WOX sluit zijn deuren en dat zorgt voor geschokte reacties van vaste gasten. In de afgelopen 26 jaar bouwde de zaak een mooie klantenkring, of ‘community’ aan vaste gasten op. Hoewel ‘de emoties zeker nog wel gaan komen’ voor Haagse chef -kok en eigenaar Lucien Bastiaan en zijn vrouw, gastvrouw Bahija Elhaidar, kijkt hij met smart naar de toekomst: “We gaan andere mooie dingen doen.”
WOX kwam 26 jaar geleden binnen met een klapper, deze zaak was in heel veel opzichten vernieuwend, niet alleen voor de stad en haar inwoners, maar ook voor de Nederlandse eetcultuur.
Een Haags icoon
Het was een uitgesproken zaak, met als een van de eerste in Nederland een shared dining-concept. “We waren ook de eerste die als niet-Japanners bluefin tonijn verkochten”, zegt chef Lucien enthousiast. Ondertussen staat hij midden in zijn zaak, en schiet zijn arm steeds omhoog om te zwaaien naar vrolijk groetende gasten die langs WOX lopen of fietsen. Iedereen wuift even en Lucien lijkt iedereen te kennen.
Lucien is opgeleid in de Franse keuken van Saur, in de jaren 80 misschien wel het duurste restaurant van Nederland. Daarna ging hij werken bij het eerste Japanse restaurant van Den Haag. “Japanners zijn perfectionisten eerste klas, daar veel kwaliteit en productkennis geleerd”, zegt hij. Toen hij WOX opende, besloot hij die ervaringen te combineren.
WOX werd een echt Haags icoon, gasten en recensenten prezen hem om zijn eigenheid en productkennis “Ik heb weleens een half jaar bepaalde vis niet verkocht, omdat ik hem niet goed genoeg vond.”
Jaloers op andere chefs
Haagser dan Lucien zelf vind je ze trouwens ook niet gauw. Hij groeide op in de Schilderswijk tussen Surinamers, waar altijd pannen opstonden. “Ik had Indische vriendinnetjes en die schoonmoeders konden dan heerlijk koken. Ik denk dat die ervaring en interesse daarin me meer heeft opgeleverd dan ik ooit op school had kunnen leren.”
De aankondiging dat hij en Bahija de deuren van WOX voorgoed gaan sluiten, sloeg in als een bom. “Mensen vragen of ik ziek ben of dat we failliet zijn”, zegt Lucien. Dat is niet zo. De chef krijgt al jaren aanvragen als gastkok in binnen- en buitenland of op trouwerijen. “Ik heb zoveel ideeën en ben altijd jaloers geweest op chefs die dat deden náást de eigen zaak. Een restaurant is een soort open gevangenis”, lacht hij. “Dat klinkt veel zwaarder dan het is hoor, het was mijn lust en leven, maar nu ga ik doen waar ik al jaren ‘nee’ tegen moet zeggen.”
Hoewel hij echt ideeën te over heeft voor een volgend hoofdstuk, was het niet makkelijk de knoop door te hakken om deze af te sluiten. “Een oom zei eens: ‘als ik ergens geen zin meer in had, dan stop ik gewoon’.” De opmerking pikeerde Lucien eerst: “Ik dacht: lekker makkelijk, maar even later keek ik Bahija aan en dachten we allebei: is het niet tijd voor iets anders?”
Eerste dates en uitvaarten
De vaste gasten begrijpen de beslissing. “Net na de aankondiging zaten we meteen tot de sluiting 20 december volgeboekt, en iedereen blijft extra lang, ze willen niet weg”, lacht Lucien. “We delen honderden verhalen, die zijn er echt zat in 26 jaar.”
Maar er is ook emotie: “Het mooiste aan deze zaak is de gemeenschap die je ermee creëert, voor je eigen personeel, waarvan velen hier al meer dan twintig jaar werken, maar ook met gasten.”
Zo zijn er mensen die hier kwamen voor hun eerste date, en later bij WOX trouwden, vertelt Lucien. Hij slikt even. “Nu word ik toch emotioneel”, geeft hij toe terwijl hij tegen tranen vecht. “Er zijn ook mensen die overlijden en die dan aangeven als laatste wens te hebben om hier nog eens te eten. Ik sta dagelijks hier in mijn keuken en doe mijn ding, maar ondertussen beteken ik iets in iemand anders’ wereld. Dat is onbeschrijfelijk.”
WOX is nog tot 20 december geopend en daarna doen ze een mooie feestdagen actie waarbij je een mooi menu kunt bestellen voor thuis. Daarna zullen Lucien en Bahija even rust nemen, maar de chef zal zeker nog wel te zien zijn in het Haagse horecaleven. “Stilzitten doe ik in ieder geval niet!”
