Opa is vernieuwd: vitaal en nog steeds ouderwets gezellig

Een uitgekiende verbouwing gaf Eetcafé Opa in de Witte de Withstraat in drie maanden tijd een make-over. Met slimme ingrepen werd het van gezellig en bruin omgetoverd tot sfeervol en licht. Gelukkig was het geen 'total makeover': Opa is niet onherkenbaar veranderd. Gezellig is het er nog steeds. Daar zorgt eigenares Iris Wulffraat wel voor, samen met haar nieuwe compagnon Jan Wouters.

Opa bestaat al sinds 1993. Het doet zijn naam dus eer aan: het is één van de oudjes van de Witte de Withstraat. Deze straat is in die twintig jaar behoorlijk ge-upgrade, en hoewel Opa inmiddels tot de vaste kern van populaire zaken behoorde, kon het geen kwaad het interieur eens aan te pakken. En niet alleen het interieur, want de keuken achterin het pand was aan het verzakken. Tijd voor een nieuwe fundering. Dit nieuwe Opa, of moet je zeggen: deze nieuwe Opa opende op 10 juli zijn deuren met een drukbezochte borrel.

Nieuwe keuken, nieuwe kaart

De grootste veranderingen vinden we dus in de keuken. Wat een benauwd hok was, is nu een ruim, modern, strak ingericht en goed verlichte ruimte. Je kunt er naar binnen kijken door een klein raam achterin de zaak. Chefkok Renata Boes laat vol trots de nieuwe kaart zien. Ook hierop vinden we gelukkig geen grote veranderingen. ‘Als je niet hip bent, moet je ook niet hip willen zijn’, vat Renata het concept van Opa samen. Toch staan er allerlei uitgekiende gerechten op de kaart, bereid met zoveel mogelijk biologische producten en scharrelvlees. Het werken met kant-en-klaar-producten past niet in de filosofie van Renata. Bij Opa worden niet alleen de slagroom en de mayonaise zelf geklopt, maar ook de frieten zelf gesneden in model lekker dik.

Ook maakt Renata elke dag beslag voor de warme wafels, die als dessert worden geserveerd, met peccannoten-rozemarijnijs dat ze laat draaien door Gusto. Een eigen opvatting van de hamburger mocht niet ontbreken in Opa. De Witte de Withstraat staat tegenwoordig immers ook bekend als Hamburger Boulevard. Het is er één van Gascogne-rund op een brioche van het Vlaamsch Broodhuys – een hard broodje vindt Renata niet lekker en niet handig eten – met baconmayonaise en rode-uienmarmelade. Een mooie ‘zoet-zoutcombinatie’ waar Renata dol op is. Op de kaart staan nog meer klassiekers in Opa’s jasje: soep, biefstuk, saté en dame blanche, maar ook salade met warme gerookte zalm en een visburger. We komen trouwens zeker terug om de cherry-Oreo cheesecake te proeven.

En er was licht

In het eet- en drinkgedeelte valt vooral de hoeveelheid licht op in vergelijking met hoe het er ruim twintig jaar was. Dat licht komt door de open glazen pui, en door het nieuwe portaal, dat ook een groot raam heeft gekregen waar licht doorheen kan. Het licht wordt binnen niet meer geabsorbeerd door een donkerbruin interieur, maar weerkaatst nu tegen crèmewitte muren. De indeling van Opa is grotendeels hetzelfde gebleven, met de grote bar links als je binnenkomt en twee eetgedeeltes, achterin en boven op het entresol. Het veelvuldige gebruik van hout in het interieur zorgt voor een warme, klassieke en toch eigentijdse sfeer. De verzameling foto’s van opa’s die in twintig jaar is opgebouwd hangt er uiteraard ook nog: in een gestyleerde V-vorm, of in de vorm van een puntzak Opa’s dikke frieten, zo je wilt.

Iris en Jan: honkvast

Niet alleen het interieur, de kaart en de fundering zijn vernieuwd: eigenares Iris Wulffraat runt de zaak vanaf nu samen met Jan Wouters. Jan werkte al eerder vier jaar als bedrijfsleider in Opa, en is nu na een onderbreking van twee jaar terug op zijn honk, als mede-eigenaar. Als energieke gastheer is hij het ‘uithangbord’ van Opa. Iris zal wat meer op de achtergrond actief zijn. Buiten Opa onder andere ook met het voorzitterschap van de ondernemersvereniging Witte de Withstraat.

Mooi dat er in zo’n trendy, actieve straat als de Witte de With een aantal vaste waarden zijn zoals Opa. Dat zorgt voor continuïteit. En de gezelligheid van Opa – Iris schuwt het woord ‘ouderwets’ niet – trekt een breed publiek van stamgasten die er al twintig jaar komen, maar ook bezoekers die net zo oud zijn als Opa zelf.