Julia Nona over Siciliaanse overdaad en liefde op tafel

Uit de hand gelopen catering

Julia kookte altijd al voor haar vrienden, die maar al te graag bij haar aanschoven. Toen een van hen vroeg of ze niet even een lunch op locatie kon regelen, begon Julia volledig naïef aan haar culinaire carrière. “Voor ik het wist stond mijn hele huis vol met tweedehands koelkasten en hadden we van alles gehuurd”, zegt Julia lachend. Ze laat het eerste kaartje zien van het cateringbedrijf dat ze startte toen ze begin twintig was, genaamd Tutti Frutti & co. Schattig, vindt Julia nu.

Zonder rijbewijs en met beperkte ruimte had ze wel hulp nodig. Gelukkig was haar huis een komen en gaan van vrienden, dus zette ze iedereen aan het werk. ‘‘O, er moet eigenlijk nog 7 kilo worst worden ontveld, bakkie?’’ geeft Julia grinnikend als voorbeeld. Zo authentiek en persoonlijk als Nona nu is, was het toen nog niet. “Tja, 21 jaar, ik wist amper zelf wie ik was.’’ Maar Julia wist wel al hoe ze dingen wilde. “Het moet mooi zijn. En echt. Als ik een decomposed canneloni neerzet met schuimpjes en gelletjes, dan ben ik aan het liegen.’’

Nona is Julia

Julia’s restaurant op de Mauritskade is een intieme ruimte met een rustieke en mediterrane uitstraling. Ze woont erboven en heeft het hele pand verbouwd, samen met haar vriend. ‘‘Stiekem wist ik al heel snel; hier ga ik een restaurant openen. Maar dat durfde ik nog niet hardop te zeggen.’’

Nona is nooit bewust als concept ontwikkeld, maar organisch ontstaan uit Julia’s ideeën en wensen. Mede daardoor is eten bij Nona een hele persoonlijke ervaring. Doordat er slechts twaalf plaatsen zijn, krijg je al snel het gevoel dat er speciaal voor jou gekookt wordt. En het komt geregeld voor dat Julia nog even langsloopt met de pan, met de vraag of je nog een schep saus van de konijnenstoof wil, aangezien je nog brood hebt.

Veel zelf doen

Het omtoveren van de charmante parterre tot het stijlvolle restaurant dat het nu is, heeft nog wel wat voeten in de aarde gehad. ‘‘Dan riep m’n vriend weer: daar is helemaal geen geld voor! Maar ja, toch moesten het dan die tegels of die tafels worden.’’ Toch kwamen ze er altijd wel uit, door veel zelf te doen en elders te compenseren. De eerste keuken die bij Nona werd geplaatst was bijvoorbeeld de oude keuken van surfdorp Fast.

Nachtmerries vol onzekerheden

Tijdens de verbouwing gingen de cateringklussen gewoon door en runde ze haar eerste pop-uprestaurant in Theater de Veste in Delft. ‘‘Op een gegeven moment hebben m’n vrienden me naar Sicilië gestuurd. Ik was helemaal uitgeput.’’ Daar heeft ze naar eigen zeggen niet veel anders gedaan dan tien dagen huilen, eten, drinken en rondzwerven.

Sicilië is erg belangrijk voor Julia; ze heeft altijd veel tijd bij haar familie op het eiland doorgebracht en het Siciliaanse leven heeft haar sterk gevormd. ‘‘Toen ik erover nadacht om mijn eigen restaurant te starten, werd ik daar echt wakker uit nachtmerries vol onzekerheden. Ik besloot dat ik er gewoon voor moest gaan. En dat ik daar ging koken zoals ik zelf wil eten, zoals ik het heb geleerd – lekker en met heel veel aandacht.”

Eenvoud en overdaad

Op de vraag wat Siciliaans eten zo karakteristiek maakt, heeft Julia een duidelijk antwoord: ‘‘Het is een eiland van vissers en boeren, waardoor er veel contact is met de eigen producten. Het leven is er eenvoudig en niet iedereen heeft veel te besteden. Maar het is de gewoonte om alles te delen, waardoor je toch tafels vol overdaad hebt. En dat is liefde!’’ Trouw blijven aan die roots voert de boventoon bij Nona. Ze blijft nog steeds van alles ontdekken over haar achtergrond en de Siciliaanse eetcultuur.

Julia leert veel van haar familie over smaken, producten en recepten. ‘‘Een pasta met verse ricotta en tuinbonen bijvoorbeeld, zoals m’n tante het maakt. Het ziet er niet uit! Maar het is misschien wel het lekkerste dat je ooit hebt gegeten…” Van haar overgrootmoeder leerde ze een kip slachten toen ze veertien was en van haar oom welke slakken je moet verzamelen om zalige soep van te maken. Julia heeft nooit op een koksschool gezeten, maar ze leest graag over koken. Bovendien lijkt haar assertiviteit een belangrijk element bij het leren koken: ‘‘Als ik ergens lekker heb gegeten, loop ik toch even de keuken in voor een praatje.”

Concessies

Julia runt Nona min of meer in haar eentje. Ze heeft inmiddels wel vaak iemand die haar helpt met uitserveren en de afwas, en haar vriend is een belangrijke steun en toeverlaat. ‘‘Ja, ik doe verder alles zelf. De wijnen, de boodschappen, de reserveringen, het koken… Daarom moet ik wel concessies doen. Ik zou bijvoorbeeld meer tijd willen hebben om te experimenteren en nog meer van Sicilië te ontdekken.’’ Bovendien gebeurt bij Nona alles voor je neus, je bent als gast onderdeel van wat er in de keuken gebeurt. ‘‘Ik sta dus altijd aan, het moet altijd gezellig zijn, hoe ik me ook voel.’’

Vongole uit de pan

Het gerecht waar ze zelf het gelukkigst van wordt? Spaghetti vongole, direct uit de pan. ‘‘Dat eet ik gewoon zo graag en is voor mij echt jeugdsentiment. O god, hier krijg ik honger van, ik ga wat maken.”

Terwijl ze even later een heerlijk bord pasta op tafel zet, klopt net de wijnhandelaar op het raam. De tafel staat al snel vol geopende flessen en we krijgen jaloersmakende verhalen te horen over bezoekjes van Julia aan wijnhuizen. We eindigen de lunch met Siciliaanse amandelkoekjes – en nog een paar voor mee naar huis. Het is ons helemaal duidelijk wat er met de liefdevolle Siciliaanse tafels vol overdaad wordt bedoeld.