Ook in een nieuw jasje is De Lange Muur een vaste waarde

Wij kwamen hier weer eens terecht toen de rij met wachtenden bij dat andere bekende Chinese restaurant Tai Wu bijna tot aan de stoep stond. Anders dan bij Tai Wu met zijn klassieke Chinese wandversieringen en minitempel – die je kitscherig zou kunnen noemen, maar dan maak je je schuldig aan cultuurimperialisme – is de nieuwe inrichting van De Lange Muur strak en hedendaags. Niet verkeerd, hoewel een beetje onpersoonlijk. Het restaurant sluit zich hiermee aan bij die andere modern gestylde Chinese restaurants van tegenwoordig – althans wat betreft de inrichting.

Geen wandschilderingen maar moderne lampen

Eigenlijk was de charme van De Lange Muur dat het nauwelijks gestyled was. Een hoop tafels met wit papier erop en doeltreffende stoelen in een halfronde eetzaal, plus een uitgebreide menukaart vol lekkere, traditionele Chinese gerechten. Wat zou je nog meer willen? Niks natuurlijk. Maar goed, de menukaart is tegenwoordig ook gestyled en in tweeën geknipt. Je krijgt een grote kaart met grote gerechten. En er is een kleine kaart met een grote verzameling dim sum en kleinere gerechten, zoals rijstgerechten en bamisoepen. Die kleine kaart lijkt sprekend op die van eethuis Beijing een paar deuren verder. Wat dezelfde eigenaar heeft, dus zo gek is dat niet.

Wel een formulier, geen formule

Wat ook nieuw is, is dat je je keuze mag invullen op een formuliertje. Dat doet denken aan de formulerestaurants zoals Shabu Shabu en Umami, maar bij de Lange Muur geen formules, alleen formulieren. Gewoon zelf invullen wat je wilt, meer niet. De gerechten van de grote kaart noteer je apart. Althans, je noteert het nummer – de Amsterdamse zanger Gordon zou zich hier thuisvoelen.

Pekingeend staat hier net als bij Tai Wu op de kaart, maar niet standaard met flensjes, lente-uitjes en zoete sojabonensaus. Navraag leert dat ze die versie wel hebben – hoe kan het ook anders. De ober schreef het voor ons op het formulier. De dim sum konden we zelf invullen: gestoomde broodjes met tja sieuw, gestoomde sushi, gefrituurde garnalen in deeg (prijzen € 3,00 tot € 5,00). Daarbij nog een gerecht van de grote kaart: groenten met Chinese paddestoelen (€ 14,50).

Die groenten bleek broccoli te zijn, de evergreen van de Hollandse supermarkt, maar in kleine roosjes kort geroerbakt met oestersaus is die heel goed te pruimen. De hoeveelheid paddestoelen was royaal. Bij dit hoofdgerecht komt standaard witte rijst, wij kozen voor gebakken mihoen (€ 2,50 extra). Met nog twee bier, een pot jasmijnthee en één espresso toe, komt het totaal op ruim € 55,00 (met drie personen eten we hier goed van).

Lekker gekletter

Alles was even lekker: de vers gestoomde broodjes waren zachtzoet en mals, de pekingeend knapperig en sappig, de gestoomde sushi verrassend en vissig. Gewoon dezelfde hoge standaard van de traditionele Chinese keuken zoals we die al zo lang kennen van De Lange Muur. Gelukkig was ook de bediening nog steeds even efficiënt (ander woord voor kortaf), werden de schoteltjes en rijstkommetjes min of meer op tafel gegooid. Denk niet dat ik me hieraan stoor: ik zou me zorgen maken als het niet zo ging. En bij het afruimen gaat alles in grote bakken die op een kar staan: dat klettert ook lekker!

Wel nieuw - voor mij althans - was het feit dat we geen borden kregen. Misschien krijg je die als je met mes en vork wilt eten - wij kozen voor eetstokjes. Nu aten we alles van schoteltjes, gewone koffiekopschoteltjes trouwens, met zo’n cirkeltje waar je kopje in past, en uit onze rijstkommetjes. Wel zo authentiek. Niks styling.

Gelukkig zijn ze gewoon (Chinees) gebleven

Ook fijn bij de echte Chinees is de altijd ongedwongen sfeer. Zo zag ik een meneer op rollerskates door de zaak rijden, waren er rondrennende kinderen met knipperende lampjes op hun schoenen en deed een op hun afhaalbestelling wachtend paar gezellig een puzzeltje in de sudokuboekjes die ze hadden meegebracht. En er kwamen flink wat doggy bags voorbij. Heel gewoon allemaal, nog steeds gelukkig, bij De Lange Muur.

lange muur2