Vlaamsch Broodhuys Nieuwe Binnenweg: smullen, bijkletsen en mensen spotten

Iedere zaterdagochtend is het vaste prik. Om de hoek van de balletschool van onze dochters, op de Nieuwe Binnenweg zit de allergezelligste vestiging van het Vlaamsch Broodhuys. Dus als de dames in balletpak zijn gehesen en aan de bar hun posities oefenen, haasten wij moeders- en één gezellig kletsvader- ons naar het Vlaamsch Broodhuys op de Nieuwe Binnenweg. Steevast bestellen we dan: een café Latte voor mij, een cappuccino, een koffie en groot glas verse jus voor de anderen.

Tweede ronde

Bij de koffie krijgen we altijd een mini stukje taart of koek van de dag. Soms nemen we een ontbijtje erbij, een verse ham-kaas croissant of toast met boter en jam en een gekookt eitje. De dame die bedient, kent ons inmiddels en komt na een minuut of vijftien altijd trouw langs om te vragen of we al toe zijn aan onze tweede ronde. Ze kent ons inmiddels en hoeft niet meer te vragen wat we willen. Alsof we in een klein dorpje wonen. Waar vind je dat nou nog?

Hongerige dochter

Om tien voor elf haasten we ons weer naar de balletschool. Mijn hongerige dochter wil precies weten wat ik in de tussentijd heb gedaan. ‘Mag ik een eierkoek, mag ik een eierkoek?’, smeekt ze vervolgens. ‘Want die zijn zo lekker in dat broodhuisje.’ En er zitten er altijd twee in het zakje, dus een dubbele buit. Eigenlijk had ik gewoon thuis willen lunchen, maar ze weet dat ik uiteindelijk altijd toegeef - in het geval van het Vlaamsch Broodhuys dan. Dus vooruit dan maar.

Mensen kijken

Het is een zonnige dag, maar toch nog niet echt warm. Toch wil Julia buiten zitten. ‘Dan kunnen we lekker mensen kijken.’ Even later hebben ons met een fleecedekentje om genesteld in een van de hoekjes. Maar dat is al snel te koud. Een maandje later en het had prima gekund, want het Vlaamsch Broodhuys ligt op een perfecte zonnehoek, waarvandaan je iedereen die voorbijkomt uitgebreid kunt bekijken. We houden het toch maar even bij binnen. ‘Hee, zijn jullie daar weer?’, worden we begroet. ‘Jullie plek is nog vrij.’

Zelf tappen

Julia stormt meteen op de waterkaraffen af, die bij het raam staan. Een gevuld met water en verse muntblaadjes en de ander met schijfjes citroen. En je mag zelf tappen. Dat vindt ze natuurlijk geweldig. ‘Mam, wat wil jij?’, schreeuwt ze door de ruimte. Met tot de rand gevulde glazen loopt ze voetje voor voetje naar ons tafeltje. En dan op naar de eierkoeken. In vitrine ligt nog veel meer lekkers. Niet alleen de spelteierkoeken trekken Julia’s aandacht maar ook de chocoladebroodjes, de worstenbroodjes, de kaneel-caramelbroodjes en een heleboel verschillende prachtige taartjes. Zoals citroen-crème, rabarber-frambozen en chocolade. Ze zien er allemaal prachtig uit. Pff, dat wordt lastig. Ze hebben ook kinderboterhammen met chocoladepasta en zelfgemaakte abrikozen-, rabarber-en aardbeienjam. Die je trouwens ook in een potje in de winkel kunt kopen. Taart als lunch vind ik een beetje te gek, dus houden we het bij de eierkoeken.

Een pot met een rietje erin

Zelf neem ik mijn eigen favoriet. Een beetje saai maar als ik iets heel lekker vind, blijf ik het nemen. Hoewel de dagverse rundertartaar met basilicum, kappertjes en Parmezaanse kaas me ook heerlijk lijkt, neem ik toch maar weer een boterham met een Rilette van Makreel. Een smeuïge makreelsalade met ‘karnemelk-kefirdressing’. Ook voor het eerst dat ik eigenlijk goed lees wat er staat. Dat zal wel erg gezond zijn. Maar gelukkig ook heel erg lekker. Vandaag neem ik er een acai-banaan smoothie bij. Een ‘superbes antioxidanten boost met een vitaliserend energie-effect’. Net wat ik nodig had. Het is enorm veel en hij wordt gebracht in een pot met een rietje erin. Hoewel Julia eigenlijk liever Fristie had gewild, zoals ze eigenlijk altijd het liefst Fristie wil, smaakt de zelfgemaakte appelsap ook best goed. De troebele look neemt ze op de koop toe.

Worstenbroodje voor thuis

Alles is op. Het heeft ons weer heerlijk gesmaakt. Een beetje veel misschien. Bij de balie rekenen we af. ‘Wel zielig dat papa nu niks heeft, hè’, zegt Julia meewarig. Dus nemen we een worstenbroodje mee voor thuis. ‘Tot volgende week!’