Niet trutten maar happen in die burger van de Burgertrut

Het begon ooit als een gewoon restaurantje onder de vleugels van Roodkapje. Hamburgers domineerden er de menukaart, een allegaartje aan oude meubels creëerde de nu zo bekende Berlijnse huiskamersfeer. De Burgertrut bracht jaren geleden al een kleine aardbeving teweeg. Het bleek de aanzet voor de hamburgertsunami die nog steeds over Rotterdam spoelt. Nog altijd houdt de Burgertrut het hoofd boven water.

In april verhuisden ze naar een pand aan het water naast de Markthal. Daar maken ze een van de lekkerste burgers van de stad.

De Burgertrut hoort bij Roodkapje en werd jaren geleden opgezet om via een andere weg geld te generen voor de events en exposities van kunstgalerie. Nog steeds gaat alle winst van de Burgertrut terug naar zijn eigen peetmoeder, zoals op de site naar Roodkapje wordt verwezen.

Sinds een jaar is Esther Maso manager van de zaak. Met een volle rollende Rotterdamse ‘R’ vertelt ze met trots hoe leuk het is om voor de Burgertrut te werken. Dit was mij ook tijdens het eten al opgevallen, het personeel lijkt ontzettend op zijn gemak en alles verloopt heerlijk relaxed. In het verleden kon het bij de Trut nog wel eens een ongeorganiseerde chaos zijn, dat lijkt onder de leiding van Esther geenszins het geval.

Het restaurant ademt een fijne gemütlichkeit. In het midden van de ruimte is de open keuken, de kok kan zo op de vingers worden gekeken. Chefkok is Lisette Calis. Tijdens mijn aanwezigheid is zij er niet, maar Esther vertelt dat ze nogal specifieke instructies achterlaat voor haar koks. Zo moet op de hamburger O’love de stukjes paprika op een bepaalde manier neer worden gelegd, zodat er in elke hap een paprikaatje zit.

Verstand op nul

Niet geheel toevallig ben ik ook voor die hamburger gegaan, en gelukkig had ik ervoor gekozen om de burger eer aan te doen. Dat betekent dat ik ‘m niet uit elkaar heb gehaald om vervolgens keurig met mes en vork op te eten. Mijn tafelgezelschap ken ik al enige tijd en gêne is mij bij haar dan ook vreemd. Ik ben er vol voor gegaan. Kan ik iedereen aanraden. De olijvenmayonaise zat tot aan mijn oren, maar lekker dat het was. Tijdens het eten komt Esther nog even vragen of het smaakt. Met mijn volle mond kan ik geen antwoord geven, maar dat hoeft eigenlijk ook niet. De mayonaise op mijn neus zegt genoeg.

De O’love dus, een aanrader. Maar dat zijn ze eigenlijk allemaal. De vegetarische burgers zijn op de kaart in de meerderheid, zo veel verschillende vega burgers is een unicum in Rotterdam. Uit ervaring kan ik zeggen dat er geen foute keuze kan worden gemaakt, en dat is toch ook een geruststelling. O’love is een woordgrapje, omdat bij deze de olijven een belangrijke rol spelen. Zo staat de kaart vol met woordgrapjes. Zoals Texas Cheese Massacre, of – speciaal voor het Filmfestival dat volgende week van start gaat – de Slumdog Millionaire.

Als toetje kies ik voor de banana coconut cheescake, versgemaakt door chef Lisette. Zonder suiker, dus gezond nietwaar… Hij smaakt heerlijk, maar of ‘ie echt gezond is weet ik niet, daar smaakte ‘ie dan weer niet naar. En dat is maar goed ook. Hoewel de Burgertrut heel bewuste keuzes maakt als het gaat om vegetarisch, vers, en hier en daar wat superfoods in cognito, de kracht is toch echt dat ene simpele recept: dat broodje met die hamburger ertussen.

Studenten hebben geluk: Restaurant Burgertrut doet mee met DinnerDinsdag. Meer informatie.

Op de foto: kok Maiko Niestijl. Foto van Tamara Lodder