Vandal: De smaak van succes

Direct na bevestiging van mijn avondje eten, ontvang ik een mail met welkomstboodschap en een eigen code om de deur te openen van Vandal. Ik vind dit leuk, het geeft mij het gevoel dat alleen ik naar binnen mag omdat ik een code heb. Terwijl de piepjes van het codeslot klinken, besef ik mij dat ik in een stukje Rotterdam sta dat ik al heel lang ken, maar dat achter deze deur een hele nieuwe wereld ligt die op het punt staat om open te gaan.

Spectaculair uitzicht

Samen met mijn gezelschap lopen we de trap af naar beneden, de muren zijn prachtig versierd met grafitti en ik hoor hiphopmuziek, het voelt alsof ik een vernieuwde Nighttown basement inloop omdat ik straks moet optreden. Bij Nighttown werd ik echter nooit zo gezellig welkom geheten als bij Vandal. Nadat de jassen zijn opgehangen, stappen we door de volgende deuren naar binnen. Ik wil niet teveel verraden, maar het uitzicht is spectaculair.

Het eerste wat mij opvalt, terwijl we plaatsnemen op onze met goud hekwerk omringde bank, is dat hier andere muziek aanstaat dan in de welkomsthal, het zijn de details die het hem doen. Prachtig bestek, een state of the art open keuken en heel veel te ontdekken wanneer je om je heen kijkt. Ik heb spontaan het gevoel dat ik in New York ben en dat blijkt niet toevallig.

Oog voor detail

Floris vertelt ons dat hij geïnspireerd raakte toen hij in New York uit eten was en dat hij later besloot om ooit ook zo een prachtige zaak te hebben. Het doel was een penthouse ergens hoog boven Rotterdam, maar dat lukte niet, het werd deze ondergrondse locatie met ronde raampjes die uitkijken over het water, wat ik eigenlijk nog toffer vind. Ook de details zijn geweldig. Oke de naam van je restaurant op de glazen is tof en je naam op je servetten, maar hier is de naam op de servetten geborduurd, in het goud. Dan weet je onbewust wel hoe laat het is, toch?

Legendarische cocktailbouwers

En het eten dan? Goed dat je het vraagt. Maar eerst een cocktail, want er is een cocktailbar met een aantal legendarische cocktailbouwers uit de Rotterdamse cocktailwereld. Als dit geen leven is, wat is het dan wel? Op aanraden van onze gastvrouw vloeit de Viognier in het glas en het aperitiefje verdwijnt tussen de kaken, een klein oregano cakeje met truffelcrème en sambai azijn. Dit smaakt naar meer en meer is onderweg.

Plank vol aantrekkelijke sushi

Er komt een prachtig bordje met dumplings op tafel in het gezelschap van een plank vol met de aantrekkelijkste sushi die ik in lange tijd heb gezien. De dumplings zijn prachtig van structuur en de smaak van tonijn wordt heerlijk aangevuld door de dashi vinaigrette. Voor mijn tafelpartner het doorheeft claim ik de toro, want dat is bluefin tuna en die kans heb je niet vaak. Had ik die maar vaker nu ik erover nadenk, boterzacht, perfecte smaak, kan ik er hier nog veertig van krijgen aub? Niks ten nadele van de zalm en ponzu nigiri, de kreeft met eendenlever nigiri of de langoustine trouwens want die zijn ook simpelweg geweldig.

Next up is de leche de tigre, een makreel ceviche met kokosmelk en zwarte radijs. Daarnaast de coquille met pappardelle schorseneer en vers aan de tafel geschaafde zwarte truffel. Dit is het moment dat ik mij besef dat ik allemaal eten voorgeschoteld krijg dat ik al jaren wilde eten. Het gevoel bekruipt mij dat ik een aantal belastingschijven ben gestegen in het afgelopen uur en dat ik straks door een auto met chauffeur naar huis wordt gebracht. De smaken van deze gerechten onderstrepen dit gevoel.

Wonen op het toilet

Terwijl de volgende gerechten onderweg zijn naar de tafel, besluit ik het toilet op te zoeken. Vandal is ondertussen gevuld met levensgenieters die stuk voor stuk hun best hebben gedaan er op hun paasbest uit te zien. Ik voel me underdressed, gelukkig ben ik dat gewend. Wat ik niet gewend ben is dat het toilet mooier is ingericht dan mijn huis. Misschien mag ik hier wel wonen als het lief vraag.

Kobe wafel

Eenmaal terug zie ik dat de tafel is gevuld met de hoofdgerechten. Man man man, wat wou ik dat ik meer honger had. Huisgemaakte patat met bearnaisesaus, sukade met artisjok, knoflook en rozemarijn, de caesar robata grill en de kobe wafel. Ik kan het kort samenvatten voor je. Sukade? Mals, sappig, heerlijk. De frites (ik noem het patat, zij frites, ik laat het hierbij voor nu) zijn krokant, precies aardappelig genoeg en heerlijk. De salade? Prachtig opgemaakt, lekker veel kip, heerlijk. De kobe wafel? Iets meer aandacht voor die nog.

Verdomme wat is die lekker, een smaak explosie, waarom chicken and waffles als je kobe and waffles kan eten? Kan ik dit ook afhalen vanmiddag en gewoon op straat opeten voor de McDonalds en alle fastfood paupers uitlachen? Sorry voor de arrogante toon, het komt door de kobe wafel, nogmaals sorry. Dit gun je iedereen, zelfs je vijanden.

Dromen najagen

Ik veeg mijn mond af na het dessert en terwijl de gegrilde en gekaramelliseerde ananas met kokos nog zachtjes na echoot in mijn hersens, kan ik alleen maar concluderen dat dit de smaak van succes moet zijn. Dit soort omgevingen en eten geven mij de inspiratie om een betere versie van mijzelf te zijn en harder te werken om mijn dromen na te jagen. Als Floris het kan, dan kan ik het ook en als ik eenmaal dat succes heb behaald, dan neem ik mijn familie en vrienden mee naar Vandal, om het daar te vieren.