En weer is er 'n Vaandrager die iets heeft met De Hef

Nota bene op het moment dat de uitslag van het Stadsinitiatief wordt bekendgemaakt, en de winnaar dus niet De Hef blijkt te zijn maar RiF010, zitten wij in... restaurant De Hef! Wij kijken vanaf onze tafel op de Koningshavenbrug waar de brasserie was gedacht die er nu waarschijnlijk nooit zal komen. Martin en Saskia Vaandrager openden op de hoek van het Stieltjesplein hun eigen Hef.

Als je een restaurant opent dat ongeveer aan de voet van De Hef ligt, is het ook niet zo gek om het De Hef te noemen. Martin en Saskia Vaandrager hadden nóg een reden om voor die naam te kiezen. Op een in het oog vallende plek bij de bar ligt een antiquarisch exemplaar van De Hef (uit 1975) van Cornelis Bastiaan Vaandrager — in de verte familie van Martin, zegt Saskia desgevraagd.
Het is sowieso a family affair met De Hef. Niet alleen op deze donderdagavond, de eerste avond dat de zaak open is. Ooms en tantes, menen wij uit de geanimeerde kout op te maken, maar oom Wim die ons met een tweet op het nieuwsfeit opmerkzaam maakte, is er dan weer niet.

De ouders van Saskia hadden hier The Mayflower

In hetzelfde pand op de hoek van het Stieltjesplein en de Nassaukade dreven vanaf 1986 de ouders van Saskia bar-bistro The Mayflower. Daarvoor waren het haar opa en oma die hier zaten; hun zaak heette De Ruijter. Toen Martin en Saskia voor zichzelf wilden beginnen, konden zij de huur overnemen, een prettig duwtje in de rug.
Overigens moeten zij over vijf jaar hun heil weer elders zoeken: volgens het bestemmingsplan moet het pand worden gesloopt, net zoals dat met de panden op de aanpalende percelen al is gebeurd.
Maar tot 2019 kunnen Martin, die eerder onder meer werkte bij Amarone en het Kasteel van Rhoon, en Saskia, met op haar conto de Hermitage in Rijsoord, de Zwethheul, Amarone en Huson, hier hun gang gaan. Ze hebben er zin in — en vertrouwen.
Het uitzicht is formidabel. De Hef ligt majesteitelijk voor de deur, maar je kijkt ook op de Koninginnebrug die opengaat als een schip vol containers passeert. Aan de overkant van het water ligt het Noordereiland, daarachter de contouren van de stad.
De Hef — ik heb het nu over het restaurant — heeft vensters aan de twee hoekzijden zodat het licht vrij naar binnen valt. Alleen als een bus of een vrachtauto langsrijdt, lijkt het alsof iemand even aan de dimschakelaar draait. Lichte tinten overheersen in het interieur dat geen overdadige luxe uitstraalt maar meer een beheerst omgaan met de beschikbare mogelijkheden. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Van het alledaagse iets bijzonders maken

Toch wil Martin Vaandrager met zijn gerechten van het alledaagse iets bijzonders te maken. Zo komt hij met een voorgerecht van speltsalade met appel, bietjes en sinaasappel of een steak tartaar met desemcroutons en warm schuim van mosterd. Het zag er allebei goed uit; de tartaar, die ik had, smaakte voortreffelijk.
Vervolgens kwamen de gevogeltebouillon en de heldere, koude tomatenbouillon op tafel. Van mij had de gevogeltebouillon best wat geprononceerder mogen smaken, of misschien moet ik zeggen: gedurfder. Het hoofdgerecht was helemaal goed. Ik had de op de huid gebakken doradefilet met aardappelmousseline en bospeen. Anderen aan tafel hadden de zacht gegaarde parelhoen met maïs en peterselie of de truffelravioli met spinazie en een schuimige saus van paddenstoelen. Ik hoorde zacht gespin om me heen.
De aardbeien met crème suisse en vanilleroomijs en het citroentaartje met zwartebessenijs completeerden het menu op deze eerste avond van restaurant De Hef, dat zeker een aanwinst is voor dit deel van Rotterdam-Zuid. Ik hoop dat Martin en Saskia hier hun eigen toon vinden, hun lef, hun signatuur, zodat zij over vijf jaar, als de gemeente het pand opeist, op willekeurig welke plek in de stad hun volgende zaak kunnen beginnen, die dan natuurlijk gewoon Vaandrager moet heten.

Op de foto: Samantha Haksteen, Martin en Saskia Vaandrager. 

FOTO WIM DE JONG