Terug naar mijn wilde jaren in snackbar Rodi

In mijn studententijd leerde ik snackbar Rodi kennen. Man, oh man. Snackbar? Snackhemel! Achter de counter drie dames. Het geblondeerde, getoupeerde haar stond zo hoog als de doorrookte stemmen laag waren. De hoeveelheden waren zelfs voor de grootste eters een onmogelijke opgave: van een grote frites kon je een klein gezin te voeden. En de beroemde Rodi-burger had het formaat van een wieldop.

Echt waar, ik maak geen grap. Uiteindelijk kwam ik niet eens meer voor de snelle hap, maar voor de Rodi-show.

Onze blauwe helden hadden ook liever kroket

Met een toenmalig vriendje op de Bergweg een studentikoos bestaan leidend, kan ik de keren dat ik de snackbar op de Rodenrijselaan bezocht niet meer tellen. Het was een populaire bestemming in Rotterdam-Noord. Op de stoep bij Rodi leek er altijd wel een politieauto dubbelgeparkeerd te staan. Niet om mensen op de bon te slingeren. Nee, ook onze blauwe helden verkozen de vette kroketten van Rodi boven de boterhammen van thuis.

De friettent met de opvallende rode neonletters op de gevel was lekker groot. Dat mocht ook wel, want het stond binnen altijd stampensvol. Iedere keer weer een andere bijzondere mix aan mensen. Hockeymeisjes, straatschoffies, Rotterdamse kak en de dorpsgek. Bij Rodi stonden ze zij aan zij te wachten op wat lekkers uit de meterslange frituurbakken. Iedereen werd gelijk behandeld. Behalve dan als je niet netjes dankjewel zei. Dan kon je een uitbrander en een streng vingertje verwachten. Jaja, met de Rodi-dames viel niet te sollen.

Nooit heeft iemand de jumboburger helemaal opgegeten

Nog even over die beroemde Jumboburger speciaal. We nemen een pond vlees, een eitje, kaas, uitjes, sla en heel veel saus. Dag kater, hallo obesitas! Ik denk niet dat ik ooit iemand die burger, met een diameter van ruim vijftien centimeter, volledig heb zien opeten.

Zelfs niet die ene huisgenoot die leefde op fast food. Het restant van de burger bleef dan liggen en veroorzaakte de volgende ochtend een bizarre, rottende burgergeur waar niemand vrolijk van werd.

Ja, het waren mooie tijden.

De studie is afgerond, de relatie voorbij en ondertussen woon ik allang niet meer op loopafstand van snackbar Rodi. Maar soms, heel soms, rij ik op een regenachtige avond even om voor een patatje met. De geur van een dampende zak patat op de passagiersstoel terwijl de ruitenwissers overuren maken, daar kan ik echt van genieten. Helaas hebben de dames plaatsgemaakt voor een nieuwe lichting frituristen. Maar de Rodi-ervaring blijft even vet.