Franse flair in de mix met wereldse smaken bij Barlou

Douze points

Bij binnenkomst worden we hartelijk begroet door Bea, de gastvrouw van de avond. Stiekem treur ik nog altijd dat Wes Eettentje er niet meer is, maar dit warme ontvangst bij Barlou verzacht mijn hartzeer snel. Vanaf ons tafeltje valt op dat de zaak een flinke metamorfose heeft ondergaan. De Franse bistrostijl – die we tegenwoordig steeds vaker terugzien in cafés en restaurants – is ook hier toegepast. In het restaurantgedeelte liggen klassieke zwart-witte vloertegels, die mooi combineren met de houten lambrisering en zeewier-groene wandtegels van de keuken. Tel daar de classy Thonet-stoelen gemixt met robuuste caféstoelen bij op en je waant je in Parijs. Douze points voor de sfeer. Om in die Franse ambiance te blijven, bestellen we een apéro met bubbels en orangecello. Helaas blijkt de natuurwijn op te zijn, maar er staan gelukkig nog genoeg andere (wijn)opties op de kaart. Bierliefhebbers vinden op het krijtbord naast de bar een wisselend aanbod van acht speciaalbiertjes op de tap van bekende en minder bekende brouwerijen.

Wereldse kost

Vanwege deze French touch is de verwachting dat op de kaart vooral bekende bistroklassiekers staan, maar dat is verrassend genoeg niet het geval. Camembert uit de oven en boeuf bourguignon worden afgewisseld met wereldse kost, zoals een Midden-Oosterse falafelburger of Korean fried chicken met kimchi. De kaart is verdeeld in kleine gerechten, bedoeld om te combineren en te delen met elkaar, en grote gerechten. We kiezen ervoor om in twee rondes te bestellen, want we weten al vrij snel dat we hier zo lang mogelijk willen tafelen. Om aan het eind van de avond zonder honger naar buiten te gaan, adviseert de gastvrouw om voor twee man zo’n vijf kleine gerechten te bestellen, of voor één groot gerecht per persoon te gaan. De knoflooksoep is favoriet van Bea. De nieuwsgierigheid is gewekt, dus we nemen de knoflooksoep, samen met een portie kimchikroketten en wat naanbrood met huisgemaakte dips om mee te starten.

Geuren en kleuren

We zitten niet ver van de open keuken. Het belletje dat aangeeft dat onze eerste gerechten klaar zijn, horen we vrij snel klinken. We proeven als eerste een lepel romige knoflooksoep, voor mijn tafelgenoot en mij een nieuwe ervaring. De verwachting is dat het als een hap aioli smaakt, maar de soep blijkt onverwacht heel zacht van smaak en de knoflooksmaak is helemaal niet overheersend. Bea vertelt dat de knoflook eerst in de oven gepoft wordt voordat het de soep ingaat, waardoor het scherpe randje verdwijnt en de knoflook zelfs een tikkeltje zoet wordt. De kimchikroketten zijn perfect crunchy, goed gevuld en worden geserveerd met sriracha-mayonaise om te dippen. Het naanbrood komt met een frisse fetadip en een romige oranje currydip, en snackt lekker weg terwijl we nippen van de drankjes.

Van Korea via India naar Frankrijk

Door naar de volgende ronde. De laatste bao buns met buikspek blijken net voor onze neus weggekaapt te zijn door een van de andere gasten, dus die staan op de bucketlist voor een volgend bezoek. Voor nu gaan we voor de Korean fried chicken, de butter halloumi curry, en we willen toch ook de boeuf bourguignon van het rijtje grote gerechten proeven. De gastvrouw schenkt nog eens bij en even later verschijnen de kipkluifjes als eerste op tafel. De glaze ziet er schitterend uit – letterlijk – en de smaak druipt er vanaf. De kimchi die erbij hoort is een tikkeltje te zout, maar de kip is precies spicy genoeg en door de marinade van sojasaus en gochujang – een Koreaanse gefermenteerde rode-peperpasta – perfect mals. We moeten wel wat extra servetten bijvragen voor de plakhanden, anders wordt het een zooitje. De kok is bij de boeuf bourguignon weer wat uitgeschoten met het zoutvaatje, maar de paddenstoelen die erbij geserveerd worden combineren goed met het zachte rundvlees. Een pastinaakpuree maakt dit herfstgerecht af. De curry is smakelijk, maar combineert niet zo lekker met de andere gerechten op de tafel. Een inschattingsfout van onze kant.

Toch nog een toetje

Eigenlijk hebben we geen plek meer voor een dessert, maar als blijkt dat de kok een pumpkin pie heeft gebakken – een taart waar ik persoonlijk dol op ben, maar die in Nederland niet heel populair is en je dus niet vaak tegenkomt – trakteren we onszelf toch op een stuk. En zonder spijt. De taart heeft gezelschap van een bol huisgemaakt notenijs, en dat blijkt een perfecte match te zijn. Met dit toetje tikken we Noord-Amerika ook nog even aan en daarmee komt onze culinaire trip bij Barlou tot een geslaagd einde.