Eten kijken bij KINO

Op het culinaire affiche van KINO staan interessante hoofdrolspelers. Vormen zij de ingrediënten voor een B-film of juist voor een blockbuster? We kochten een kaartje.

Foto (en hoofdfoto): KINO

Op papier telt KINO vier filmzalen. Officieus heeft het filmhuis er vijf. De keuken wordt intern de vijfde zaal genoemd. Deze knipoog zegt alles over de culinaire ambities van KINO. Het eten is een reden op zich om hier binnen te stappen. De mensen achter de bioscoop haalden enkele bekende stadskoks naar de Gouvernestraat. KINO starring DJ Wooldrik (voormalig chef van BIRD) en Job Pattinasarany (oud-chef van Ballroom). Deze hoofdrolspelers hebben bewezen uitstekend te kunnen koken. Beide heren zijn op de Franse leest geschoeid en geven graag een eigenzinnige invulling aan hun klassieke fundament, zo blijkt. 

De voorfilms

De voorfilms van vandaag bestaan uit een bisque en een steak tartare. Job was gul met het citroensap, dat de soep een plezierig fris karakter geeft. De chef schepte de bisque uit in een bord met op de bodem een handje zeekraal. Werkt goed. Het maakt het geheel tot een intense mond vol smaak. Aan de andere kant van de tafel staat een interessant bouwwerk te wachten om te worden verorberd. We verwachtten eerlijk gezegd een traditionele tartare met alleen de broodnodige smaakmakers, zoals augurk en eidooier. Job verrast door een aangeklede versie uit te serveren met schotsen oude kaas, ricotta met limoen en gefermenteerde groenten. Het vlees maakte hij zo fijn dat de tartare eerder iets wegheeft van een stevige filet americain. Kleine eters doen er overigens goed aan om dit gevaarte als hoofdgang te nuttigen.

De kaskrakers

De chefs lijken er genoegen in te scheppen om hun gasten in de goede zin van het woord op het verkeerde been te zetten. Een van de kaskrakers van vandaag is de stamppot met aardpeer, die eigenlijk niets met een ‘stoemp’ te maken heeft. Beschouw het als een gedeconstrueerde stamppot met vernuftig uitgestalde componenten. Dit alles tot een homogene brei prakken zou een doodzonde zijn. De disgenoot proeft zwaardvis in een bouillon van miso. Perfecte cuisson, maar nét iets te hoog op smaak. In combinatie met een lepel miso deelt dit gerecht mokerslagen umami uit. De smaakverwerkers in de hersenen draaien overuren. 

De aftiteling

De aftiteling dan: crème brûlée en een dame blanche 2.0 (zo staat het op de kaart). Het ijsdessert grijpt ons niet direct bij de lurven. Kort gezegd is het een groot bord met twee bollen vanille-ijs met daaromheen een rijk beleg van chocoladekrullen. De bijgeleverde knettersuiker moet voor het beoogde 2.0-effect zorgen. Het maakt de tafelgenoot in elk geval blij als een kind. Geen surprises bij de crème brûlée, die is juist extreem klassiek en volwassen. De ‘vla’ loopt mooi (baveux) en heeft precies voldoende zoet als je het ons vraagt. Niets meer aan doen. Met een schoongelikt schaaltje maken we de balans op. Conclusie: het eten in KINO is een kaskraker waarvoor je zeker een tweede keer naar de bioscoop gaat.