Herfst in de stad

Een middagje bioscoop met haar zoon eindigt vanwege een fikse regenbui in de eerste de beste hamburgertent. Mascha Lammes voelt zich net als het weer: herfstig.

Op een zondagse namiddag liepen mijn jongste zoon en ik over een al herfsterige Biltstraat op weg naar City. Hij was vol verwachting omdat het zijn eerste keer James Bond in de bioscoop zou worden en hij vroeg me wanneer mijn eerste Bondbeleving was geweest. Ik kwam na enig wroeten in mijn geheugen uit op het jaar 1983, Octopus, ik was elf jaar en in het gezelschap van mijn moeder en met grote waarschijnlijkheid ook nog eens in dezelfde bioscoop. Dat de geschiedenis zich na zo lange tijd herhaalde vond ik op dat moment wel een mooie gedachte maar plantte waarschijnlijk een melancholisch zaadje in mijn hoofd, zo zou later die avond blijken.

De film was van begin tot eind geweldig, maar zorgde er ook voor dat we met een wat somber gemoed de bioscoop verlieten. Er was in de tussentijd een fikse herfstbui losgebarsten die maakte dat wij rennend over de Drift de eerste de beste hamburgertent in vluchtten. Daar stonden we, doorweekt en hongerig: de een (mijn zoon) met een beslagen bril, op de tast zoekend naar een plekje, de ander (ik), nahijgend van het rennen, aan de bar, waar meteen besteld moest worden.

Zo zaten we daar achter het raam op onze krukken, mijn zoon wat pielend op zijn telefoon en ik neerslachtig naar buiten starend

In paniek - want ik ben slecht in snel beslissen - bekeek ik de menukaart die boven mij hing. Inmiddels had ik ook een beslagen (lees)bril op mijn neus en was ik gillend gek aan het worden van de kneiterharde herrie die uit de boxen schalde. Nadat mijn zoon een plekje aan het raam had bezet voegde hij zich bij mij en bestelden we twee burgers. We schreeuwden onze keuze naar het meisje achter de kassa en ik loeide er achteraan dat ik er ook nog frietjes met saus bij wilde. Het meisje krijste iets onverstaanbaars terug, waarop ik nogal glazig grijnsde en vervolgens bekaf afdroop naar mijn zoon die mij met iets van schaamte in zijn blik aangluurde.

Ik durf best te zeggen dat hij en ik een hele warme band hebben, maar de aanblik van mij met beslagen leesbril, doorgelopen mascara, natte haarslierten en een rode kop van de verkeerde opwinding werd dus zelfs hem te veel. Zo zaten we daar achter het raam op onze krukken, mijn zoon wat pielend op zijn telefoon en ik neerslachtig naar buiten starend. Mijn blik viel op de pizzeria aan de overkant en vervolgens op de studentenkamer daarboven, een plek waar ik in mijn studententijd een paar keer heb liggen rollebollen met een best aardige knul. Ik probeerde me tevergeefs zijn naam te herinneren en toen besefte ik dat het al bijna dertig jaar geleden was dat ik daar had gelegen.

Mijn Godje, al dertig jaar geleden. En had ik me op dat moment al niet in de herfst van mijn leven moeten voelen, die constatering kwam zeker toen onze burgers werden gebracht en ik begreep dat ik dus blijkbaar geen hamburger had gekozen maar een enorme portie frites met saus. En dat ik daar dus een extra portie frites met saus bij had willen bestellen….