Make-over van Fritschy: van tapaszaak naar toptent

Met alle aandacht die in de (internationale) media uit gaat naar het moderne en hippe Rotterdam, zou je bijna vergeten dat we ook historisch Delfshaven nog hebben, met een heel eigen couleur locale. Fritschy is er een van de sfeermakers. Het werd deze week op de Horecava onderscheiden als een van de meest gastvrije en servicegerichte restaurants van het land.

Mooie naam! En de zaak is vernoemd naar...? Naar iemand die geen mens nog kent. Als we het goed begrijpen van het leuke meisje dat ons bedient, was Fritschy in het verre Rotterdamse verleden een illustere horecatycoon. Net als ooit de heren Pschorr en Loos. Loos leeft voort in het prachtige grand-café in het Scheepvaartkwartier dat zijn naam draagt. De ons dus onbekende Fritschy wordt geëerd met een bruine bistro die er zeker ook wezen mag. 

Een bistro? Fritschy staat in de stad toch bekend als een tapasrestaurant? Ja, dat zal tot voor kort nog wel eens tot misverstanden bij nieuwe gasten hebben geleid. Maar de keuken en het klassiek-Frans gestylede interieur groeien naar elkaar toe. Chefkok Robbert van Gammeren is sinds een paar weken bezig met een ommezwaai: van tapas naar een veel bredere keur aan kleine gerechtjes, verdeeld over acht gangen. O, de eerste gang wordt al geserveerd, dus we gaan de aandacht hier nu snel verleggen.

Goed. Laat horen wat er allemaal op je bord komt. Na een amuse van ingelegde komkommer met kerrie krijgen we een huisgerookt trio van harder met kappertjes en cassave, zwaardvis en zalm met kervel. Die tartare van harder is er een om te onthouden, en dat geldt ook voor de tandem van gerookte kwartel en diens geconfijte pootje met een squash van gekarameliseerde pompoen. Jóh, zo'n klein beestje met zó veel concentratie van smaak! 

Hou je hoofd er svp even bij hier. Ik tel pas twee gangen. Ja, eigenlijk mag ik niets ongenoemd laten, alles wat Robbert op tafel zet is namelijk erg lekker. De bisque van garnaaltjes, Coburgerham en zeewier, de tagliatelle met manchegokaas en paddenstoelen, de zeebaars met sherrystroop en linzen, de kaasplank met Chimay, Italiaanse geitenkaas en Stinking Bishop, en de parfait van steranijs met witte chocola. Wie verlangt er na zo'n grande parade nou nog terug naar Fritschy's tapas?

Het zal daar aan het Piet Heynsplein intussen dan ook wel een stuk duurder zijn. Nou, acht gangen van deze kwaliteit voor € 32,50 vind ik bepaald niet duur, integendeel. Wel oppassen met de wijn, want net als tegenwoordig in vrijwel alle restaurants is de bediening in Fritschy zeer alert als ze denkt dat je moet worden bijgeschonken. Het is de wijn die de omzet moet maken, dus het risico van een verdubbeling van de rekening schuilt in een klein hoekje. Voor types die moeilijk nee kunnen zeggen zoals ik tenminste.

Je keek bij Fritschy veel in het glaasje dus. Heb je daarnaast ook nog wat om je heen kunnen kijken? Ja, en ik heb behalve over de kookstijl (prima!) van Robbert van Gammeren ook een bescheiden mening over de inrichting: leg in Fritschy witte kleedjes op de tafels, en dan is de transformatie van tapastent naar aantrekkelijke en intieme bistro wat mij betreft helemaal geslaagd.