C’est ça, de Franse keuken zoals die zou moeten zijn.

Zelfgebakken notenbrood

C’est ça is nooit ver uit onze gedachten verwijderd. We zijn namelijk verknocht geraakt aan hun zelfgebakken notenbrood, waar we als eerst kennis mee maakten in hun eerste lockdown-troostpakket. Waar C’est ça voor 2020 al op ons lijstje ‘leukste restaurants van Utrecht’ prijkte, heeft het Franse restaurant zich nog vaster in ons hart genesteld tijdens de pandemie. De afhaalmaaltijden met sfeerverhogende video-instructies van Chef Raoul Witteman en zijn team, en als klap op de vuurpijl een dinner escape-box maakte de lockdowns een klein beetje dragelijker. We gingen terug om het Franse restaurant in volle glorie te ervaren.

Table d'hôte, een wekelijkse verrassing

C’est ça hanteert het table d'hôte menu, grof gezegd is dat Frans voor eten wat de pot schaft, met uiteraard mogelijkheid tot aanpassingen op basis van dieetwensen. Lekker rustgevend, je hoeft dan dus alleen maar te kiezen hoeveel gangen je wil hebben, en of je daar een wijnarrangement bij wil. Het goede antwoord op deze vraag is natuurlijk “zo veel mogelijk”, en “ja”. Want elke gang is een feestje op het bord en in de mond, en de bediening kan ook met onze wijnvoorkeuren (rood bij elke gang, barbaars, maar het is niet anders) prima uit de voeten.

Zelf opscheppen

De amuse is een bekend hapje voor wie regelmatig genoten heeft van een van de maaltijdboxen van C’est ça: een croustada, deze keer gevuld met bloemkoolcrème met een vleugje truffel, besprenkeld met pompoenpit. Een hartig hapje, wat ons uit doet zien naar de eerste échte gang. En die mag er zeker wezen. Er wordt rode mul geserveerd met een linzensalade, met mousse van langoustine. Het frisse van de little gem en het zoete krokante van de tuille werken goed met de (niet al te) vissige smaak van de mul en de langoustine.

Er volgt een diep bord neergezet met stukjes kalfstong, bleekselderij en gort. Dan komt er een chique soepterrine op tafel, met daarin een soep van aardpeer, waar we zelf ons tweede gerechtje uit mogen opscheppen. De aardse, notige smaak van de aardpeer kan soms wat te sterk zijn, maar werkt prima met de tong en de bleekselderij. Hij is zelfs een klein beetje aan de flauwe kant, als we de soep zonder garnituur proberen.

Herfstige sferen, herfstige smaken

Het hoofdgerecht is een heerlijk stukje longhaas met een jus van eekhoorntjesbrood. Daarbij een toefje biologische eendenleverpaté, schorsenerenpuree met koolrabi en een groene asperge, wat het bord erg fleurig maakt. Leverpaté is niet voor iedereen weggelegd, maar is in dit geval een mooie combinatie met de longhaas. De herfst spat qua smaken en qua opmaak wat ons betreft van het bord af. Een restaurantbezoek zonder kaasplank op tafel is niet te versmaden in een Frans restaurant. De kazen waren nu ook weer heerlijk: in ons enthousiasme zijn we vergeten de namen van de kazen te noteren. Wat we wél hebben onthouden is dat er een abrikoos-mosterdzaad-fenegriekcompote bij de plank zat. Een verrassend lekker alternatief voor de wat meer gangbare vijgenjam of kweeperengelei. In plaats van port bij de kaas, verraste de gastvrouw ons met een Alvear Moscatel.

Rozemarijnpopcorn

Het nagerecht bevatte weer zoiets waarvan je niet wist dat je het nodig had: rozemarijnpopcorn. Het was uiteraard slechts een component van het dessert, de donkere chocolademousse met salted caramel en perengelei was ook een feestje om te eten, maar we hadden graag een zakje rozemarijnpopcorn meegesleept naar huis. Helaas aten we niet snel genoeg om ook nog een kopje koffie met een mini-macaron te kunnen bestellen: deze hebben wij ook vaak genoeg in onze maaltijdbox gevonden en was toen de perfecte kroon op een geslaagde avond. Maar goed, (lockdown)regels zijn regels, en dit herfstige menu had genoeg hoogtepunten om ons als tevreden klanten verzadigd weer de deur uit te laten rollen.