Cafégerechten met een twist bij OPA

Op een regenachtige woensdagavond stap ik met Buik-collega Irene binnen bij OPA. Op het terras valt ’t al op; het is hier druk. Door mede-eigenaar Jan Wouters worden we hartelijk ontvangen. Het gaat erg goed met de zaken en daar is hij trots op. De zaak ziet er fris en gezellig uit na de verbouwing van alweer twee jaar geleden. We hebben trek, we hebben er zin in.

We mogen boven op de vide plaatsnemen, aan de reling. Hier hebben we een goed uitzicht over het hele restaurant. Aan de muur wel honderd portretten van opa’s, een lekker jaren ’70 printje op de muren en kleine kroonluchterachtige lampen aan het plafond. 

Wat willen we? Waar hebben we trek in? ‘Ik wil dat jullie alles proeven, want er staat zoveel lekkers op onze kaart.’ Dat alles proeven wordt letterlijk genomen, want er verschijnt een groot plateau op ons (hiervoor enigszins) kleine tafeltje. Daarop vinden we zalmsnippers van verse zalm, Gasconne ossenworst van Lindenhoff, garnalenkroketjes, een enorme soepstengel-parmaham-lolly, crudité met hummus, blauwe kaas met honing… 

‘We proberen eetcafé-gerechten op een creatieve, aantrekkelijke manier te serveren. Mensen komen ook terug voor bepaalde gerechten, daarom zet ik ook lekker de seafood bucket voor jullie op tafel.’ Prima, denken wij zo. Al worden we toch wat gek aangekeken; twee jonge meiden aan een klein tafeltje met daarop drie enorme planken vol saté (van kippendijen, komkommer in zoetzuur), biefstuk van diamanthaas (met gegrilde groenten, chimmichurri) en dan de veelbesproken seafood bucket, met ‘allemaal lekkere Nederlandse schelpjes’ (met mosselen, grote en kleine gamba’s, vongole). O, en drie emmertjes handgesneden dikke frieten (niks geen ingevroren patat) met huisgemaakte mayo. 

Of we nog ruimte hebben voor een toetje? ‘Bij vrouwen gaat die zoetigheid er altijd nog wel in, hè,’ merkt Jan gekscherend op. Zo gezegd, zo gedaan. Opnieuw een flink bord met daarop alle toetjes van de kaart in proef-formaat. De limoncello-cheesecake valt vooral bij Irene in de smaak. Zelf zou ik de zelfgemaakte (!) snickers het liefst in grootverpakking mee naar huis nemen. 

We doen erg ons best, maar krijgen de enorme dessertplank toch niet helemaal leeggegeten. Er zit niets anders op dan nog maar een keertje terug te komen om de rest van de kaart te proeven. Hopelijk is het tegen die tijd wel zomer en kunnen we het gezellige terras eens uitproberen.