Soit groeide van insider's tip naar vaste waarde

De keuken was in het begin klassiek Frans georiënteerd, en dat is sindsdien onveranderd. Er is weinig hips op de menukaart te vinden. Dat is uiteraard geen bezwaar, als je daar niet naar op zoek bent. Ook het interieur lijkt al tijden onveranderd, maar ziet er verzorgd uit. Spiegels, kaarsen, hier en daar een gekleurde muur en een plant maken een tijdloze indruk. Het heeft wel iets, zo'n vaste waarde. Soit heeft daardoor ook een vaste schare trouwe bezoekers.
Die laten het op de avond vóór Valentijnsdag even afweten, want het restaurant is dan behoorlijk leeg. Maar iedereen komt de volgende dag, zegt de dienstdoende medewerker, en hij slaat een tevreden blik in de agenda met reserveringen. We mogen een tafel uitzoeken en kiezen voor het achterste gedeelte, wat een serre-achtig karakter heeft door het glazen dak. Een regenbuitje tikt gezellig tegen het glas boven ons hoofd. We krijgen meteen een fles water op tafel. Ook komt er ongevraagd (Turks) brood met iets om te smeren, waaronder crème van eendenlever. Met deze doeltreffende amuse stillen we de eerste trek.

Meteen door naar de grüner veltliner

We slaan de huiswijn over en kiezen voor de grüner veltliner van Neumayer (€ 6). Een pittige witte wijn uit Oostenrijk, die flink wat te bieden heeft. De wijn blijkt (niet helemaal toevallig) prima te smaken bij de voorgerechten: soufflé van reblochon en paddenstoelen (€ 8), en garnalenkroketjes met sherrymayonaise (€ 8,50). Twee smakelijke gerechten, niet hemelbestormend, maar wel lekker.
Ook de hoofdgerechten zijn 'hoog op smaak', zoals dat zo mooi heet in vakjargon. Goed gekruid, niet te zout, maar wel umami, en met een zoetje hier en daar. Het lamsboutje uit de oven (€ 18) komt met artisjok, tomaat, serranoham en een crème van zoete aardappel, de gebakken eendenborst (€ 18,50) met kastanjepuree en portsaus. Ook ontdek ik stoofpeertjes op mijn bord, die ik op de kaart zag staan bij het andere hoofdgerecht met vlees, de hertenbiefstuk. En ik zie spruitjes. Mijn tafelgenote trekt een vies gezicht: spruitjes! Gelukkig liggen ze op mijn bord, en niet op dat van haar. Laat ik nou erg van spruitjes houden. En van stoofpeertjes trouwens ook. Dat stoofpeertje is typisch Soit als je het mij vraagt: lekker, en een tikje traditioneel. Bij stoofpeertjes denk ik altijd aan mijn oma. Die maakte de lekkerste, maar die van Soit mogen er ook zijn.
Naast drie hoofdgerechten met vlees zijn er drie visgerechten, waaronder één vis van de dag, en twee vegetarische hoofdgerechten: pappardelle met peultjes, schorseneren, rucola en parmezaan — klinkt lekker — en kijk eens aan, toch iets hips op de kaart: quinoa (met in honing gemarineerde groente en geitenkaas).
Ook bij het hoofdgerecht doe ik een gelukkige keuze wat de wijn betreft: een lekkere, stevige valpolicella ripasso (€ 6,75 per glas) van het huis Casa (ja, zo heet het echt) die het goed doet bij de eend en bij het zoet van de stoofpeertjes. Lekkere wijn verkoopt: ik neem nog een glas. De biodynamische zweigelt van Claus Preisinger uit het Oostenrijkse Burgenland (€ 6) is ook fijn. Op de wijnkaart staat dat 'ie lekker bij lamsvlees is, en dat klopt helemaal.

Hoofdgerechten goed aan de maat

De hoofdgerechten zijn goed aan de maat, maar er is nog ruimte voor een dessert: profiteroles gevuld met witte-chocolademousse en warme chocoladesaus (€ 6,50). Op het bord ligt wederom een extraatje: een royaal bolletje van diezelfde mousse. Bij de koffie krijgen we ook nog stukjes brownie en iets wat lijkt op kruidkoek met chocola. 'Staat niet op de kaart', heet dat bij Lingo. Goed gevuld verlaten wij het pand.
Trouwens, niet alleen onze smaakpapillen zijn goed verzorgd deze avond, maar ook onze oren. Je leest er niet vaak over, en soms kun je beter zonder, maar de achtergrondmuziek in Soit was ook prima. Veel oude soul met soms wat cool jazz.