Frivole lunch bij Las Palmas met goddelijke bonus toe

Bij Las Palmas serveren ze een puik drie-gangenlunchmenu voor € 22,50. Het is vrijdag, thuiswerkdag, maar mooi weer, dus even er tussenuit. Op de fiets de Erasmusbrug over. Las Palmas: was dat niet een visrestaurant? Ja, dat klopt. Zo'n zeven jaar geleden ging dit geesteskind van Herman den Blijker onder enorme belangstelling open, het grootste visrestaurant van Nederland. Maar sinds een paar jaar word je hier ook omringd door vleesrijpkasten.

Uitgewaaid door het fietstochtje over de brug vallen manlief et moi binnen. We worden ontvangen door een pronte dame die ons naar een tafeltje brengt. Half één en het is al behoorlijk gevuld voor de lunch. Met alle tv-programma's van Herman — nu even rustig volgens mij — is de hype rondom de persoon nog steeds goed voor behoorlijk wat aanloop, vermoed ik zo. Maar waar je hier 's avonds nog weleens wat opgedofte echte Rotterdamse sjiek ziet langs schuiven, lijkt het publiek nu meer zakelijk gesoigneerd.
Wat ze voor ons mogen inschenken? Nou, glaasje sauvignon graag en een karaf water. Glas wijn snel gevuld en de karaf water blijkt voor we kunnen protesteren een fles Panna. Nou ja, het is lente, we gaan niet moeilijk doen. Lekker desembroodje en de kaart erbij. En dan: kiezen maar!

Ook hier de kleinebordjestrend

Ook hier heeft het kleinebordjestrend z'n intrede gedaan, althans bij de lunch. Bij het diner komen de gerechten in het groot terug op de borden. En zo scrollen we wikkend en wegend de lijst door, op zoek naar driemaal iets van onze gading. Dat valt nog niet mee, want het ziet er allemaal niet verkeerd uit.
We beginnen beiden met de tempura van gamba's. En na dit gerecht scheiden, louter culinair gesproken, ons wegen, respectievelijk richting vis en vlees. Mijn leuke man wil ook weleens vlees eten (dat krijg je, met een eega die nul vlees en een beetje vis eet en bereidt) en gaat voor de kalfssukade met sjalottencompôte en sherry, gevolgd door het kalfsballetje met truffel en aardappelmousseline. Ik maak me op voor de kabeljauw met barigoule van artisjokken en de coquille met pompoen en rucola.

In vlot tempo komen de gerechten langs. Het ziet er goed uit en, belangrijker nog, het smaakt heel goed. Mooi op smaak, goede producten die weinig gefrut nodig hebben, om het maar eens in Hermans termen te zeggen. Niet teveel liflafjes à go-go kortom. Drie gerechtjes is ook precies goed, besluiten we, alhoewel de legendarische crème brulée wel een beetje naar ons lonkt. Nee nee, espresso wordt 't, zeggen we stoer.

Daar krijgen we als pleister op de wonde een prachtige dikke slagroomtruffel en perfecte madeleine bij geserveerd. Zo, dat maakt dit frivole vrijdagmiddaguitje wel af. En dat met z'n tweeën voor ruim € 70 eten van formaat. Kunnen we gerust value for money noemen.
Hoewel, we krijgen nog een bonus: als we Las Palmas verlaten, doen we dat tegelijk met de welhaast goddelijke (maar nu inmiddels een beetje verguisde) Feyenoorder Graziano

Pellè. En in onze uitgelaten stemming laat ik me met deze bijna ex-Rotterdammer vereeuwigen. Kers op de taart, zullen we maar zeggen ;-).
Nog even dit, de bediening was vlot en behoorlijk vlekkeloos, het eten heel goed en dat ook nog voor een prachtige prijs. Het enige minpunt is dat je wel even je kleren moet luchten na een uitstapje naar Las Palmas. Anders geniet je de dag erna nog van wat je hebt gegeten. Wij deden gewoon even de jas open op de fiets. Werkte ook heel goed...