Als ik foto’s zie van Manuela en ze heeft een bord met eten in haar handen, dan ga ik kwijlen. Dit is een geconditioneerde houding die is ontstaan door de combinatie van alle keren dat ik ooit iets heb gegeten dat Manuela heeft bedacht. Het is dan ook niet zomaar dat ik al zes maanden geleden in de DM’s van haar slide, om te vragen waar ze tegenwoordig haar creaties de keuken uitslingert.
Haar antwoord was dat ze toen in een lunchtentje tussen de boeken stond om taartjes en andere gerechtjes te doen. Alhoewel ik 100% geloof dat ze daar ook een ster in is, had ik mijzelf voorgenomen om geduldig te zijn, want geduld wordt beloond. Toen ik haar op Facebook zag roepen dat ze haar eigen keukentje ging openen in het Rotterdamse Eurotrash United, was ik er als één van de eerste bij om de Whatsapp in te vliegen met een ME, ME, ME, HIERZOOO, HALLOOOO!

We zijn ondertussen een paar maanden verder en zaterdag 3 maart gaat Toko Trash voor het eerst open. Manuela heeft haar plek gevonden en om de emancipatie hoog te houden, heeft deze vrouw een sterke man achter zich die zorgt dat zij zich kan focussen op het koken. Hij heet Richard zonder achternaam en over hem mocht ik niet schrijven, dus bij deze, dat doe ik dan maar niet.
Manuela is de eerste persoon die mij ooit mijn ouders heeft laten uitnodigen naar een restaurant waar toko-waardige gerechten in een luxe setting werden geserveerd. Alleen het schrijven van Toko94 geeft mij nostalgische gevoelens. Ik was dan ook zeer gelukkig toen ik Manuela’s classics op de nieuwe kaart van Toko Trash zag staan. Pittige Thaise gehaktballen en tonijnpasteitjes.

De perfecte gehaktballetjes met de juiste hoeveelheid pittigheid en de meest luchtige tonijnpasteitjes die ik ooit heb mogen eten, maar daar hield het natuurlijk niet op. Samen met Wild Vleesch Rotterdam heeft ze de Jerk dog ontwikkeld, een hotdog die zijn roots vindt in de Jamaicaanse Jerk kruiden. De worsten hebben de krokante bite van een snackbar knakworst en zijn overladen met sausjes en rauwkosten. Persoonlijk vind ik jerk zo lekker dat ik de kruiden nog wel meer had willen proeven, maar tegelijkertijd snap ik prima dat dit is hoe de hotdog hoort te smaken.
Wat mij vooral opvalt is hoe simpel en goed de gerechten aandoen. De balans is top en de pittigheid zit hem in de sausjes, zonder echt heftige uitschieters is elk gericht precies goed lekker pittig. Persoonlijk haat ik het namelijk als gerechten overheersend heet zijn, als ik dat wil dan slam ik wel een shotglaasje sambal oelek. Omdat er nog ruimte in mijn buik was, volgens Manuela, kwamen de kip, mango en avocado taco’s op tafel. Dichtgehouden met stalen knijpers, je zou denken but why, maar het werkt als een gek, waarom doe ik dit niet thuis ook?

Kip on fleek, saus te gek, loved me some taco’s. Ondertussen is de buik vol. Dus dacht Manuela, dan moet er nog een bord pindasoep overheen om de laatste lege gaatjes in de buik van Tim te vullen. Persoonlijk ben ik niet van de pindasoep, omdat het smaakt naar satésaus met meer water (boze Surinamers, Hindoestanen en Antillianen met de neiging om hier van alles over te zeggen mogen zich melden in de comments). Ik vind satésaus heerlijk, maar meestal mis ik dan wat als het soep is, maar eerlijk is eerlijk, Manuela’s pindasoep is gewoon super. Het kan niet mijn smaak zijn, maar I cannot hate on the soup she makes.
Mijn kortademigheid is ondertussen terug, ik kan niet goed meer nadenken omdat ik vol zit, het is tijd om er een einde aan te breien. Dus verschijnt er een bord op tafel met vier stukken taart, drie bolletjes ijs en fruit. Die vier stukken taart zijn cheesecake en nog andere cake en nog meer cake en slagroom en ik heb alles opgegeten en toen wilde ik niet meer leven en haatte ik mijzelf forever. Why do you kill me softly met al dit lekkere eten? Geen idee, maar het is Manuela eten, dus deze suïcide by food is geheel mijn plezier geweest. En nu dan? Naar huis, slaapje doen...maar niet voordat ik zeg, ga naar Eurotrash United, bestel eten, eet het op, je kan het!