Een ode aan Dona

Een ode aan de Dona, de vrouw en in het bijzonder, aan de grootmoeders van Diogo en Sjors, de eigenaren van Dona. En daarmee een ode aan de Portugese keuken. Vandaar de naam. Met deze tweemanszaak (ja, net als hun grootmoeders wassen ze ook zelf af) heeft in de voorbereiding zo’n 1,5 jaar geduurd. En dat zie je terug. Over alles is nagedacht. Van servies tot logo tot …..

​Geen obligaat Portugal

Qua inrichting moest het charmante hoekpand Portugal ademen, maar niet obligaat. Dus geen tegeltjes, vlaggetjes of Ronaldo posters. De kleuren crème en geel refereren subtiel aan het trammetje dat door Lissabon rijdt. 

Er is een prominent plekje voor het Maria-beeldje dat Diogo meenam toen hij voor het eerst naar Nederland kwam, en de lamp voor het raam hebben de heren gekregen van een vriendin. Het Portugese aardewerk is speciaal voor hen gemaakt en wordt gecombineerd met van die charmante bloemenborden en -schalen die je misschien nog wel kent van je (overgroot)oma. 

Het moest een huiskamer worden, waar je zodra je een stap over de drempel zet je thuis voelt en niet meer weg wilt. Dat hoeft ook niet want je mag de hele avond blijven, en je door de mannen laten verwennen. Dat deden wij op een regenachtige dinsdagavond dan ook. 

Qua keuken en ingrediënten zijn de mannen, net als bij de inrichting, ook ‘streng’ in de leer. Alles komt uit Portugal, uiteraard de olijfolie, maar ook zelfs het zeezout. Wat wijn betreft was dat best een uitdaging, maar ook dat is de mannen met wat hulp gelukt!

​Moderne classics

Dona biedt een vast maar wisselend menu aan; heerlijk om niet te hoeven kiezen. Dat hoefden we ook nooit als we bij oma gingen eten toch? Buiten het menu om zijn er nog wat extra hapjes om de avond te verlengen. 

Wij proefden een van de Portugese classics, pastei de bacalao; de draderige gezouten kabeljauw had een precies dun genoeg, superknapperig laagje om zich heen en werd geserveerd met zelfgemaakte citroen-koriandermayonaise. Een heerlijke start! Daarna volgde een amuse, altijd een cadeautje vinden wij van de Buik. Een stukje toast met escabeche van in azijn conserveerde ui en sjalot met sardine… Fris vissig. 

Het echte voorgerecht toont het perfectionisme van de mannen weer. De Caldo Verde heeft als basis een Portugese groene kool. Ons wordt uitgelegd dat deze kool qua smaak wat aardser is dan die van onze bodem. 

De met aardappel gebonden soep is verder op smaak gebracht met wat chorizo en is voorzien van wat croutons en gefrituurde groene kool voor de crunch. Uit een prachtig groene kool aardewerken potje schenkt Sjors er vervolgens wat chorizo olie overheen. Dit smaakt niet alleen ‘af’, het voelt ook ‘af’. Comfort food ten top.

​Perfecte opbouw

Daarna volgt een gerechtje dat misschien wat positief uit de toon valt. Gewoon omdat het, behalve heel lekker, ook een ‘plaatje’ is om te zien. Gestyled met wat bloemetjes. Voor ons niet persé nodig, want Diogo’s gerechten hoeven het niet van de ‘looks’ te hebben. 

Octopus, ja een echt lekker dik tentakel, op een bedje van zoete aardappelpuree, met wat pompoenpitjes en - apart geserveerd - een schaal met verschillende geroosterde groenten apart met amandelen. Dit gerecht moeten we delen en ook dit gaat weer tot de laatste lik puree schoon op. 

De opbouw van het diner is echt goed gedaan. We maken nu de overstap naar vlees; heel lang en langzaam gegaarde varkenswangetjes in een saus van rode wijn & Tawny port (jaaaaa, daar is ie dan eindelijk) met wortel, prei en ui. 

Als bijgerecht in Ruby port gepocheerde kweepeer… ''waarom doen we daar hier in Nederland nou eigenlijk zo weinig mee?'', vroegen we ons direct af. Het totale gerecht is echt een heel goede match met de herfst en zeker met deze regenachtige avond.

​Volle Buik

En dan, als onze kleding eindelijk is opgedroogd, komen we helaas bij het laatste gerecht van de avond. Eigenlijk was onze Buik al vol, maar als we het nagerecht zien blijkt er toch ineens nog voldoende plek. 

Bij het schrijven voel ik het water weer in m’n mond. Portugese French toast, in roomboter gebakken, met versgeraspte sinaasappel zest die je bedwelmd (en direct een Sinterklaas-gevoel geeft) en wat gesuikerd walnoot. Eroverheen wat koffie sabayon (van uiteraard Portugese koffie). En heel charmant, een glaasje Madeira erbij.

Pff, wat een avond! Met onze ogen dicht zouden we de baarden van Sjors en Diogo vergeten en is de enige conclusie dat we enorm genoten van de kookkunsten van hun oma’s. Ode aan Dona! We kunnen niet wachten op die mooie zomeravond, met het terras dat de heren binnenkort in Portugal op de kop gaan tikken.