Red Pepper: billen bij elkaar en smullen maar

Dat indrukwekkende vloeroppervlak is opgedeeld in twee eetzalen waar à la carte kan worden gegeten, een aanpalende ruimte voor gasten die gebruikmaken van het hotpot-buffet (bouillonfondue), en nog een private dining room voor families en zakengezelschappen. Hoewel de traditionele aquariumbak met goudvissen (geluksbrengers) ook in Red Pepper niet ontbreekt, laten de lobby-achtige entree en de inrichting van het restaurant zich voor het overige in niets meer met een klassieke chinees vergelijken. Tot en met de jarenzeventiglampen is het gehele interieur in één kleurstelling gehouden: zwart en donkerbruin. Decoratieve elementen ontbreken, ter hoogte van de enorme bar dampt slechts een paar kuub blauw neonlicht. Cool maar allesbehalve ongezellig.

De bediening completeert het kosmopolitische plaatje: de jongens en meisjes zijn in formele kleding gestoken, maar ieder van hen dan wel weer in een afzonderlijke - en luchtige - interpretatie van het gangbare horecatenue. Onder de stuk of vijf medewerkers die we op een en dezelfde avond aan tafel krijgen, is er een in een outfit die nog het meest op die van Claudia Cardinale in Once upon a Time in the West lijkt. Red Pepper straalt in meerdere opzichten iets chics en iets laconieks uit. De ambiance en de betrachte hoffelijkheid doen onmiskenbaar hun deftige ding. Maar net zo gemakkelijk doorbreekt het personeel die Aziatische vormelijkheid, bijvoorbeeld wanneer we bij een serveerster informeren hoe we de scharen van onze gewokte krab met sichuanpepers en Chinese kruiden (€18,50) in hemelsnaam met eetstokjes moeten openrijten.

'Lukt dat niet met stokjes?', klinkt het ogenschijnlijk toch nog enigszins verbaasd uit de mond van La Cardinale. 'O, nou in dat geval doen wij Chinezen dat met onze tanden.' Maar je ruïneert je gebit toch op die harde schalen?, vragen wij op onze beurt naar de bekende weg. 'Ja, jullie Nederlanders waarschijnlijk well, maar wij echt niet', lacht onze serveerster met lichte spot haar sterke rij oosterse tanden bloot. 'Maar oké, we hadden jullie ook schaaldierenbestek moeten geven. Dat zijn we gewoon vergeten.'

Hot, hot, hot

Waarna we gedurende de hele maaltijd alsnog vergeefs op vork, schaar of desnoods nijptang blijven wachten. Niet erg overigens, hoor. Onze krab heeft onder de motorkap namelijk ook nog wel wat zachtjes stukjes vlees, die we met enig wrikken met de vingers van hun bepantsering kunnen ontdoen. En anders is er wel de gestoomde tarbot met koriander en chili's (€23,50) die al onze aandacht blijft opeisen. Een knoeperd van een platvis, die bij leven en welzijn menig toerist het zwembad zal hebben uitgejaagd, maar zich nu alleen nog van zijn sympathiekste kant wil laten zien. Opgeteld bij het koude, gestoofde rundvlees in peperdressing (€7,50) dat wij als voorgerecht namen, heb je er met z'n tweeën eigenlijk meer dan genoeg aan. En is het je volle buik niet die op zeker moment protesteert, dan toch wel je roodgloeiende verhemelte. Man, wat is die sichuankeuken toch heet. De opwarming van de aarde en het mondiale drinkwatertekort moeten er ten minste voor de helft aan te wijten zijn.

Van kabeljauwkop tot zeeslak

Maar we klagen niet, hè. Integendeel. Red Pepper is, na S?ns?n, het tweede sichuanrestaurant in Rotterdam, en met deze aanwinst mogen we onze handen (en billen) in de stad dichtknijpen. Er zijn maar heel weinig sichuankeukens in Nederland (ook twee in Amsterdam) en Europa. De rest is van de Kantonese variant, Peking-makelij (In Rotterdam het voormalige Bij Bao; binnenkort op dezelfde locatie een soort van doorstart) of Shanghaise origine. Los van het blijmoedig toepassen van kruiden, specerijen en scherpe sauzen onderscheidt de sichuankeuken zich door de veelsoortige schepselen, en delen daarvan, die de pan in gaan (van kabeljauwkop tot kikker tot zeeslak), en door de kooktechnieken die koks moeten beheersen om daar ook iets lekkers van te maken.

In Red Pepper staan drie tot vier Chinese sichuankoks letterlijk en figuurlijk onder stoom (zie foto) om dat kunstje tegelijkertijd op een veelvoud aan pitten en branders te flikken. Nogal een investering die je daar als restauranthouder voor moet plegen. Maar het betaalt zich uit. Kreeg Red Pepper de Chinese ambassadeur dus al op bezoek, toen Michelle Obama voor de landsbelangen naar Australië reisde, ging ze Down Under mooi wel eten in een sichuanrestaurant. En, zo hebben we ons in Red Pepper tenminste laten vertellen, echtgenoot Barack deed nog niet zo lang geleden precies hetzelfde toen ie op staatsbezoek in Engeland was. Hopen maar dat ze toen geen krab met stokjes kregen en aan hun lot werden overgelaten. Maar dat is dan ook echt het enige wat we op onze eigen Red Pepper-sichuan-ervaring hebben aan te merken.