Van steak tartaar tot soufflé: Fico verrast met spannende smaken

Weids uitzicht op de vide

Het eerste dat opvalt zijn de glazen erkers in het half op de kade en half boven het water zwevende restaurant. Buiten miezert het, maar in de uitbouwtjes van deze voormalige havenloods zie je hoe gasten gezellig keuvelend aan tafel zitten. Wij blijken hetzelfde weidse uitzicht te hebben over de Veilinghaven, maar eerst moeten we twee steile trappen op. Goed voor de stofwisseling zullen we maar zeggen.

In Fico – in het Italiaans: vijg – hangt een lekkere buzz, zowel in de erkers, waar zakelijk wordt gedineerd, als op de benedenverdieping en de vide op veertien meter hoogte. Binnen gaat het industriële uiterlijk over in een warme, elegante sfeer, mede dankzij de velours kuipstoeltjes in het blauw met beige interieur.

Opgeklopte boter op een steen

Bij een glas cava krijgen we als amuse een kommetje preisoep met mosterd en olie van gebarbecuede prei. Een lekkere binnenkomer, net als het bergje opgeklopte beurre noisette dat - letterlijk - op een steen wordt gekwakt. Een goed gebakken broodje erbij en genieten maar, zeker door dat heerlijke zoutje in de bruine boter.

We trappen af met steak tartaar en tonijn. Wat het eerste gerecht betreft hebben de liefhebbers vaak uitgesproken voorkeuren. Bij Fico is het vlees fijngemalen en gemengd met de vaste ingrediënten voor deze klassieker onder de klassiekers.

Wat deze versie zo onwaarschijnlijk lekker en anders maakt zijn de pommes allumettes. Deze luciferfrietjes worden niet erbij geserveerd of ‘ingestoken’, maar liggen er als crunch bovenop, naast een gepocheerd ei. De suggestie om hier een Rully pinot noir bij te drinken omarmen we onmiddellijk, ook al moet je bij de open wijnen in deze categorie rekenen op 9 tot 13 euro per glas.

Mozaïk van tonijn, meloen en rettich

Minstens zo goed bedacht en uitgevoerd is de tonijn. Die is in kleine blokjes gesneden, gemarineerd in niet te zoute soja en wordt als een soort mozaïk opgediend met watermeloen en rettich in hetzelfde formaat.

Krokante stukjes zeewier en een emulsie met jalapeño peper zorgen voor een zalig tegenwicht. Eindelijk eens een tonijngerecht waarvan je van je stoel valt, zo lekker. Zeker met een (op verzoek half) glas albariño.

Dat Martijn Meijerink een culinaire cv heeft om u tegen te zeggen, proef je direct.
Na ervaring te hebben opgedaan in topzaken als La Provence, Vinkeles, Kasteel Kerckebosch en De Nederlanden is de (begin) dertiger neergestreken in Utrecht en behalve chef-kok ook mede-eigenaar van Fico.

Inktvis met sobrasada

Ondertussen komt als tussengerecht – bij een glas Viognier - een krokant ei met schuim van waterkers, gebakken cantharellen en groene asperges. Een zalig vegetarisch gerecht, alleen iets te hoog op smaak (zout).

Heel spannend is de ‘spaghetti van pijlstaartinktvis’ op een - excusez le mot - prutje van pikante sobrasada en padron peper met schuim van Noordzeekrab. Van die perfect gegaarde boterzachte stukjes inktvis (eerder in een gnocchi- dan in een spaghetti-vorm) hadden we graag nog een bord geproefd. De combinatie met de smeerbare Spaanse worst is geweldig, maar ook de smaak van het schaaldierenschuim is waanzinnig lekker. Het halve glas Gamay houdt zich er goed bij.

Ondertussen beginnen we medelijden te krijgen met de meiden uit de bediening die trap op, trap af gaan als er gerechten worden geserveerd. Maar nee hoor, dat zien we verkeerd: dat scheelt hen een bezoek aan de sportschool. Op een groot dienblad arriveren onze hoofdgerechten die als tussenstation op een bijzettafel worden gezet.

Schol à la meuniere

De medewerkers van Fico zijn vakkundig en attent. Een van hen vertelt – voor ons - net iets te snel wat de gebruikte ingrediënten zijn, maar we vergeven het haar met deze donderdagavonddrukte.

Wat fijn goed is: brood en boter worden niet weggehaald, maar blijven gewoon op tafel. Het snoepen is voorbij zodra de nu eens geen tong, maar schol à la meuniere op tafel komt met mosselen, beurre blanc met Pernod en een minstens zo rijke remoulade van knolselderij en ansjovis.

Old school is ook de bereiding van eend, perfect rosé met een krokant korstje en een jus met Banyuls – met geschroeide prei en artisjok en een ferme Crianza uit de Rioja.

Soufflé, het ideale fluffy nagerecht

Daarvan moeten we even bijkomen en dat kan ook: de bereiding van de soufflé (‘Met twee lepeltjes graag’) duurt twintig minuten. Heerlijk om in zo’n viby tent zo’n klassiek dessert te kunnen eten. Dit ideale fluffy nagerecht komt op tafel met pistacheijs en gecrushte pistachenootjes en zorgt voor een waar oh la la-gevoel. De rekening valt bovendien mee. Met een vier gangen chefsmenu voor 59 euro en à la carte gerechten van 12 tot 32 euro (voor ossenhaas ‘stroganoff’) is de prijs-kwaliteitverhouding in Fico dik in orde.

Als afscheid doen we een rondje langs het terras, de woonboten en het in de winter afgemeerde Statenjacht De Utrecht. Dat zie je pas hoe mooi het industriële karakter van de Veilinghaven bewaard is gebleven, met een gerestaureerde loskraan en vier zand- en grindtrechters die U-Trechters zijn gedoopt. Wat een topplek!