Kiem Foei ‘van vroeger en nu’

Kiem Foei, het al sinds 1976 bestaande Javaans-Surinaams-Chinees-Caribische eethuis in het hart van het Oude Westen, kreeg bezoek van twee bloggers van de Buik.

Ik (Edith, al vanaf 1980 trouwe klant) toog er heen met Joana Chung om er weer eens met smaak lekker ongedwongen te eten. Joana (32) at er in haar tienerjaren vaak voor het uitgaan en nam er wel eens ‘een broodje tussendoor’.

Kiem Foei is een Surinaams (afhaal)restaurant dat met zijn menu ‘een weerspiegeling vormt van Suriname’, aldus Tatiana, dochter van de oprichter. ‘Kiem Foei’ betekent trouwens in het Kantonees: Kam Fai, en Fai was weer de naam van een van de oprichters. Kiem Foei settelde zich op 11 september 1976 en wordt tegenwoordig gerund door de tweede generatie, Tatiana dus en haar broer.

Toen in 1980

Op de foto: grote garnalen in pikante saus (ofwel nr. 87)

Edith: ‘Aan de West-Kruiskade, tegenover Kiem Foei (KF), in een cursushuis van de Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam volgde ik lessen. Hoe fijn was het om na het werk en voor het begin van een avondles even iets warms te eten! En ook nu nog, als ik verlang naar een snelle hap, is KF mijn favoriet.’

Anno 2015

Wij vroegen Tatiana waarin de gerechten aan de West-Kruiskade verschillen met die van haar exotische thuisland? Hier in Nederland is het ‘Surinaams met een tikje westerse smaak. Onze roti is minder scherp en de saus is wat dikker. Exotisch eten is lekker, maar het moet qua smaak herkenbaar blijven.’

Waarom Kiem Foei? 

Vooral de kwaliteit van het eten is stabiel. In die 25 jaar ben ik nog nooit teleurgesteld, noch in het aanbod, noch in de prijs. Al 28 jaar dezelfde kwaliteit leveren, dat is een daad van formaat. De hedendaagse pop-ups zijn leuk, maar dit soort restaurants mogen we beslist niet overslaan.

Tatiana onderstreept dan ook dat het ‘best een prestatie is om relevant te blijven in de horecabranche’. Ze merkt dat er de laatste tijd veel vraag is naar vegetarisch voedsel en vis. 'Onze kaart is in 28 jaar tijd relatief hetzelfde gebleven en dat heeft zijn charme’ erkent ze. ‘Je gaat niet het broodje kip kerrie uit het assortiment halen, het plaatje klopt dan niet meer. Men heeft een bepaalde verwachting van een Surinaams eethuis en daar proberen we niet vanaf te wijken.’

Daarom Kiem Foei!

KF heeft een grote keuken waar meerdere koks aan het werk zijn. Vandaar dat de gerechten er vliegensvlug uit komen. De porties zijn royaal. Grote eters komen niks tekort voor relatief weinig geld. Daarentegen is het ook fijn dat ze soepen zowel in grote als kleine porties aanbieden waardoor je ze als complete maaltijd en als voorgerecht kunt eten. Dat zou in andere restaurants ook best passen.

Stabiele toko

Je hoeft in tegenstelling tot pop-ups niet van te voren te checken of ze er nog wel zijn. Stabiel als de heipalen waarop hun pand rust, doorstond Kiem Foei tot nu toe elke verandering die vele anderen wegjoeg: wegopbrekingen, bouwputten rond Rotterdam CS en de economische crisis. Sterker nog: in 2011 werd de zaak verbouwd en verdubbeld; iets wat (dames!) ook geldt voor het aantal toiletten. Het restaurant heeft nu eindelijk ook plek voor grotere groepen. Je kunt er eigenlijk prettig alleen, met z’n tweeën of ‘met zijn allen’ aan tafel zitten. Dit laatste bleek een wens van de klanten en lukt best met die 50 zitplekken.

Hun toppers

Hun bekende saotosoep is een van de toppertjes. Ze is vegetarisch (!) én kippig, waarbij de kip er na bereiding in losgelaten wordt. Wat gooit men zoal nog meer in saotosoepjes? Flink wat: laos, knoflook, ui, citroengras, salamblaadjes, peper, soe-on. En ernaast zet men ketjap. Een andere veel gegeten schotel is moksi meti. Dat is echt een gerecht voor vleeseters want het mengt geroosterd (tja siew) en gegrild varkensvlees (spek) met kip en worst door de rijst. Nasi goreng of ‘tjauw min’ is een andere hardloper van dit eethuis.

Wat nuttig ik al die jaren? Roti, soep en mangosap. Al vanaf het begin eet ik de vegetarische roti en zilte visballetjesoep, terwijl ik sinds een paar jaar ook de kleine en grote Javaanse saotosoep verorber. Die visballetjesoep is altijd lekker zoutig en er zit altijd verse, bite-gare Chinese kool in. De saotosoep smaakt eveneens lekker hartig, en zowel de gefrituurde minipatatjes als de taugé zijn altijd nog knapperig wanneer de soep op tafel komt. Hier geen wachttijd onder rode lampen. Er drijft een gekookt ei in de heldere bouillon, terwijl de rijst die je zelf door de soep mengt, zorgt voor een aparte mondsensatie; korreligheid die je weg spoelt langs het hete vocht. Met een lik superhete sambal kun je de soepen nog verder op smaak brengen. Ik gebruik maar een tipje want oei, oei, oei! Altijd neem ik er een mangosapje uit een glazen flesje met een rietje bij, zodat nostalgie actueel blijft.

Afijn 2015: Wat eten Edith en Joana?

Joana, neemt de moksi meti en krijgt een bord met grote stukken vlees en gefrituurde kip, overgoten met een gebonden sausje, zodat het geheel niet droog is. Het vleesgerecht behoeft niet verder op smaak gebracht te worden, al is de hete sambal die erbij hoort een prettige pittige bijkomstigheid. Joana krijgt het niet allemaal op en vraagt of ze de restjes mee mag nemen (lekker voor de lunch van morgen).

Ik kies vandaag de roti, die overigens óók populair is. Wat mij betreft mag de roti structureel wat meer saus krijgen, want met die dikke brokken aardappels erin kun je wel wat extra vocht gebruiken – tegen de hik.

Toen en nu: Afhalen of zitten

Ondanks dat er altijd een stroom afhalers komt en gaat, zit Edith, met wie ze ook is. Dus ook met Joana.

Ik ben ook niet van plan te gaan afhalen. En wel hierom: hoewel de entourage van KF net zo simpel en sober is als elk ander Surinaams eethuis, is het publiek zó divers en relaxed. Klanten zijn oude en jonge mensen, gezinnen en alleenstaanden, leden van elke kleur en gezindte, en blingbling-boys flankeren frêle Hindoestaanse meisjes. Zakenpakkenpieten bezoeken de zaak tussen de middag en hipsterige studenten strak in’t pak, of met een werkbroek aan, de hele dag door. Een lekkere multimixy. Met de lunch worden veel broodjes afgehaald. De broodjes komen van bakkerij Havenaar. Ze zijn qua structuur anders dan Surinaamse bolletjes omdat er ander meel wordt gebruikt dan in Suriname. Late lunches worden besteld door moeders met hun kinderen. In de avonden zijn het ‘vooral etnische bevolkingsgroepen’ die komen happen. Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

En dan nog even deze zegen, zegt Edith: ‘Geen muziek!' Je kunt rustig een gesprek voeren zonder dat je jezelf hoeft te overschreeuwen.