Waarom ik bij La Pizza alweer geen pizza nam

Na mijn avonturen bij O'Pazzo en het eeuwige pizzavraagstuk kreeg ik regelmatig de vraag waar La Pizza in dit grote geheel past. Om eerlijk te zijn had ik geen idee. O, ik was wel bij La Pizza geweest, maar vooral om de antipasti. Onlangs liep ik er in het weekend langs en even dacht ik dat er een weggeefactie gaande was, zo druk was het. Dan maar op een maandagavond langs. Gelukkig, er is een plekje.

First things first, wij willen twee witte wijn. Een mens moet wat op maandag. Daarna de kaart bestudeerd. Mooie pizza’s, waarvan de pizza puttanesca door z'n naam in ieder geval meteen opvalt. Geen idee wat puttanesca betekent? Googlen maar. Goed nieuws zie ik, pizza’s zijn er ook in kleine variant. Perfect, kunnen we eerst toch even die antipasta opnieuw bekijken.

We besluiten de kop eraf te tikken met de polpo affogato, octopus gestoofd in witte wijn. En de polpette al limone, kalfsgehaktballetjes met citroen, laurier en parmezaan. Goed idee blijkt, de gerechten zijn weer helemaal geweldig. Zelfs met het geweld van een vrolijk maar wellicht iets minder strak opgevoed duiveltje een tafel verder.

Aardige en enthousiaste bediening

We zijn er qua pizza nog niet helemaal uit. De all’amatriciana klinkt boeiend, met tomaat, rode ui, pancetta, chilipeper en pecorino. Eerst maar even de vitello tonnato en de conchiglie del giorno, want die schelpen van de dag zijn kleine mosselen met knoflook. En daar houden we van. Klein betekent bovendien ruimte voor pizza, dubbele winst.

Tweede wijntje erbij en eens om ons heen kijken. Veel personeel zien we. Die niet zijn aangenomen op overgewicht. Goed, het is dan ook een strakke zaak. In de gauwigheid tellen we tien man inclusief keukenbrigade. De aandacht die we krijgen is er ook naar, de fles kraanwater wordt steeds bijgevuld en de bediening is aardig en enthousiast. Dat zien we wel eens anders.

Burrata con crescione e bagna càuda o culatell o salsa verde

Ik wil weten welke pizza mijn lief neemt. Ze denkt na over de acciughe met tomaat, mozzarella en een dressing van gesmoorde ui, ansjovis, knoflook en chilipeper. Klinkt inderdaad verleidelijk. Mijn oog valt op de burrata con crescione e bagna càuda o culatell o salsa verde. Wat zo’n dolkomisch lange naam is dat we ‘m bestellen, ook al is het antipasta. Kort door de bocht: het is boterzacht uitlopende mozzarella met diverse toppings, wij kiezen ansjovis.

Tjonge, wat een heerlijke combinatie. De gestage stroom pizza’s die intussen richting andere tafels voorbij komt, ziet eruit om van te watertanden. Eén probleem, wij zijn eigenlijk wel uitgegeten. Op een pannacotta na dan, want je bent bij een Italiaan of niet. Wanneer we aan de koffie zitten (met een grappa), horen we iemand aan de tafel naast ons tegen de serveerster zeggen: ‘Ja, die pizza’s zijn absolúút geweldig’. We kijken elkaar aan en knikken. Volgende keer nemen we er écht een beloven we onszelf…