Taco flavored kisses van MONO

Een bekende van vroeger heeft ooit een heel heftig auto-ongeluk meegemaakt. Auto total-loss en hij was spontaan doof aan één oor. Je zou denken heftig, maar eerlijk Tim, nou en! Dat snap ik, maar er is een punt. Zijn bijnaam was vanaf toen Mono. Dus dat stukje geschiedenis kwam in me op, toen ik ging eten bij MONO, in Rotterdam.

Het is tegenwoordig steeds vaker zo dat je ergens een tent binnenkomt en denkt, goh dit doet me denken aan Berlijn of aan New York of aan Milaan of Parijs. Ik probeer mijzelf dit af te leren. MONO doet me niet denken aan Berlijn, het doet me denken aan Rotterdam. Het interieur is semi-industrieel, klinisch bijna, maar toch gezellig zoals alleen een havenstedeling iets gezellig kan vinden. 

De samenvatting voor MONO is bar/koffie/podium/expo. Daar hoort dus ook eten bij en daarom lag er een uitnodiging om taco’s te komen eten. Dus ja, je raadt het nooit, maar ik ben dus taco’s gaan eten. De keuken is tot 22.00 uur open, maar ik was nogal aan de vroege kant, dus ik kon lekker alleen aan de bar zitten en rustig met eigenaar Mark Kuijpers praten. 

Het komt erop neer dat MONO gewoon een leuke tent is waar leuke feestje zijn: niet te hard, niet te commercieel, niet te techno. Gewoon lekker in het midden en normaal. Het woord normcore viel niet, maar dat schijnt een scene te zijn met mensen die gewoon lekker normaal doen en dat gaat dus heel goed samen met de sfeer in MONO. Ik voel het wel, ik kan er wel wat mee. Al dat drukke gedoe is niet altijd leuk.

De versgemaakte taco’s waren alleen lang niet zo normaal. Mark maakte mij al snel duidelijk dat een taco wel een stevige smaak nodig heeft, anders respecteer je de Mexicaan niet die het ooit heeft bedacht. Laat me je zeggen, de smaken waren stevig, specifiek en anders, maar op de één of andere manier klopte het wel bij elkaar. 

De klassieke maïstortilla komt vers van de bakplaat en is rijkelijk gedecoreerd met groene chilisalsa, tamatillo’s, garnalen en koriander. De koriander heb ik er persoonlijk grotendeels afgehaald omdat mijn tong niet wil likken aan een fles Dreft. Maar als ik eerlijk ben, normaal haat ik het, maar hier paste de smaak goed in de achtergrond van de groene chilisalsa, die om het voorzichtig te zeggen, warmpjes was. Maar dat vind ik wel fijn. 

Als tweede een blauwe maïstortilla, blauwe maïs, blauw. Ik wist niet eens dat er kleuren maïs waren, ligt aan mij, weet ik. Maar nogmaals, blauw. De taco was belegd/gevuld met knolselderij, sinaasappelsap en gerookte manchego. Dat is kaas, ja, ff opletten nou. Die kaas die rook je overal bovenuit, maar proefde je niet overal bovenuit, omdat hij precies opging in de rest van de smaken.

De grootste aandachtstrekker is de morita chilisalsa. Deze smeerbare pyromaan bouwde een middelgroot kampvuurtje over mijn complete gezicht. Het was niet brandwondencentrum Beverwijk pittig, maar als je een mespuntje sambal Oelek (hashtag tatta-sambal ) al heftig vindt, beware. Uiteindelijk is er niks mis met eten dat je een loopneus geeft, maar net geen servetje laat pakken om je voorhoofd af te drogen. 

Het geheel werd gecomplementeerd door een rodekoolsalade met mint, balsamico en gedroogde abrikozen. Hele vreemde smaken, maar na de overweldigende smaken van de taco heb je wel iets nodig wat je tong nog kan registreren en dat werkt. Als ik het zou lezen op een kaart zou ik denken, dat is raar, maar samen klopte het. En dat is knap. Het zal niet voor iedereen weggelegd zijn, maar dat is ook niet altijd nodig. 

Al met al lijkt MONO mij een prima tent om even een taco te eten voor het gezellige feestje begint. Even lekker ontspannen in een gebouw zonder veel poespas, waar normaal zijn al gek genoeg is. Hoe de feestjes zijn, kan ik je helaas niet vertellen, want er stond nog meer op het programma, dus om 22.00 uur was ik al op een andere missie, met een goede tacobodem als fundering.