerste verdieping oogt ruim, heeft donkerhouten tafels, met hier en daar een uit het Atheense stadsleven gegrepen zwart-witfoto.

Elliniko heeft twee keukens en daarom kun je er letterlijk meerdere kanten op. Boven is het (verwarmde) restaurant/dinergedeelte – waar het hier vooral over gaat. De begane grond is de plek van Griekse yoghurt met fruit bij de ochtendkoffie, tot fingerfood bij de borrel. Zo bevat de 'benedenkaart' een keur aan Grieks-mediterrane mezedes (kleine hapjes vanaf drie euro), waarop ook de bekende souvlaki (vleesspiesjes), broodjes gyros en Griekse salade niet ontbreken.

De Grieken hebben de recepten van tante

Italianen koesteren hun pasta van mamma. In Griekenland zijn het de recepten van tante – theía – waardoor bij menigeen het water in de mond loopt. Daarvoor neem je bij Elliniko dus de trap naar boven, en kijk je achterop de menukaart helemaal onderaan. Daar staan namelijk vier paradosiaka, gerechten uit de traditionele Griekse keuken (de kaart staat overigens vol met meer). Voordat het zover is, moet de buik natuurlijk een beetje gemasseerd worden. Een trio Elliniko blijkt een prima appetizer. Brood met fava (gemalen spliterwten), olijventapenade en melizana (auberginesalade) klinkt kinderlijk eenvoudig, het verdwijnt hap-slik-weg.

De typisch Griekse voorgerechten, zoals met rijst gevulde wijnbladeren en courgettekroketjes, laten we ditmaal voor wat het is. Januari is en blijft de maand van de goede voornemens. Er rukken dan ook twee salades aan. De tou dasous en de cretan dakos. Om met de eerste te beginnen: prima salade, geitenkaas, frisfruitige bosvruchten, lekker zo met amandelschaafsel. De cretan dakos daarentegen is een toppertje. Dubbelgebakken brood (uit Kreta) met daarop een tapenade van tomaten, schapenkaas en tijm. Laat het brood, voordat je een hap neemt, wel eerst een tikkeltje zacht worden door het vocht van de tomaat.

Kom maar door met de wijn uit Hellas

Als hoofd wordt het de guivetsi, mals kalfsvlees uit de oven met risoni (pasta). Mijn tafeldame gaat aan de haal met een plateau vol kalamaris, gegrilde gamba's en mosselen in tomatensaus en feta. Daarbij drinken we allebei een glas rode Mediterra, een Griekse Syrah. 'Een wijn die in Nederland vrij onbekend is', zegt Yiannis. 'Onterecht', vindt hij – en wij kort daarna ook. De huidige drie wit en drie rood op de kaart krijgen daarom in februari gezelschap van een brede selectie Griekse krasiá.

Spijtig voor de desserts, maar hierbovenop past alleen nog een Griekse koffie. En dat blijken geen bakken voor mietjes, zullen we maar zeggen. Yiannis: 'Beetje suiker erbij, anders krijg je rillingen.' Vergeet bovendien niet, net zoals bij een Turkse koffie, van het laatste slokje af te blijven. Oké, een likeurtje toe, dat past nog wel. Een Masticha met ijs en kaneel. Een grappa, maar dan anders. Gemaakt op het eiland Chios, vlak voor de Turkse kust, van druiven en op smaak gebracht met het sap van de mastiekboom. Dat is #genieten.