Elke afstand is relatief, Zalmhuis bewijst dit

Het is donderdagmiddag en ik ben net klaar bij de Erasmus Universiteit. Ik check mijn mobiel en zie een bericht met de vraag of ik naar restaurant Zalmhuis kom. Ik twijfel even, want het ligt nou niet bepaald centraal. Ik besluit toch te gaan want achja, het is lekker weer en ik ben redelijk in de buurt. Deze keuze bleek de goede te zijn.

Een pand met herinneringen

Het enorme pand is niet te missen. Het is er ook één met een mooie historie. Halverwege de negentiende eeuw ontstaat hier een grote overdekte markt voor de afslag en verkoop van zalm. Deze zalmafslag groeit uiteindelijk uit tot de grootste van Nederland. Rond 1900 komt er een uitbreiding van het café en begint de transformatie van de Zalmmarkt tot Zalmhuis. De art nouveau was destijds van grote invloed op de stijl van het restaurant en tijdens de vernieuwing van het Zalmhuis heeft het niets van zijn karakteristieke eigenschappen verloren.

Het voelt alsof ik me in de belle epoque bevind. Als een keizer flaneer ik door de lange gang, die uitkomt op een grote trap die me leidt naar de plek waar ik moet zijn: de bar, want na een middag zwoegen voor een scriptiedeadline is een alcoholische versnapering geen slecht idee. Ik bestel een pils, maar die wordt natuurlijk naar mij toe gebracht. Aan het eind van de eetzaal loop ik naar buiten het terras op. Man, wat een prachtig uitzicht. Het is alsof je naar een oud-Nederlands stilleven kijkt. De maas die langzaam voorbij stroomt, de Brienenoordbrug met het ondergaande zonnetje en de groene natuur in de verte. Je fietst een stukje verder maar dan heb je ook wat! Als het terras niet genoeg vermaakt is er ook ander vermaak in Zalmhuis, want er is van alles gaande. Rechts van me is een reünie, links stroomt het terras onverwacht vol en een verdieping boven me is de opbouw van een gala bezig. Alle hoeken van de samenleving komen voorbij, wat voor een leuke dynamiek en sfeer zorgt.

Groots en uitbundig menu

De zon is inmiddels onder en bij die twee drankjes hebben we het ook niet kunnen houden, toch dan maar een hapje doen. De kaart is vernieuwd en ziet er goed uit. Soms kan een kaart van een brasserie oneindig zijn, wat als gevolg heeft dat je jezelf voelt als een kind voor de snoepbakken in Jamin. Oftewel, kiezen wordt erg moeilijk. Dat is bij Zalmhuis niet lastig, ze hebben diverse gerechten waarvan sommige vegetarisch en biologisch zijn. We beginnen met een twee soorten carpaccio vooraf, een rundercarpaccio en groentecarpaccio. De courgette waar de groentecarpaccio van wordt gemaakt komt van de stadsboerderij Uit Je Eigen Stad, waarmee Zalmhuis samenwerkt. Ook de kip op de kaart en de paddenstoelen en sla die worden gebruikt komen daar vandaan. Een punt hiervoor! Als hoofd nemen we de steak tartare en de dorade. Geen half werk, die laatste krijg je in zijn geheel. Zuinig zijn ze niet en erg vinden wij dat niet. Het is eating art nouveau style.

Waar ik zelf voor op mijn hoede ben in brasseries zijn de wijnen. Die zijn vaak een enorme afknapper, dus ik houd ook dit keer mijn hart vast. Om het nog wat spannender te maken ga ik voor een fleurie uit de Beaujolais. Wijnen uit de Beaujolais kunnen van zichzelf wel eens zuur en stroef zijn, maar ik neem het risico toch. Ik krijg het glas, ruik eraan en neem een slok. Heerlijk. Alsof ik met een prachtige, slanke vrouw in een kersenrode jurk middenin de eetzaal sta te dansen. Onbeschamend recht voor zijn raap. De rosé die ik krijg aanbevolen bij de steak tartare is er ook één die niet teleurstelt en blijft mooi overeind naast al het rauwe vlees.

Het is inmiddels half elf, dat betekent dat ik er alweer vijf uur zit. Het geweten begint dan toch een beetje te knagen, want morgen moet er echt weer werk aan de scriptie worden verricht. Nog even een espresso, of nee doe toch maar een doppio gezien de dubbele afstand fietsen. Voldaan fiets ik langs de Maas naar huis.

Foto: Zalmhuis