Warm zoals de vrouw is, is soep van Lof der Zoetheid

Pepijn Schmeink van Restaurant Dertien schrijft voor De Buik een column over zijn drukke culinaire leven. Op zijn vrije dagen eet hij graag bij zijn Rotterdamse collega's, en bij de meeste van hen komt hij steeds terug voor juist dat éne gerecht. Nieuwe aflevering in de serie 'Chef's favourites'.

Een paar columns geleden werd mij verweten dat ik op De Buik mijn vrienden plug. Nu draag ik de Rotterdamse horeca een warm hart toe, dus daar zit zeker een kern van waarheid in. Wie deze mening deelt, wil ik alvast voor het vervolg waarschuwen, zodat ze niet in verontwaardiging achterblijven. Dit wordt de grootste en meest schaamteloze plug van allemaal.

Zoals ik al zei zijn er veel tenten die ik fijn vind, maar er is geen enkele zaak die mij zo nauw aan het hart gaat als Lof der Zoetheid. Om dit te illustreren hier een klein stukje persoonlijke geschiedenis.

Jongedame met een heel hoog, heel lief stemmetje

Negen jaar geleden zat ik in een lunchzaak bij de Botersloot en kwam een flinke jongedame met een heel hoog, heel lief stemmetje mij de gerechten van haar moeder uitleggen. Na de sucker punch aan smaken wist ik dat je heel soms wel op twee vrouwen tegelijk verliefd kan worden.

De jongste de Ruyter kwam twee jaar later voor mij werken in mijn vorige restaurant en daar begon ze samen met haar mams op de bovenverdieping het roemruchte cateringbedrijf Lof der Zoetheid. De fabelachtige lunches en diners die van de Eendrachtsweg vertrokken naar hun opdrachtgevers zouden niet misstaan in Heston Blumenthal's boek Fantastic Feasts.

Deze week is het precies vijf jaar geleden dat op het Noordplein met hun eigen winkel de droom van de Russische dames in vervulling ging. En inmiddels zijn we heel veel lazy Sunday mornings verder, die bij ons trouwens meestal op woensdag of donderdag vallen. Daar drinken we thee uit de samovar, ice-teas van hibiscus; sterken we aan met ballen, stoof of hartige taart; worden alle loslopende kinderen aan zigeuners verkocht, maar bestelt onze kleine man zelf zijn kaas bij Elena in de keuken; worden we sugar high door maar door te blijven eten van die goddelijke taarten en leven we weer op door een stevige bak koffie.

Keuze maken uit alle heerlijkheden onmogelijk

Je zal je nu misschien afvragen: dit is toch een column over dat ene gerecht? En daar wringt de schoen, want een keuze maken uit alle heerlijkheden van Lof der Zoetheid is nagenoeg onmogelijk. Als eerbetoon aan de beide dames licht ik er na ampel beraad toch twee uit.

Anastasia zou het liefst als een modern age Willy Wonka de nieuwste klassieker onder de chocolade repen willen uitvinden, een soort Snickers make over. In mijn ogen heeft ze dat allang gedaan. Ofschoon de Pikazo- of Bokitorepen nog niet bij de grootgrutter liggen, zijn dit de repen waarvoor je me 's nachts kunt wakker maken. Chewy, gooye goodness in een blokje van drie bij drie centimeter. Nestlé en consorten, eat your heart out.

En toen was er soep.

Elena's leven leest als spannende roman

Elena's leven leest als een spannende roman. Zij moest als Russisch gangsterliefje op de vlucht voor de echte bad guys. Ergens op deze bijna halsbrekende toer is ze de Rotterdamse havenwerker Koos tegen het lijf gelopen en waren wij allemaal een Elena en Stas rijker.
Soep is in Rusland is een integraal en onmisbaar onderdeel van de dis. En iedere keer als ik een van Elena's soepen eet heb ik het gevoel dat ze hier echt haar liefde voor haar geboortegrond laat zien.

Gul, vol en hartverwarmend zoals de vrouw is, is haar soep.