Ñ is een Spaanse havenkroeg met eerlijk eten

Spaanse gezelligheid

Dat restaurant Ñ meerdere keren per avond vol zit, is een luxe die weinig restaurateurs kennen. Ook de gastheer-eigenaar van Ñ die bij ons een flesje kraanwater op tafel serveert is na 7 jaar steeds verbaasd over de enorme aanloop. “Zelfs als we twee keer vol zitten, lopen er nog passanten binnen die een tafeltje zoeken”, vertelt hij.

Dat je als passant hier wilt aanschuiven, begrijpen we. Zelfs op een gure regenachtige dag straalt het pand van Ñ een soort gezelligheid van een Spaanse taberna uit. Als je dan ook nog ziet dat er een rijtje wachtenden voor de deur staat, dan is de stap om aan te sluiten snel genomen.

Wij hebben gereserveerd en vinden een plekje aan een van de poppenhuistafeltjes. Het is in Ñ nog vrij rustig zo net na opening, maar binnen no-time zit de zaak vol en raak je binnen nog kortere tijd aan de praat met je buren. Nee, dit is geen adres om je relatieproblemen op te lossen, hier bouw je eerder aan nieuwe relaties.

Ansjovis en beenmerg

De jonge gastvrouw in de bediening – zij en haar collega’s allen vet nineties en zeros style met gebleekte jeans en zwarte crop tops – neemt de tijd om de open wijnen toe te lichten. Ze serveert daarbij gastvrij een ander glas als we van het eerste proefglas niet onder de indruk zijn. “Bent u hier eerder geweest?”, horen we haar vragen. Als we zeggen dat dit onze maidentrip naar Ñ is, volgt een uitleg over het concept.

De intro gaat zoals verwacht over het delen van de gerechtjes en de specialiteit van de dag. We bestellen eerst wat ‘bar food’, boquerones en vinagre’ (in azijn en olie gemarineerde ansjovisjes) en beenmergboter met toast. De ansjovisjes zijn klassiek en voldoen aan de verwachting. Bij de beenmergboter – geïnspireerd op Fergus Hendersons ‘Bonemarrow and toast’ – proeven wee het beenmerg subtiel, maar het is vooral boter, wel lekkere boter die we proeven.

Rijke saus

Deze duik in de zee en het groene land weerspiegelt zich in onze keuze voor de hoofdgerechten. We zijn onder de indruk van een perfect gegaard filet van zeebaars. De toevoegingen als lardo brengen net niet wat je van de toelichting bij het gerecht verwacht. We proeven natuurlijk wel wat krab in de saus, maar krabsaus? Nee, dat niet, maar verder prima.

Ook bij het andere gerechtje, de gebrande inktvis, lopen verwachtingen niet geheel parallel met het geproefde. Zeewiersaus, we halen het er niet uit. Het is overigens een opvallend anijs-achtige en rijke saus. “Niet goed voor je BMI-score...”, merkt mijn afgetrainde tafelgenoot op. “Lekker is het wel!”

Verfijning op koude borden

Een diep smakend en ook bijzonder verfijnd gerecht is de duif. Ook weer perfect gegaard en met het poeder van cavolo nero (palmkool) is het een gebalanceerde krachtmeting van smaken. Maar, oh, oh, wat jammer dat deze duif zo koud op onze tafel belandt. De oorzaak van het kwaad lijkt niet moeilijk te vinden. Alle borden bij de voorgaande gerechten waren al wat koud maar de gerechten kwamen nog snel genoeg door. Maar hier passeren we de grens van begrip en we schieten een gastvrouw aan.

“We hebben geen ruimte voor een bordenwarmer of tijd om borden op te warmen” verontschuldigt de sympathieke chef Thomas Vandenhecke zich even later aan tafel, als we de herkansing hebben geproefd. Overigens ook weer op een koud bord, maar nu direct geserveerd. Het verschil is zo groot als tussen warme en koude cola. Aan de klacht is zeker voorkomend tegemoetgekomen, maar waarom een talent als Vandenhecke het zonder een bordenwarmer moet stellen, dat blijft de vraag.

Relaxte sfeer

Het valt allemaal af te doen als wisselgeld én het valt grotendeels weg bij de plezierige ervaring die je hebt bij een avond Ñ. In het licht van de mediterrane losse relaxte sfeer kunnen we er wel mee leven dat bijvoorbeeld alle bordjes chip-schade hebben. Maar een kok die erin slaagt zo vele gerechten zo goed te bereiden, verdient niet alleen een groot compliment, maar ook een bordenwarmer.