Lake House Rotterdam is af, en hoe

Wat een verschil zeg. Inmiddels is het ruim vier maanden na de opening wanneer ik voor de tweede keer Lake House binnenloop. De enige zandbank die er nu nog is, is bij de speeltuin voor de kids. Deze keer hoef ik na binnenkomst dus geen zand van mijn schoenen af te kloppen.

Hoekbanken waaruit je niet meer wilt opstaan

Waar ik bij mijn laatste bezoek al behoorlijk onder de indruk was van de buitenkant van het gebouw, ziet het interieur van Lake House er nu ook uit om door een ringetje te halen. De luxe stoelen, zitbanken en halfronde hoekbanken zien eruit alsof je altijd in wil blijven zitten. Bovendien hangt er een warme, ongedwongen en gezellige sfeer. Ook heel tof is het lounge gedeelte. Hier kun je, zittend bij de brandende open haard, met een drankje in je hand, wachten tot je tafel klaar is. “Like a boss”, zeg maar.

Lake House is af

De tafel is al klaar, waardoor we gelijk kunnen aanschuiven. Als ik plaatsneem in de hoekbank, waar ik inderdaad nog wel even in wil blijven zitten, neem ik de tijd om echt goed rond te kijken, en het eerste wat in mijn hoofd schiet is: “Lake House is af”. Voorlopig wat uiterlijk betreft dan, want ik heb nog geen hap gegeten. Oftewel; tijd om het eten uit te gaan proberen. Aan tafel beginnen we met een glas champagne. Ik vind champagne eigenlijk altijd een goed idee, dus dat belooft wat. Vervolgens krijgen we de keuze of we zelf van de kaart willen kiezen, of dat we verrast willen worden. Nou, die is natuurlijk makkelijk; verras ons maar!

Etenstijd

Het eerste gerecht wat op tafel komt, is een klassieker: handgesneden steak tartare met grove picalilly en een kwartelei. Persoonlijk vind ik dat steak tartare ALTIJD handgesneden moet zijn, dus ik ben stiekem bij voorbaat al blij. Mijn enthousiasme blijkt terecht, want het gerecht is heerlijk. De grove picalilly smaakt vol, romig, zuur, maar niet té. Precies goed en maakt de steak tartare compleet. Uiteraard krijgen we er ook wijn bij, de Miraval rosé om precies te zijn. Dat is de rosé van het chateau van Brangelina (Brad Pitt en Angelina Jolie). Al zijn die natuurlijk uit elkaar, en ik heb geen idee van wie het chateau op dit moment is.

Maar goed dit is geen showbizz rubriek, dus terug naar het eten en het drinken. Het volgende gerecht staat namelijk al op tafel. Zeebaars met risotto, spinazie en een schuim van tomaat. Zeebaars is een vis. Nou zal je denken “duh”, en daar heb je dan ook gelijk in. Maar het is maandag als we bij Lake House eten, en ik heb van mijn grote held Anthony Bourdain geleerd dat je op maandag nooit vis moet bestellen in een restaurant. Super achterhaald natuurlijk, en bovendien werken chef Jochem Appel en zijn brigade met dagverse (en seizoensgebonden) producten. Het gerecht is dan ook gewoon super goed. De vis is mooi gaar en het schuim van tomaat is voor mij de ster van het gerecht.

Props voor de wijn

En dan de wijn bij dit gerecht. Ik ben zelf een grote wijnliefhebber en in het bezit van een Vinologen diploma, dus ik mag mezelf ook kenner noemen. Ik wil deze ruimte dan ook maar gelijk even gebruiken om dikke props te geven aan sommelier Christian, die een top combinatie maakt met een wijn van de Viognier-druif bij dit gerecht. De wijn en het gerecht vullen elkaar aan en brengen elkaar verder omhoog. Fan van deze combinatie, en ga hem dan ook schaamteloos stelen de eerst volgende keer dat ik zelf zeebaars in de pan gooi (sorry not sorry ;-) )

Specials en ijskoffie

Zoals al eerder genoemd, wordt er bij Lake House gewerkt met dagverse en seizoensgebonden producten. Er zijn buiten de kaart dan ook regelmatig wisselende specials. Het volgende gerecht wat we krijgen is zo’n special: perfect gegaarde eendenborst met worteltjes, zijdezachte puree van wortel en crème van spinazie. Hierbij wordt weer een goede wijn-spijs combinatie gemaakt: een glas Montepulciano d'Abruzzo. Dit is typisch zo'n special waarvan het bijna jammer is dat het een special is. Je zou dit eigenlijk gewoon vaker willen bestellen. Gelukkig staat er nog veel meer lekkers op de menukaart, dus dat komt sowieso wel goed.

Café Glacé klinkt als ijskoffie en dat is het eigenlijk ook. Alleen is het dessert hier gelukkig niet van die meuk die je met een rietje uit een plastic beker drinkt. Hij is, zoals mijn tafelgenoot het noemt: “creamy velvety”. Ik noem het gewoon vol en romig, maar ze heeft wel gelijk. Wat vooral heel prettig en lekker is, is dat hij niet mierzoet is (zoals de versies in zo'n plastic beker met liters karamel en slagroom) en dat de pure koffie smaak mooi naar voren komt. De huisgemaakte Madeleine die we erbij krijgen, is zo lekker dat we er eigenlijk wel een voordeelverpakking van mee naar huis willen nemen.

Limoncello van de floormanager

Lake House is zeker geen Italiaans restaurant. Maar wat hebben Lake House en een Italiaans restaurant gemeen? Ik zal het vast verklappen; limoncello! En niet zomaar een limoncello. Nee, de limoncello van Lake House wordt gemaakt door niemand minder dan Jakobus, de floormanager. Ik heb, met wisselend succes, al heel wat verschillende limoncello's gedronken, maar de “limoncello by Jakobus” zoals hij heet, is echt top. We drinken hem bij de afsluitende espresso, en hij is niet te zuur, niet te zoet, niet te scherp, maar vol van smaak en gewoon gevaarlijk lekker.

Natuurlijk is Lake House niet af, om nog maar even terug te komen op de “Lake House is af”-gedachte. Als een restaurant af is, kan het zijn spullen inpakken en de deuren sluiten. Dat is nou net wat Lake House zeker niet moet doen. Wat ze wel moeten doen is vooral doorgaan met waar ze mee bezig zijn. Gewoon die heerlijke gerechten blijven maken, nieuwe gerechten ontwikkelen, die goeie wijn-spijs combinaties blijven maken. En ook zeker die limoncello blijvenmaken.

Wat jij als lezer moet doen, is gaan eten bij Lake House. Dat “moet” je natuurlijk wel zelf weten, al zou ik het zeker aanraden. Kies een menu of kies zelf van de kaart, in beide gevallen zit je goed. Maar wat je ook kiest, sluit af met een limoncello bij je koffie.